Μακάρι να είχα την δύναμη να σου πω όλα όσα σκέφτομαι, όσα αισθάνομαι, όσα ονειρεύομαι! Μακάρι να μην ήμουν τόσο δειλή.
Μακάρι να είχα το θάρρος να ξεδιπλώσω τους χάρτες της καρδιάς μου και οδηγώντας εσένα προς τα εκεί να σε κλείσω εκεί για πάντα!
Μακάρι τα δάκρυα μου να χάιδευαν το στέρνο σου και η πνοή μου να ζεσταίνει το λαιμό σου...
Μακάρι να μπορούσα να σου εξομολογηθώ πως μεθάω από την παρουσία σου... πως η ανάσα μου όλο και βαραίνει, γίνεται όλο και πιο γρήγορη, πιο κοφτή, πιο απότομη από την παρουσία σου!
Αλλά οι σκέψεις μου κρέμοντε από τα χείλη μου και πάντα βγαίνω ηττημένη από αυτή την μάχη... πάντα μαζεύω τις φτερούγες μου και κρύβομαι στα βράχια και την άμμο παλεύοντας να μαζέψω τα κομμάτια μου όταν εσύ χάνεσαι πίσω από την αυγή.
Σαν μυτεροί σταλαχτίτες κρέμοντε τα πρέπει και τρεμοπαίζουν σε κάθε σεισμική δόνηση από τα λόγια σου, και το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ είναι να περιμένω πότε θα με καρφώσουν όλοι μαζί βαθιά, εκεί στην καρδιά ή και ακόμα πιο βαθιά...
Μα πάντα αυτό το πρέπει, αυτό το μήπως, αυτό το ίσως...... πάντα εκεί σαν ψηλά τείχη που κόβουν τον ορίζοντα....
και αν σε χάσω από κοντά μου; Και αν δεν σε ξανα πετύχω να πετάς πάνω από τα όνειρα μου έστω και σαν επιδρομέας; και αν... και αν... και αν...
Ποτέ δεν θα βρώ το κουράγιο, θα μείνω κρυμμένη πίσω από τις φυλλωσιές να παρακολουθώ όλα όσα μπορεί και να είχα την δυνατότητα να ζήσω.... και θα πληγώνω με τα νύχια μου το εγώ μου...εκεί θα είμαι ασφαλής μέσα στα αναπάντητα εάν και τα μετέωρα γιατί....
