Τέλος και Αρχή....

Μπιπππ...μπιπππ.... μπιππππ
-Μαμά πήρα τα κλειδιά, το σπίτι είναι πλέον δικο μου!!
-Μπράβο κοριτσάρα μου! Καλορίζικο! Πως αισθάνεσαι;
-.... μάλλον κενή

Κενή.... γιατί γι' ακόμα μία φορά πρέπει να αλλάξω τα δεδομένα μου, να μαζέψω άτακτα σε κούτες όνειρα, εμπειρίες, αναμνήσεις, πράγματα που για σένα είναι άψυχα αλλά για μένα είναι κομμάτι μου... και πονάει αυτό... αλλά από την άλλη όψη του νομίσματος κάνω μία καινούρια αρχή, μπαίνω σ' έναν καινούριο χώρο ο οποίος για πρώτη φορά στην ζωή μου είναι μόνο δικός μου!

Και έτσι αυτά τα συναισθήματα συγκρούοντε και ΄χουμε σαν αντίδραση το εσωτερικό κενό και τον πόνο στο στομάχι. Ο πόνος στο στομάχι και ο πονοκέφαλος όμως πέρασαν ως δια μαγείας με το που πήγα στην γωνίτσα μου...

Από όλο το σπίτι ένας χώρος είναι που θα μου λείψει περισσότερο... ένας χώρος μικρότερος από 1 τετραγωνικό! Εκεί, στο γραφείο μου, μπροστά από την πόρτα, στα σκαλοπάτια. Το καταφύγιο μου! Στις δύσκολες στιγμές εκεί πήγαινα...καθόμουν στο σκαλοπάτι μάζευα το σώμα μου για να φυλαχτώ από όλα, ακουμπούσα το κεφάλι στον παγωμένο λευκό τοίχο και κοιτούσα με άδειο βλέμμα την παχιά μπλε μοκέτα...κάθε φορά παρατηρούσα και μία επιπλέον σταγόνα από την λευκή μπογιά του τοίχου η οποία είχε στιγματίσει την μοκέτα! Αυτή η μοκέτα!!!

Σήμερα όμως δεν θα μπορεσω να πάω στο καταφύγιο μου, θα πρέπει να μείνω απροστάτευτη, γιατί την θέση μου πήραν οι κούτες...Δεν πειράζει!!!!!!!!! γιατί από το σάββατο θα είμαι μέσα στο καινούριο σπίτι μου! Δεν πειράζει! Γιατί από την κυριακή θα είμαι Ελλάδα! Δεν πειράζει! Γιατί έχω μάθει να πονάω και να αντέχω τον πόνο!

Εεεεε, είπαμε.... νέο σπίτι, νέες εμπειρίες, νέα ζωή χωρίς προβλήματα!! Και πάνω από όλα αισιοδοξία!

Το κλουβί!!

Οι πρώτες νότες στο πιάνο σκέπασαν την σιωπή... μια μελωδία χάιδεψε τα βλεματα των περαστικών. το παράθυρο είχε ξεχαστεί ανοικτό..καθόταν πλάτη, δεν έβλεπε, δεν άκουγε, απλά χάιδευε νοσταλγικά τα ξεθωριασμένα πλήκτρα του πιάνου! με παρτιτούρα τις αναμνήσεις, με νότες τις χαμένες στιγμές και χορδές την ελπίδα, άρχισε να συνθέτει...

Αρχικά δειλά, φοβισμένα, πετούσε από νότα σε νότα. Έπειτα το πάθος έκανε την θριαμβευτική του είσοδο και μια μελαγχολικη μελωδία κάλυψε τα πάντα.

δάκρυα θόλωναν τα μάτια, καθώς έβγαινε ο πόνος σαν μουσική από μέσα της...

