Μισοδαγκωμένες καληνύχτες που ποτέ δεν υπόθηκαν σωστά...αγκαλιές φοβισμένες και δάκρυα που κρύφτηκαν πίσω από παγωμένα, πρόχειρα πλεγμένα, χαμόγελα....
Μην το πεις.... σε παρακαλώ... μην αφήσεις το χέρι μου, θα αρχίσει πάλι να τρέμει... κράτα το λίγα δευτερόλεπτα ακόμα... όχι όχι σε παρακαλώ μην δαγκώνεις το κάτω χείλος σου... σε παρακαλώ διώξε αυτή την σκέψη....! Kαι τι σημαίνει έχει περάσει η ώρα! Εγώ μπορώ να κάθομαι να σε κοιτάω με τις ώρες... να κάθομαι στο κρύο χωρίς το παλτό μου και ας με χτυπάει δυνατά ο παγωμένος άνεμος! Με ζεσταίνει το βλέμμα σου! Όχι, όχι δεν με απασχολεί που αύριο έχω να ξυπνήσω νωρίς γιατί μαζεύω ενέργεια μέσα από την πνοή σου και δεν έχω ανάγκη τον ύπνο!
Μην το πεις... σε παρακαλώ άσε με να σε κοιτάω χωρίς να μιλάμε....μην δίνεις σημασία στα δάκρυα που τρέχουν είναι ευτυχίας επειδή είμαι κοντά σου και φόβου επειδή σε λίγο θα το πεις! Σε παρακαλω μην το πεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου