ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ....

Ποτέ δεν ήμουν εκεί. Πάντα όμως τέτοια μέρα ήμουν στην άλλη άκρη της γραμμής και τραγουδούσα φάλτσα το γνωστό άσμα.
Δώρο? Πάντα έλεγα του χρόνου θα πάρω φέτος δεν βγαίνω οικονομικά ακόμα. Αυτή η αναβλητικότητα μου…
…και φέτος? Πάλι πήρα τηλέφωνο. Δεν τραγούδησα όμως. Άκουσα απλά τον τηλεφωνητή. Άκουσα την φωνή σου. Ρούφηξα κάθε φωνήεν και κάθε σύμφωνο που ακουγόταν μελωδικά με την φωνή σου. Αισθάνθηκα πως είσαι εδώ και ας μην είσαι. Ένιωσα πως ήρθες πάλι έστω και για λίγο. Αλλά δεν ήρθες… δεν είσαι εδώ. Και έμεινα με τις αναμνήσεις. Την μυρωδιά σου. Πήγα και πήρα την κολόνια σου για να σε μυρίζω. Μα αυτό δεν βοήθησε αρκετά. Ψάχνω στο πλήθος στους δρόμους άνδρες με κοτλέ παντελόνια και χαμογελάω. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζουν εσένα τα κοτλέ παντελόνια. Ψάχνω να βρω εσένα αλλά δεν σε βρίσκω.
Φέτος δεν μπορώ να πω χρόνια πολλά, ούτε να ζήσεις…. Θα πω απλά «ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ» όπως φώναζε η μικρή όταν κρύβαμε την τούρτα σου στο ψυγείο….
Μου λείπεις και σ’ αγαπάω. Ελπίζω όπου και να είσαι να είσαι καλά.
Φέτος θα γιορτάσω και ας μην είσαι εσύ εδώ. Δεν θα κλάψω….. ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω να μην κλάψω.
Σ αγαπάω.

Τι κάνεις?

Όταν οι ώρες κυλούν μπροστά απο τα μάτια σου και εσύ τρέχεις να τις πιάσεις... Τι κάνεις?

Όταν το παρόν γίνεται ασπρόμαυρες εικόνες απο το παρελθόν... Τι κάνεις?

Όταν τα πρόσωπα που έχεις γύρω σου αλλάζουν και εσύ παραμένεις ο ίδιος... Τι κάνεις?

Όταν οι άλλοι προχωράνε και εσύ παραμένεις ο ίδιος ...Τι κάνεις?

Όταν οι άλλοι γνωρίζουν τι θα πει έρωτας ενώ εσύ όχι... Τι κάνεις?

Όταν έχεις ανάγκη μια αγκαλιά και όλες είναι άδειες... Τι κάνεις?

μελωδική αλλαγή...!

Έκλεισε τα μάτια της. Χάθηκε μέσα στις νότες που γεννούσε το πιάνο. Το λάτρευε να μένει ακίνητη και να ταξιδεύει με την μελωδία του πιάνου. Συνήθως έφευγε μακρυα από όλα ενώ φανταζόταν πως είναι να δημιουργείς ήχους, να συνθέτεις μελωδίες, να χαμογελάς γιατί έφτιαξες κάτι δικό σου. Έφευγε μακρυά από την πραγματικότητα κλείνοντας τα πάντα πίσω από μία μικρή γυάλινη πόρτα χωρίς χερούλι, χωρίς κλειδαριά. μπορούσε να τα δει όλα αλλά δεν μπορούσαν να την πλησιάσουν... μέχρι να τελειώσει το κομμάτι τουλάχιστον... μέχρι να ξυπνήσει απότομα από την ονειροπόληση.

Αυτή την φορά έβαλε την μουσική να παίζει όχι για να απομακρυνθεί από την πραγματικότητα αλλά για να πάρει φόρα, να κλείσει την μύτη και να βουτήξει όσο πιο βαθιά γινόταν.

Άλλαξε. Το αισθανόταν. Πλέον δεν γύριζε την πλάτη στην αλήθεια αλλά την κοιτούσε στα μάτια ορθόνοντας το ανάστημα της και πάλευε. Πάλευε να βρει λύσεις σ' όλα, από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό, με σύμμαχο της την μελωδία..το πιάνο.. γιατι η ζωή κυλά όπως το νερό στο ποτάμι,άλλωτε ήρεμα άλλωτε φουρτουνιασμένα!

Άνοιξε τα μάτια της. Η μελωδία γέμιζε ακόμα το δωμάτιο. Αυτή την φορά θα απολάμβανε την ζωή, όχι την ονειροπόληση...

p.s. http://www.youtube.com/watch?v=rhN7SG-H-3k

Εγώ και εσύ μαζί.....

Μεσημέρι. Η μικρή –τότε- μελαχρινή κοπελίτσα έκλαιγε μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματος τους για να την αφήσουν να πάει στην φίλη της να παίξει. Όπως πάντα κατάφερε να τους τουμπάρει. Φόρεσε τα παπούτσια της και το μπουφανάκι της το οποίο μισούσε –ακόμα το μισεί- και περίμενε υπομονετικά την γιαγιά της να την πάει στο διαμέρισμα της φίλης της και να λυσσάξει στο παιχνίδι. «Άντεεεεε με περιμένει!!!!». Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού περιτριγυρισμένη από δεκάδες κούκλες και την Π. η οποία πάλευε να της τραβήξει την προσοχή για να της αρπάξει την Barbie βασίλισσα μέσα από τα χέρια.

Οι δυο κοπέλες ήταν πολύ δεμένες μεταξύ τους και δεν είχαν προβλήματα… ίσα ίσα ένιωθαν πως τίποτα δεν θα τους χωρίσει. Μέχρι τότε! Ξαφνικά η μαμά της Π. τους είπε πως ακόμα ένα κοριτσάκι θα ερχόταν να παίξει μαζί τους. Τα κορίτσια δεν έδωσαν σημασία μέχρι που ήχησε το κουδούνι και εισέβαλε στον χώρο τους ένα κοντό ξανθό κοριτσάκι με έντονα γαλάζια μάτια! Το όνομα αυτής Άννα. Από τότε η δυάδα έγινε τριάδα…. Μέχρι που ξανά έγινε δυάδα. Αυτή την φορά όμως η Π. παραγκωνίστηκε –ψυχρά, χωρίς φόβο και ντροπή- και έμειναν η Άννα και η άλλη.

Όλη η γειτονιά θυμάται ακόμα πως μικρές κάνανε τις μεγάλες και σπουδαίες βόλτες τους –γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο διέμενε η μία από τις δύο-, τα θεατρικά που ανέβαζαν και αφισοκολλούσαν διαφημιστικά σε ΟΛΕΣ τις κολόνες της γειτονιάς, τα λουλούδια που κόβανε και ζητούσαν από τον ανθοπώλη της γειτονιάς να τους τα κάνει μπουκέτο –πλέον ο ανθοπώλης έκλεισε. Μάλλον ήταν τα μόνα άτομα που έμπαιναν στο μαγαζί του-, το ότι έπαιζαν γραφείο κι η Άννα πάντα υπέκυπτε και γινόταν η γραμματέας και η άλλη αφεντικό και φυσικά τους καυγάδες τους !!!

Τα χρόνια κυλούσαν και οι δυο φίλες γινόντουσαν αχώριστες. Ώρες παιχνιδιού…μέρες ατελείωτες που κοιμόντουσαν η μια στο σπίτι της άλλης… απίστευτα παιχνίδια μέχρι που η μία έφυγε για άλλη πόλη… ώρες κλάματος. Αγκαλιές. Φιλιά. Και μετά ο ΟΤΕ πήρε φωτιά….! Άπειρα τηλεφωνήματα, άπειρα εισιτήρια από την μία πόλη στην άλλη, άπειροι αποχαιρετισμοί.

Η απόσταση όμως, οι κακουχίες, οι μεγαλύτερες αποστάσεις –βλέπε ότι η μία καβαλημένη όπως είναι έπρεπε να ξενιτευτεί για να σπουδάσει-, οι συγκυρίες και όλα αυτά που παίζουν βασικούς ρόλους στις ζωές μας δεν κατάφεραν να τις χωρίσουν κι έτσι σήμερα αυτές οι δυο κλείνουν 19 χρόνια φιλίας.

19 χρόνια που πλέον δεν θεωρούνται χρόνια φιλίας γιατί δεν είναι απλώς φίλες αλλά αδερφές.

(Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στο άλλο μου μισό, την αδερφή μου, την κολλητή μου, την φιλεναδίτσα μου η οποία μου κάνει συνεχώς παράπονα ότι δεν έχω γράψει ΤΙΠΟΤΑ γι αυτήν. Μην φοβάστε θα επιστρέψω στο κανονικό στυλ μου σύντομα…. Έπρεπε όμως να κάνω αυτή την παρένθεση για χάρη της!)

Είμαστε ακόμα ζωντανοί….. (?)

Λοιπόν, υποσχέθηκα κομμάτι και θα το έχετε! (Αααα, όλα και όλα. Έχω όρεξη για απειλές. Τέλος. Δεν μπορώ να το καταπιέσω.) Νομίζω πως εύκολα μπορεί κάποιος που διαβάζει συχνά το blogaki μου να καταλάβει πως είμαι καλά πλέον. Αυτό είναι εμφανές από πολλούς λόγους.

Α. Έχω καιρό να γράψω. (Χμμ! τώρα αυτό είναι δείγμα του ότι είμαι καλά και εγώ είμαι και χαρούμενη γι’ αυτό!!!!)
Β. Έχω βάλει χρώμα στην φωτογραφία του προηγούμενου post (ίσως και σ’ αυτό δεν ξέρω ακόμα we will see!)
Γ. Βάζω πολλές παρενθέσεις και όχι τελίτσες. (Καλά οκ αυτό μπορεί να είναι πολύ μικρή λεπτομέρεια αλλά ένας συνειδητοποιημένος αναγνώστης μου –ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΤΟΥ- θα έπρεπε να το έχει καταλάβει ήδη.)

Και γιατί είμαι καλά? Πως το έπαθα και είμαι καλά? Και γι’ αυτό παίζουν πάμπολλοι λόγοι.

Α. Έκανα μία ανασκόπηση του blogakiou μου και είδα πως μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα. Πολύ κατάθλιψη και το γυφτάκι μου είχε δίκιο πως κάποιος ψυχολόγος θα μπορούσε άνετα να μου γράψει αντικαταθλιπτικά και να απαιτήσει να απομακρυνθούν όλα τα ξυραφάκια από το σπίτι μου και όχι μόνο.
Β. Επίσης είδα και όλα τα σχόλια που έχουν γραφτεί τα οποία επίσης έλεγαν να «ανέβω» (ψηλά πολύ ψηλά) γιατί δεν την παλεύω!
Γ. Βρήκα δουλειά σε περιοδικό και επιτελούς αισθάνομαι πως ζω το όνειρο μου (ελπίζω να μην γίνει εφιάλτης!)
Δ. Αποφάσισα πως η ζωή είναι μικρή –πολύ μικρή- και πως πρέπει να απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο της και να ρουφάω (με το καλαμάκι) κάθε εμπειρία. Γιατί όταν θα σιτέψω και θα γίνω γριά σταφιδιασμένη γυναικούλα και θα παρακαλάω τα εγγόνια μου (ναι, ναι μιλάω για εγγόνια) να μου φέρουν ένα ποτήρι σαμπάνια (είπαμε βρε παιδί θα είμαι γριά, σταφιδιασμένη, θα έχω εγγόνια ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΠΕΣΩ? Ας πίνω at least σαμπάνια!) θα πρέπει να έχω πει ότι τα έζησα όλα!
Ε. Γιατί ρε συ όλα δεν μου πάνε καλά αλλά η Πολυάννα (τα βιβλία της οποίας το γυφτάκι μ’ έβαζε να τα διαβάζω και με αυθυποβολή με έκανε και να πιστεύω πως μου αρέσουν) έλεγε πως παντού υπάρχει μία θετική πλευρά και λέω να την ψάξω. (και αν χρειαστεί θα προσλάβω και την Νικολούλη με τον Χαρδαβέλα μαζί!)
Ζ. (ή ΣΤ. Whatever!) Γιατί επιτέλους βρήκα το πρώτο θετικό στο να μην έχω αμάξι ή μηχανή. ΔΕΝ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΕΝΖΙΝΗ!!!!

Η. Γιατί ξύπνησα σήμερα και άκουσα το:

http://www.youtube.com/watch?v=e9iQbnZC9Kc

(αν μάθω να κάνω upload και videakia θα είμαι ακόμα πιο χαρούμενη!)

i am still here....

Είμαι ακόμα εδώ. Μπορεί να έχω καιρό να κάνω post κάποιο κείμενο αλλά με φάγανε οι υποχρεώσεις.... θα επανέλθω όμως κιουρία (εκ του ΚΥΡΙΑ!) σύντομα (πολύ πολύ σύντομα - και αυτο ναι είναι απειλή) με κειμενάκι....!!!!