Συναισθήματα μπλεγμένα μεταξύ τους…. Συναισθήματα.

Αλήθειες και ψέμματα.

Αγάπη και ανάγκη

Πάθος και μίσος.

Πόνος και δάκρυ

Ειρωνια και υποκρισία.

Ανάγκη…

Συναισθήματα μπλεγμένα μεταξύ τους…. Συναισθήματα.

Καθόταν απέναντι του, πάντα έτσι συνέβαινε. Αρχίκα καθόταν απέναντι του, τον χάζευε, τον επεξεργαζόταν, προσπαθούσε μέσα από τις κινήσεις του να αντιληφθεί τι σκεφτόταν. Προσπαθούσε μέσα από τα μάτια του να ακούσει την ψυχή του και να αισθανθεί τα συναισθήματα του.

Ήρθε κοντά της, πάντα έτσι συνέβαινε, ερχόταν ξαφνικά και καθόταν κοντά της και λίγα λεπτά αργότερα την άγγιζε κιόλας. Πόλεμος ερωτημάτων μέσα στο κεφάλι της. Φιλία ή έρωτας. Γι αυτήν ήταν ξεκάθαρα όλα…γι αυτόν όμως οχι. Αυτή ήξερε ήταν έρωτας, πρωτόγνωρος, έντονος, αληθινός με πόνο μίσος αγάπη ανασφάλεια ανάγκη! Τόσο πρωτόγνωρος που δεν μπορούσε να τον διαχειριστεί. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, να σκεφτεί, να μιλήσει. Τόσο πρωτόγνωρος, τόσο δυνατός, τόσο καινούριο συναίσθημα γι αυτήν.

Τα δάχτυλα του πέρασαν πάνω από τα δικά της. Ρίγη διαπέρασαν όλο το σώμα της και άρχισε να αισθάνεται ασφάλεια…ήταν δίπλα της. Αυτό το δευτερόλεπτο ήταν κοντά της, μπορούσε να πει ότι ήταν δικός της. Έστω για ένα δευτερόλεπτο. Τα ακροδάχτυλα του παρέμειναν πάνω στην παλάμη της. Ο χτύπος της καρδιάς του μπορούσε να γίνει αντιληπτός μέσα από το δέρμα της. Για μερικά δευτερόλεπτα έγινε ένα με εκείνον. Αυτό δεν είναι έρωτας άλλωστε; να παλεύεις να καταλάβεις τον άλλον και να γίνεις κομμάτι του….

Την πήρε αγκαλιά και εκείνη χάθηκε. Δεν σκεφτόταν. Μύριζε. Άγγιζε. Ρουφούσε το είναι του γιατί ήξερε πως μπορεί να είναι και η τελευταία φορά. Κάθε δευτερόλεπτο μία μάχη για να υπάρξει και ένα ακόμα δευτερόλεπτο. Και όλα αυτά μία δίνη μέσα στο μυαλό της. Και κάπου εκεί έρχεται η οργή, ο θυμός, ο πόνος, τα λάθη. Τα λάθη που γεμίζουν μικρές βαθιές χαρακιές στην καρδιά της, και στην δικιά του. Αμφιβολία…

“Κράτησε με για πάντα εδώ. Άσε με να μυρίζω το δέρμα σου, άσε με να νιώσω την μυστηριώδη δύναμη που μπορεί να ασκήσει πάνω μου το άρωμα σου” μόνο αυτά σκεφτόταν και μπερδευόταν η αλήθεια με το παραμύθι.

Όσο και να προσπαθούσε, όσο και να πάλευε να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τα συναισθήματα της όσο και να ακροβατούσε στην ψευδαίσθηση και στην αλήθεια δεν μπορούσε…όταν κοιτούσε τα μάτια του, όταν άγγιζε τα δάχτυλα του, όταν μύριζε το άρωμα του…Όσο και να προσπαθούσε να μην ξεπεράσει τα όρια για να μην τον κάνει να αισθανθεί πίεση δεν μπορούσε γιατί τα μάτια του την κοιτούσαν και αυτή χανόταν στο άπειρο.

Μπερδεύτηκε η αλήθεια και έγινε ψευδαίσθηση.

Μπερδεύτηκε η ψευδαίσθηση και έγινε αλήθεια….