Το λιγότερο δυνατόν πληγωμένη...

Έκλεισε τα μάτια της. Έκανε ένα βήμα μπροστά την φορά. Ένα μικρό, ανεπαίσθητο βήμα προς το μέρος του. Σήκωσε το χέρι της και το έφερε κοντά στο πρόσωπο του. Ένα χιλιοστό μακριά από την επιδερμίδα του ίσα να αισθάνεται την θέρμη του δέρματος του. Τον κοίταξε στα μάτια. Βαθιά μέσα στα δυο καστανά του μάτια, προσπαθώντας να φτάσει στην ψυχή του. Να τον καταλάβει. Δεν ήταν εύκολο. Βαθιά μέσα του για να ακούσει τα μυστικά του. Να ακούσει όσα ακόμα και ο ίδιος δεν ήξερε για τον εαυτό του.

Ήξερε την κατάληξη. Ήξερε πως δεν θα κέρδιζε τίποτα. Ο έρωτας άλλωστε είναι ένα παιχνίδι επικίνδυνο. Ο έρωτας είναι μία αιώνια μάχη με τα κύματα, συνεχώς βρίσκεις κάπου να χτυπήσεις αλλά μαζεύεις δυνάμεις και ξανά προσπαθείς και όλο αυτό οδηγεί στο άπειρο… με μόνο σωσίβιο την ελπίδα ότι στο τέλος θα καταφέρεις να βγεις το λιγότερο δυνατό πληγωμένος. «Το λιγότερο δυνατόν πληγωμένη» σκέφτηκε και το χέρι της ακούμπησε το πρόσωπο του, με μικρές κοφτές κινήσεις τσούλησε ως το στέρνο του και γαντζώθηκε πάνω στη καρδιά του. Μικρές κοφτές λέξεις. Μικρές κοφτές ανάσες για να μην χάσει την στιγμή. Μικρές κλεφτές ματιές για να μην χάσει την εικόνα. Μικρές αδύναμες λέξεις που ξεπρόβαλαν στην άκρη των χειλιών της. Τι είχε πει; Τι είχε αισθανθεί; …ποιος θυμάται;

Σαν ποτάμι, σαν χείμαρρος έτρεχαν οι σκέψεις της και όλα έβγαιναν σαν ορμητικός καταρράκτης από μέσα της. Τίποτα δεν κράτησε. Τίποτα δεν συγκράτησε. Έσφιξε την γροθιά της. Ήπιε μια μεγάλη γουλιά κρασί. Τίποτα δεν μετάνιωσε. Τίποτα δεν αρνήθηκε. Σε τίποτα δεν υπερέβαλε.

…και μετά κενό. Το μόνο που άκουγε ήταν τους λυγμούς της. Την καρδιά του. Τις άρρυθμες ανάσες τους. …κενό.