Πληγωμένοι άνθρωποι...

"Πληγωμένες καρδιές είμαστε όλοι. Πληγωμένοι άνθρωποι. Πληγωμένες ψυχές" αυτή ήταν η τελευταία του ατάκα πριν της κλείσει την πόρτα και φύγει για πάντα από την ζωή της... έμεινε να κοιτάει την ξεφλουδισμένη μπορντό πόρτα με το μεταλλικό χειροποίητο πόμολο. έμεινε έτσι λεπτά ολόκληρα, χωρίς να μπορεί να κουνηθεί, χωρίς να θέλει να αναπνεύσει, χωρίς να θέλει να περάσει η ζωή της στο επόμενο λεπτό γιατί αυτό που ζούσε θα γινόταν παρελθόν και αμέσως θα γινόταν δεδομένο.

"Πληγωμένες καρδιές είμαστε όλοι. Πληγωμένοι άνθρωποι. Πληγωμένες ψυχές" η ατάκα η οποία ξέφυγε από τα χείλια του γυρνούσε σαν δαιμονισμένη μέσα στο κεφάλι της και χτυπούσε ανελέητα μέσα της δημιουργώντας ηχό η οποία επαναλάμβανε κάθε λέξη..."πληγωμένοι άνθρωποι" σκέφτηκε... "τι είναι ένας πληγωμένος άνθρωπος, πως πληγώνεται, πως πονάει, πως είναι σίγουρος ότι πληγώθηκε και ότι δεν πλήγωσε;" είπε πλέον δυνατά και αμέσως πέρασε την ζωή της στο επόμενο λεπτό μετά το κλείσιμο αυτής της πόρτας. Ασυναίσθητα έγραψε στο τετραδιακι της ζωής της σαν δεδομένο το κλείσιμο αυτού του κεφαλαίου και υπογράμμισε με έντονο χρώμα αυτές τις λέξεις.

"πληγωμένες ψυχές..." σκέφτηκε και επιτέλους καυτές σταγόνες άρχισαν να κυλάνε από τα μεγάλα γκρίζα μάτια της και έφταναν μέχρι τα χείλια της. πλέον άκουγε καθαρά το χτύπημα της πόρτας, μύριζε το χρώμα που ξεφλούδισε και πετούσαν στον αέρα μικρά κομμάτια...και γευόταν το αλμυρό υγρό που έμπαινε βίαια μέσα στο στόμα της θερμαίνοντας το παγωμένο σώμα της.

Σαν δυνατή σφαλιάρα επέστρεφε το παρελθόν της στη μνήμη της. Ένα τυχαίο άρωμα που γέμισε τα ρουθούνια της για ένα δευτερόλεπτο ήταν αρκετό για να καταφέρει να ξυπνήσει μνήμες τις οποίες είχε θάψει καλά στο πίσω μέρος του μυαλού της και επιμελώς πάλευε καθημερινά να μην τις ξεθάψει. Μία στιγμή ήταν αρκετή για να την κάνει να κλειστεί στον εαυτό της ξανά...