Ορισμός του έρωτα...

Δεν ξέρω να σου δώσω τον ορισμό του έρωτα...

...δεν νομίζω πως υπάρχει κιόλας.

…Ίσως είναι το τρέμουλο στο κάτω χείλος όταν σε συναντώ, ίσως είναι το έντονο χτυποκάρδι, ίσως είναι αυτός ο κόμπος στο στομάχι όταν σε σκέφτομαι ή η εικόνα σου που έρχεται στο μυαλό μου μόλις κλείσω τα μάτια μου. Ίσως έρωτας να είναι η ανάγκη μου να αγγίξω τα ακροδάχτυλα σου, να σε κοιτώ στα μάτια και να μην μιλάω, απλά να ρουφάω την εικόνα σου για να έχω αναμνήσεις όταν ξαναφύγεις. Έρωτας ίσως είναι τα δάκρυα που κυλάνε το πρωί που ξυπνάω και καταλαβαίνω πως σε ονειρευόμουν. Έρωτας ίσως είναι η προσπάθεια μου να φυλακίσω μέσα μου το άρωμα σου για να με συντροφεύει τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες που δεν θα είσαι εδώ. Έρωτας ίσως είναι απλά η ανάγκη μου να ουρλιάξω πως σε αγαπώ και ας ξέρω πως θα ακουστεί κουτό. ίσως και να είναι έρωτας αυτά που αισθάνομαι για σένα.

Ίσως αυτό να είναι έρωτας...

Αγάπη...

Δεν κοιτούσε πουθενά. Το βλέμμα της ήταν άδειο. Στεκόταν πλάτη σ’ εκείνον. Άκουγε απλά την ανάσα του που γινόταν όλο και πιο έντονη όσο την πλησίαζε. Δεν μπορούσε να κουνηθεί... σκεφτόταν πως να το πει, πως να του το δείξει, πως θα μπορούσε να τον κάνει να καταλάβει τι εννοεί... τι αισθάνεται...

Σκεφτόταν...

«Αγάπη... αγάπη αληθινή, χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Αυτό αισθάνομαι για σένα. Αγάπη μεγάλη. Έντονη. Γεμάτη πάθος. Αυτο αισθάνομαι για σένα. Το ξέρω δεν μπορείς να το καταλάβεις. Δεν το έχεις αισθανθεί...τουλάχιστον δεν το έχεις αισθανθεί για μένα...

Αγάπη από εκείνη που δεν σου επιτρέπει να κάνεις βήματα πίσω. Αγάπη από εκείνη που δεν μπορείς να κάνεις βήματα μπροστά. Αγάπη γεμάτη λαβωματιές. Από εκείνη που σε κάνει να τρέμεις. Από εκείνη που καθημερινά σε γεμίζει με μικρές -σχεδόν αόρατες- χαραματιές αλλά το απολαμβάνεις. Αγάπη από εκείνη που μία ανάσα αρκεί για να σε περικυκλώσει και να σε γεμίσει.

Αγάπη αληθινή. Χωρίς όρια. Χωρίς μέτρα. Χωρίς εγωισμούς. Χωρίς προσμονή.

Αυτό αισθάνομαι για σένα... αυτό θέλω να ζήσω ΜΑΖΙ ΣΟΥ... μια αγάπη πέρα από τα πλαίσια και την πραγματικότητα... μια αγάπη μαζί σου...»

Τίποτα από αυτά δεν του είπε όμως. Τίποτα από αυτά δεν μπόρεσε να αφήσει να της ξεφύγει. Γύρισε προς το μέρος του, τον κοίταξε στα μάτια και τον αγκάλιασε, όπως μόνο εκείνη ήξερε. Αληθινά. Ελπίζοντας πως οι σκέψεις της θα μπορούσαν να περάσουν μέσα από την αγκαλιά της σε εκείνον.

