Κυριακή 26 Απριλίου 2009

επιστροφή...

Επέστεψα... τώρα αυτό είναι καλό ή κακό... επέστρεψα. άνοιξα την κουρτίνα να μπει φως... το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας... τον υπολογιστή για να αποκτήσω ζωή (αυτή η βουβαμάρα του άδειου σκονισμένου σπιτιού είναι τελείως καταθλιπτική!). κάθε φορά τα ίδια.

φτάνω στο αεροδρόμιο, παίρνω βαλίτσες, κάνω τσιγάρο, σκουπίζω τα δάκρυα, μπαίνω στο τρένο, μαζεύω τα δάκρυα, φτάνω σπίτι και προσπαθώ να σταματήσω να σπαρταράω σαν το ψάρι έξω από το νερό. ξέρω πως πρέπει να δω κόσμο αλλά αρνούμαι. ξέρω πως πρέπει να σταματήσω να κλαίω αλλα δεν μπορώ.

3 χρόνια μετά και ακόμα το ίδιο σκηνικό. χωρίς καμία απολύτως παραλλαγή. ίδιες κινήσεις ίδια δάκρυα ίδια τηλεφωνήματα και ακόμα δεν το πήρα απόφαση.
ελπίζω να συνέλθω πιο σύντομα αυτή την φορά... γιατί όπως μου είπε και το γυφτάκι μου αν δει κάποιος ψυχολόγος- ψυχίατρος το blog μου θα μου γράψει κατευθείαν συνταγή για ηρεμιστικά- αντικαταθλιπτικά.

μου έλειψε να γράφω πάντως... απο σήμερα... Λονδίνο... (ή αλλιώς Φακές...χιχι) και blogging.