και αυτη η μελωδία...εικόνες σχημάτιζε, τρομαγμένες σκιες στον τοίχο! δεν έβλεπε, δεν σκεφτόταν, μόνο ένοιωθε!Μόνο το κελαηδισμα της γερασμένης πλέον καρδερίνας που είχε σε ένα μεταλλικό παγωμένο κλουβί αποσπούσε την προσοχή της...πόσο ζήλευε την καρδερίνα της, πόσο την λυπόταν και παράλληλα λυπόταν τον εαυτό της... η καρδερίνα ήταν αυτή, ήταν η ίδια στο σώμα ενός πουλιού...κλεισμένη σ' ένα κλουβί με μοναδικό της όπλο την ξεψυχισμένη πλέον φωνή της. Αβοήθητη, ανίκανη να ανοιξει τα φτερά της να πετάξει, και η φωνή της όσο περνούσε ο καιρός όλο και έσβηνε... έτσι και αυτή, έσβηνε...

Και η μελωδία συνέχιζε να λούζει με ακτίνες το χώρο...συνέχιζε να προσφέρει ζεστασιά, συνέχιζε να την ταξιδεύει στα μονοπάτια της θύμησης...

Χωρίς τίτλο!

Καρδια μου σ' έχασα στην θάλασσα
στην τρικυμία του μυαλού
εκεί που αφρίζουν τα κύματα
εκεί που τελειώνει το κουράγιο

Καρδιά μου σ' έχασα στην θάλασσα
ανάμεσα σε φύκια και κοχύλια
ανάμεσα σε γοργόνες που ψάχνουν απαντήσεις
ανάμεσα σε καρχαρίες που μας απειλούν

Καρδιά μου σ' έχασα στην θάλασσα
εκεί που το γαλάζιο του ουρανού μυρίζει απουσία
εκεί που φτιαξες κάστρα από όνειρα
εκεί που τα γλυμένα από το κύμα κοράλια σχημάτιζαν τ' αντίο

καρδιά μου σ' έχασα στην θάλασσα
ανάμεσα σε πνοές
σε σκέψεις λαβυρινθους
καρδιά μου, δεν έχασα εσένα τελικά
εμένα έχασα
εμένα ψάχνω...

Αν ήμουν καρτούν

Αν ήμουν καρτούν,θα με έλιωναν νταλίκες,

θα με τσάκιζαν από γκρεμούς,

θα γινόμουν χαλκομανία κι αμέσως θα επέστρεφα, καινουρioς και απαστράπτων.

Αν ήμουν καρτούν,θα είχα πάντα εμπρός μου ένα στόχο απτό και ξεκάθαρο,

ένα μπιπ-μπιπ ή ένα καναρίνι να κυνηγώ.

Αν ήμουν καρτούν,

θα με έτρεφε η εμμονή μου και θα με πυρπολούσε η αέναη αδυναμία εκπλήρωσης του οράματός μου

Γιατί αυτό που λάμπει στο ανεκπλήρωτο καμιά εκπλήρωση δεν μπορεί να το υποκαταστήσει.

Γιατί αυτό που λάμπει στην προσδοκία καμιά πραγματοποίηση δεν μπορεί να το υποκαταστήσει.

Αν ήμουν καρτούν,γενιές και γενιές παιδιών θα ξελιγώνονταν με τα καμώματά μου,

ενώ οι ενήλικοι θα απολάμβαναν τα κρυμμένα υπονοούμενά μου.

Αν ήμουν καρτούν,οι νόμοι της φυσικής δεν θα είχαν δικαιοδοσία πάνω στο κορμί μου

κι η βαρύτητα δεν θα 'ταν παρά μύθος.

Αν ήμουν καρτούν,χέρι σχεδιαστή θα με ζωγράφιζε πάντα ίδιο,

πάντα απαράλλακτο κι ο χρόνος και τα αποτυπώματά του δεν θα 'ταν παρά μύθος.

Αν ήμουν καρτούν,στον κόσμο μου η αναρχία και ο σουρεαλισμός δεν θα 'ταν μύθος αλλά καθεστώς.