Άσε με να χαθώ μέσα στην αγκαλιά σου

Τύλιξε με μέσα στα δυο τεράστια χέρια σου. Άσε τα δάχτυλα σου να ακουμπήσουν πάνω στο δέρμα μου, άσε με να αισθανθώ το άγγιγμα σου σε κάθε χιλιοστό της επιδερμίδας μου και το άρωμα σου να γίνει ένα με το δικό μου.

Τύλιξε με μέσα στην αγκαλιά σου και άσε το στήθος μου να ακουμπήσει πάνω στο δικό σου, οι ρυθμικές κινήσεις τους από τις ανάσες και τους χτύπους να γίνουν ένα. Για μερικά δευτερόλεπτα η ανάγκη για ζωή –η δική σου και η δική μου- να συγχρονιστεί και να ζούμε παράλληλα.

Τύλιξε με μέσα στην αγκαλιά σου και άσε με να νιώσω ασφάλεια. άσε με να αισθανθώ πως είμαι μικροσκοπική και εσύ γιγάντιος και πως μπορείς να αποκρούσεις κάθε χτύπημα. Άσε με να αισθανθώ πως τα χέρια σου είναι φτερά και πως όσο με κρατάς μπορούμε να πετάξουμε μακριά από αυτόν τον κόσμο.

Άσε με να χαθώ μέσα στην αγκαλιά σου...

Προκλήσεις....

Προκλήσεις καθημερινές, προκλήσεις μικρές, προκλήσεις ασήμαντες που όμως την έκαναν να βαριανασαίνει, να αισθάνεται τους παλμούς της καρδιάς της να ανεβαίνουν και τον μικρό κόμπο στο στομάχι της να γίνεται όλο και πιο μεγάλος.

Καθόταν στην μεγάλη, χουχουλιάρικη, μαύρη πολυθρόνα στην γωνία του σαλονιού της. Το δάχτυλό της έπαιζε νωχελικά με τις μικρές σταγόνες που κυλούσαν πάνω στο ποτήρι με το λιγοστό whisky που είχε απομείνει στον πάτο του. Το βλέμμα της ακολουθούσε τις πλεξούδες που δημιουργούσε ο καπνός του τσιγάρου της καθώς καιγόταν στο τασάκι. Σκέψεις….καμία. Ήταν λες και είχε παγώσει ο χρόνος σε εκείνο το δευτερόλεπτο. Κοιτούσε τον καπνό, έπαιζε με τις σταγόνες και δεν ανέπνεε.

Αισθανόταν.

Δεν ανέπνεε.

Όταν ο καπνός διαλύθηκε και οι σταγόνες εξατμίστηκαν μαζί με την τελευταία γουλιά από το παγωμένο malt whisky, πήρε κουράγιο. Σηκώθηκε με αργές κινήσεις, σαν να προσπαθούσε να αισθανθεί κάθε μυ του σώματος της την στιγμή που ενεργοποιούταν. Στάθηκε όρθια μπροστά από την πολυθρόνα η οποία την φιλοξενούσε και την προστάτευε μερικές στιγμές νωρίτερα, πήρε μια βαθιά ανάσα, έκανε το πρώτο βήμα και άρχισε να σκέφτεται.

Ανάσαινε.

Σκεφτόταν.

Σαν πίδακας πετρελαίου άρχισαν οι σκέψεις να ξεπετάγονται και να γεμίζουν το μυαλό της μέχρι να ξεχειλίσει και να αρχίσουν τα δάκρυα να γλιστράνε πάνω στην απαλή της επιδερμίδα. Φεύγανε τα δάκρυα αλλά εκείνη ήξερε πως ήταν οι σκέψεις της οι οποίες πάλευαν να βγουν προς τα έξω, με όποιο κόστος.

Έκλαιγε.

Βαθιά ανάσα. Έφερε τα δυο της χέρια στο πρόσωπο της. Προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από τις παλάμες της, γνωρίζοντας όμως ότι δεν θα τα κατάφερνε. Προσπάθησε με μανία να σταματήσει τα μάτια της να στάζουν. Ανούσια.

