Δεν κοιτούσε πουθενά. Το βλέμμα της ήταν άδειο. Στεκόταν πλάτη σ’ εκείνον. Άκουγε απλά την ανάσα του που γινόταν όλο και πιο έντονη όσο την πλησίαζε. Δεν μπορούσε να κουνηθεί... σκεφτόταν πως να το πει, πως να του το δείξει, πως θα μπορούσε να τον κάνει να καταλάβει τι εννοεί... τι αισθάνεται...
Σκεφτόταν...
«Αγάπη... αγάπη αληθινή, χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Αυτό αισθάνομαι για σένα. Αγάπη μεγάλη. Έντονη. Γεμάτη πάθος. Αυτο αισθάνομαι για σένα. Το ξέρω δεν μπορείς να το καταλάβεις. Δεν το έχεις αισθανθεί...τουλάχιστον δεν το έχεις αισθανθεί για μένα...
Αγάπη από εκείνη που δεν σου επιτρέπει να κάνεις βήματα πίσω. Αγάπη από εκείνη που δεν μπορείς να κάνεις βήματα μπροστά. Αγάπη γεμάτη λαβωματιές. Από εκείνη που σε κάνει να τρέμεις. Από εκείνη που καθημερινά σε γεμίζει με μικρές -σχεδόν αόρατες- χαραματιές αλλά το απολαμβάνεις. Αγάπη από εκείνη που μία ανάσα αρκεί για να σε περικυκλώσει και να σε γεμίσει.
Αγάπη αληθινή. Χωρίς όρια. Χωρίς μέτρα. Χωρίς εγωισμούς. Χωρίς προσμονή.
Αυτό αισθάνομαι για σένα... αυτό θέλω να ζήσω ΜΑΖΙ ΣΟΥ... μια αγάπη πέρα από τα πλαίσια και την πραγματικότητα... μια αγάπη μαζί σου...»
Τίποτα από αυτά δεν του είπε όμως. Τίποτα από αυτά δεν μπόρεσε να αφήσει να της ξεφύγει. Γύρισε προς το μέρος του, τον κοίταξε στα μάτια και τον αγκάλιασε, όπως μόνο εκείνη ήξερε. Αληθινά. Ελπίζοντας πως οι σκέψεις της θα μπορούσαν να περάσουν μέσα από την αγκαλιά της σε εκείνον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου