Προκλήσεις....

Προκλήσεις καθημερινές, προκλήσεις μικρές, προκλήσεις ασήμαντες που όμως την έκαναν να βαριανασαίνει, να αισθάνεται τους παλμούς της καρδιάς της να ανεβαίνουν και τον μικρό κόμπο στο στομάχι της να γίνεται όλο και πιο μεγάλος.

Καθόταν στην μεγάλη, χουχουλιάρικη, μαύρη πολυθρόνα στην γωνία του σαλονιού της. Το δάχτυλό της έπαιζε νωχελικά με τις μικρές σταγόνες που κυλούσαν πάνω στο ποτήρι με το λιγοστό whisky που είχε απομείνει στον πάτο του. Το βλέμμα της ακολουθούσε τις πλεξούδες που δημιουργούσε ο καπνός του τσιγάρου της καθώς καιγόταν στο τασάκι. Σκέψεις….καμία. Ήταν λες και είχε παγώσει ο χρόνος σε εκείνο το δευτερόλεπτο. Κοιτούσε τον καπνό, έπαιζε με τις σταγόνες και δεν ανέπνεε.

Αισθανόταν.

Δεν ανέπνεε.

Όταν ο καπνός διαλύθηκε και οι σταγόνες εξατμίστηκαν μαζί με την τελευταία γουλιά από το παγωμένο malt whisky, πήρε κουράγιο. Σηκώθηκε με αργές κινήσεις, σαν να προσπαθούσε να αισθανθεί κάθε μυ του σώματος της την στιγμή που ενεργοποιούταν. Στάθηκε όρθια μπροστά από την πολυθρόνα η οποία την φιλοξενούσε και την προστάτευε μερικές στιγμές νωρίτερα, πήρε μια βαθιά ανάσα, έκανε το πρώτο βήμα και άρχισε να σκέφτεται.

Ανάσαινε.

Σκεφτόταν.

Σαν πίδακας πετρελαίου άρχισαν οι σκέψεις να ξεπετάγονται και να γεμίζουν το μυαλό της μέχρι να ξεχειλίσει και να αρχίσουν τα δάκρυα να γλιστράνε πάνω στην απαλή της επιδερμίδα. Φεύγανε τα δάκρυα αλλά εκείνη ήξερε πως ήταν οι σκέψεις της οι οποίες πάλευαν να βγουν προς τα έξω, με όποιο κόστος.

Έκλαιγε.

Βαθιά ανάσα. Έφερε τα δυο της χέρια στο πρόσωπο της. Προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από τις παλάμες της, γνωρίζοντας όμως ότι δεν θα τα κατάφερνε. Προσπάθησε με μανία να σταματήσει τα μάτια της να στάζουν. Ανούσια.

Ηρέμησε.

Έκανε ακόμα ένα βήμα.

«και η μάχη τώρα ξεκινά. Πρόσωπο με πρόσωπο»

Φόρεσε τις μπότες της, πήρε το παλτό της και το ακούμπησε στους ώμους της. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Δεν μίλησε. Δεν σκέφτηκε. Απλά χαμογέλασε. Ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει την καταιγίδα.