Ηρέμησε.

Έκανε ακόμα ένα βήμα.

«και η μάχη τώρα ξεκινά. Πρόσωπο με πρόσωπο»

Φόρεσε τις μπότες της, πήρε το παλτό της και το ακούμπησε στους ώμους της. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Δεν μίλησε. Δεν σκέφτηκε. Απλά χαμογέλασε. Ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει την καταιγίδα.

Εγώ φταίω

«Εγώ φταίω που σου επέτρεψα να με διαβάσεις. Που σου επέτρεψα να κοιτάξεις την ψυχή μου και να την αναμοχλεύσεις. Εγώ φταίω που σε άφησα να αγγίξεις το σώμα μου, να αισθανθείς τις δονήσεις του εαυτού μου και να μυρίσεις τον φόβο μου. Εγώ φταίω που σου επέτρεψα να με αγκαλιάσεις και να μάθεις τις σκέψεις μου. Εγώ φταίω που σε κοίταξα στα μάτια»

Δίπλωσε προσεκτικά το χαρτί και το έβαλε βαθιά μέσα στην τσέπη της. Επέτρεψε στον εαυτό της να ξεθάψει από το πάτο του μυαλού της τις σκέψεις της αλλά δεν θα επέτρεπε να ξεγλιστρήσουν και από την τσέπη της οι σκέψεις της. Έβαλε δειλά το χέρι στην τσέπη της, το έκρυψε μέσα στις ιδρωμένη της παλάμη και έσφιξε με δύναμη ένα ένα τα δάχτυλά της. Αισθανόταν το χαρτί να μικραίνει, να συρρικνώνεται μέσα στην γροθιά της και για ένα δευτερόλεπτο αισθάνθηκε ανακούφιση. Αισθάνθηκε ότι το είχε βγάλει από μέσα της.

Για ένα και μοναδικό δευτερόλεπτο.

Κράτησε την γροθιά της σε στάση άμυνας και πέρασε από δίπλα του κρατώντας την αναπνοή της και ρουφώντας με δύναμη τα δάκρυα της.

Το δευτερόλεπτο πέρασε, η ανάσα της τελείωσε, τα δάκρυα της ξέφυγαν, οι σκέψεις επέστρεψαν.

Σταγόνες...

Παγωμένα συναισθήματα

Παγωμένες ελπίδες

Ανούσιες μάχες

Εκατοντάδες μικρές, διάφανες, καλοσχηματισμένες στάλες στρώθηκαν και πάγωσαν την καρδιά της. Γέμισε με παγωμένα συναισθήματα και ελπίδες. Ανούσιες μάχες καθημερινά με τον ίδιο της τον εαυτό για να καταφέρει να συνειδητοποιήσει.

Και πάλι όμως ανούσιες μικρές μάχες. Ανούσιες μικρές ήττες που συσσωρεύονται και καταλήγουν να γίνονται μεγάλες, επίπονες, τρομακτικές ήττες που σαν λεπίδες χαρακώνουν την αξιοπρέπεια της και την αφήνουν να προσπαθεί μάταια να ζεστάνει το πρόσωπο της με τα δάκρυα της… μάταιες προσπάθειες να κυλίσουν ορμητικά από τις μικρές κόγχες των ματιών της οι πολυπόθητες στάλες. Σα δροσοσταλίδες σε ροδοπέταλα κυλάνε από την καρδιά της μικρές, διάφανες, αλμυρές σταγόνες και πέφτουν μέσα στην άβυσσο του είναι της και κολλάνε εκεί. Γαντζώνονται με λύσσα και αρνούνται πεισματικά να βγουν προς τα έξω, να της επιτρέψουν να ξεσπάσει.

Συναισθήματα μπλεγμένα μεταξύ τους…. Συναισθήματα.

Αλήθειες και ψέμματα.

Αγάπη και ανάγκη

Πάθος και μίσος.

Πόνος και δάκρυ

Ειρωνια και υποκρισία.

