Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Το τοπίο άλλαξε


Το τοπίο άλλαξε...

Χρώματα, μυρωδιές, αναμνήσεις.

Τοποθέτησε σωστά το τραπεζάκι. Ανάμεσα στους αρμούς. Να είναι σωστά ευθυγραμμισμένο. Αυτή τη φορά όλα έπρεπε να είναι σωστά τοποθετημένα. Με τάξη. Χωρίς παραφωνίες.
Έβαλε πάνω και τα κεριά. Να ανάψουν, να γεμίσουν με χαμηλό φωτισμό τον άδειο χώρο και να γεμίζουν ζεστασιά το ξένο τόπο.

Έπρεπε να παλέψει να το κάνει δικό της. Να το γεμίσει μέχρι το ταβάνι μόνο με χαμογελαστές αναμνήσεις που θα κοιτάει πίσω και θα τις κλείνουν το μάτι.

Το τοπίο άλλαξε...η ίδια;

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Ορισμός του έρωτα...


Δεν ξέρω να σου δώσω τον ορισμό του έρωτα...

...δεν νομίζω πως υπάρχει κιόλας.

…Ίσως είναι το τρέμουλο στο κάτω χείλος όταν σε συναντώ, ίσως είναι το έντονο χτυποκάρδι, ίσως είναι αυτός ο κόμπος στο στομάχι όταν σε σκέφτομαι ή η εικόνα σου που έρχεται στο μυαλό μου μόλις κλείσω τα μάτια μου. Ίσως έρωτας να είναι η ανάγκη μου να αγγίξω τα ακροδάχτυλα σου, να σε κοιτώ στα μάτια και να μην μιλάω, απλά να ρουφάω την εικόνα σου για να έχω αναμνήσεις όταν ξαναφύγεις. Έρωτας ίσως είναι τα δάκρυα που κυλάνε το πρωί που ξυπνάω και καταλαβαίνω πως σε ονειρευόμουν. Έρωτας ίσως είναι η προσπάθεια μου να φυλακίσω μέσα μου το άρωμα σου για να με συντροφεύει τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες που δεν θα είσαι εδώ. Έρωτας ίσως είναι απλά η ανάγκη μου να ουρλιάξω πως σε αγαπώ και ας ξέρω πως θα ακουστεί κουτό. ίσως και να είναι έρωτας αυτά που αισθάνομαι για σένα.

Ίσως αυτό να είναι έρωτας...

Αγάπη...


Δεν κοιτούσε πουθενά. Το βλέμμα της ήταν άδειο. Στεκόταν πλάτη σ’ εκείνον. Άκουγε απλά την ανάσα του που γινόταν όλο και πιο έντονη όσο την πλησίαζε. Δεν μπορούσε να κουνηθεί... σκεφτόταν πως να το πει, πως να του το δείξει, πως θα μπορούσε να τον κάνει να καταλάβει τι εννοεί... τι αισθάνεται...

Σκεφτόταν...

«Αγάπη... αγάπη αληθινή, χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Αυτό αισθάνομαι για σένα. Αγάπη μεγάλη. Έντονη. Γεμάτη πάθος. Αυτο αισθάνομαι για σένα. Το ξέρω δεν μπορείς να το καταλάβεις. Δεν το έχεις αισθανθεί...τουλάχιστον δεν το έχεις αισθανθεί για μένα...

Αγάπη από εκείνη που δεν σου επιτρέπει να κάνεις βήματα πίσω. Αγάπη από εκείνη που δεν μπορείς να κάνεις βήματα μπροστά. Αγάπη γεμάτη λαβωματιές. Από εκείνη που σε κάνει να τρέμεις. Από εκείνη που καθημερινά σε γεμίζει με μικρές -σχεδόν αόρατες- χαραματιές αλλά το απολαμβάνεις. Αγάπη από εκείνη που μία ανάσα αρκεί για να σε περικυκλώσει και να σε γεμίσει.

Αγάπη αληθινή. Χωρίς όρια. Χωρίς μέτρα. Χωρίς εγωισμούς. Χωρίς προσμονή.

Αυτό αισθάνομαι για σένα... αυτό θέλω να ζήσω ΜΑΖΙ ΣΟΥ... μια αγάπη πέρα από τα πλαίσια και την πραγματικότητα... μια αγάπη μαζί σου...»

Τίποτα από αυτά δεν του είπε όμως. Τίποτα από αυτά δεν μπόρεσε να αφήσει να της ξεφύγει. Γύρισε προς το μέρος του, τον κοίταξε στα μάτια και τον αγκάλιασε, όπως μόνο εκείνη ήξερε. Αληθινά. Ελπίζοντας πως οι σκέψεις της θα μπορούσαν να περάσουν μέσα από την αγκαλιά της σε εκείνον.