Ανάγκη…

Συναισθήματα μπλεγμένα μεταξύ τους…. Συναισθήματα.

Καθόταν απέναντι του, πάντα έτσι συνέβαινε. Αρχίκα καθόταν απέναντι του, τον χάζευε, τον επεξεργαζόταν, προσπαθούσε μέσα από τις κινήσεις του να αντιληφθεί τι σκεφτόταν. Προσπαθούσε μέσα από τα μάτια του να ακούσει την ψυχή του και να αισθανθεί τα συναισθήματα του.

Ήρθε κοντά της, πάντα έτσι συνέβαινε, ερχόταν ξαφνικά και καθόταν κοντά της και λίγα λεπτά αργότερα την άγγιζε κιόλας. Πόλεμος ερωτημάτων μέσα στο κεφάλι της. Φιλία ή έρωτας. Γι αυτήν ήταν ξεκάθαρα όλα…γι αυτόν όμως οχι. Αυτή ήξερε ήταν έρωτας, πρωτόγνωρος, έντονος, αληθινός με πόνο μίσος αγάπη ανασφάλεια ανάγκη! Τόσο πρωτόγνωρος που δεν μπορούσε να τον διαχειριστεί. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, να σκεφτεί, να μιλήσει. Τόσο πρωτόγνωρος, τόσο δυνατός, τόσο καινούριο συναίσθημα γι αυτήν.

Τα δάχτυλα του πέρασαν πάνω από τα δικά της. Ρίγη διαπέρασαν όλο το σώμα της και άρχισε να αισθάνεται ασφάλεια…ήταν δίπλα της. Αυτό το δευτερόλεπτο ήταν κοντά της, μπορούσε να πει ότι ήταν δικός της. Έστω για ένα δευτερόλεπτο. Τα ακροδάχτυλα του παρέμειναν πάνω στην παλάμη της. Ο χτύπος της καρδιάς του μπορούσε να γίνει αντιληπτός μέσα από το δέρμα της. Για μερικά δευτερόλεπτα έγινε ένα με εκείνον. Αυτό δεν είναι έρωτας άλλωστε; να παλεύεις να καταλάβεις τον άλλον και να γίνεις κομμάτι του….

Την πήρε αγκαλιά και εκείνη χάθηκε. Δεν σκεφτόταν. Μύριζε. Άγγιζε. Ρουφούσε το είναι του γιατί ήξερε πως μπορεί να είναι και η τελευταία φορά. Κάθε δευτερόλεπτο μία μάχη για να υπάρξει και ένα ακόμα δευτερόλεπτο. Και όλα αυτά μία δίνη μέσα στο μυαλό της. Και κάπου εκεί έρχεται η οργή, ο θυμός, ο πόνος, τα λάθη. Τα λάθη που γεμίζουν μικρές βαθιές χαρακιές στην καρδιά της, και στην δικιά του. Αμφιβολία…

“Κράτησε με για πάντα εδώ. Άσε με να μυρίζω το δέρμα σου, άσε με να νιώσω την μυστηριώδη δύναμη που μπορεί να ασκήσει πάνω μου το άρωμα σου” μόνο αυτά σκεφτόταν και μπερδευόταν η αλήθεια με το παραμύθι.

Όσο και να προσπαθούσε, όσο και να πάλευε να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τα συναισθήματα της όσο και να ακροβατούσε στην ψευδαίσθηση και στην αλήθεια δεν μπορούσε…όταν κοιτούσε τα μάτια του, όταν άγγιζε τα δάχτυλα του, όταν μύριζε το άρωμα του…Όσο και να προσπαθούσε να μην ξεπεράσει τα όρια για να μην τον κάνει να αισθανθεί πίεση δεν μπορούσε γιατί τα μάτια του την κοιτούσαν και αυτή χανόταν στο άπειρο.

Μπερδεύτηκε η αλήθεια και έγινε ψευδαίσθηση.

Μπερδεύτηκε η ψευδαίσθηση και έγινε αλήθεια….