Αν ήμουν καρτούν,δεν θα είχα τη δυνατότητα να πληγώσω κανέναν για περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα.

Αν ήμουν καρτούν,τα μάτια μου θα ήξεραν τι να λαχταρούν,

τα χέρια μου θα ήξεραν τι να ζητούν,

τα πόδια μου θα ήξεραν πού πατούν.

Deadlines, Tελείες, τέλος!

Deadlines....στην δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στην ζωή....

Και αν δεν τα προλάβεις τι γίνεται; Χανεις την δουλειά, κόβεσαι στο μάθημα...και...και...τι γίνεται αν χάσεις το deadline της ζωής;

Χθες περπατούσα στον δρόμο, έτρεχα να προλάβω ακόμα ένα deadline. Ακόμα και ο καιρός συνυπάρχει με μένα! Έβρεχε, έβρεχε κατρρακτωδώς σαν να προσπαθούσε να ξεπλύνει το μυαλό μου από τις άσχημες σκέψεις, από τα άσχημα συναισθήματα, από όλα αυτά τα οποία με κάνουν να καθηστερώ στα deadlines μου.Τελικά τα πρόλαβα όλα! Ένιωθα ευτυχισμένη! Τραγουδούσα όλη την ώρα ένα καινούριο τραγούδι...

"Θα σε παπιοαγαπωωωωώ όπως τον Ντόναλντ η Νταίζη
και εγώ σαν κορίτσι που παίζει με ξανθιές Bibibo,
θα σε ποντικοερωτευτωωωωωώ θα μαστε Μικι και Μίνιιιιι
και μες του έρωτα το καμίνι θα ξανα βαφτιστωωωωωώ"

Επειδή όμως όπως φαίνεται ούτε διατεθημένη είμαι να νοιώσω Νταίζη ούτε να ξανα βάψω το μαλλί μου ξανθό...όλα ξεκίνησαν να αλλάζουν! Αντί να χαρώ το ότι τελείωσα με τα deadlines, το ότι σε λίγες μέρες -ναι! πλεον μετράω μέρες και όχι βδομάδες ή μήνες- γυρνάω Ελλάδα και τέλος ότι μπορώ να κοιμηθώ... ειμαι εδώ στο κέντρο του δωματίου μόνη!

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κλείσω το παράθυρο! σειρά είχαν οι κουρτίνες ερμητικά κλεισμένες να μην μπαίνει ούτε μία σταλιά ήλιος...να μην με ξεγελάσει ποτέ ξανά πως θα είναι εκεί να μου γιατρέψει τις πληγές! Έκλεισα και τα κινητά...το επόμενο λεπτό τα ξανά άνοιξα! Είπα πως αν με πάρουν θα τρομάξουν... απλά θα απαντάω "Λάθος στιγμή καλέστε σε κανένα δίμηνο".

Και εκέι στο κέντρο του σκοτεινού -γι' ακόμα μία φορά- δωματίου μου, κουλουριασμένη σαν έμβρυο στο πάτωμα αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου, δάγκωνα τα χείλη μου για να μην αρχίσω να κλαίω και να φωνάζω "Αφήστε με να ζήσω την στιγμή! Αφήστε με να παπιοαγαπήσω την στιγμή! Αφήστε με να χαμογελάσω!" ...αλλά ακόμα και να φώναζα, κανένας δεν θα μ' άκουγε!

Ένα σημάδι είναι! Ένα μαύρο σημαδάκι σε μία άσπρη κόλα χαρτί! Μία τελεία, που αν την βάλεις νομίζεις πως όλα τα προβλήματα έχουν τελειώσει! Αλλά όλο και κάποιος καλοθελητής θα βρεθεί να πεταχτεί από την κρυψώνα του και να σου φωνάξει "Εεεε, η ζωή δεν είναι ιστορία που την γράφεις στον υπολογιστή και όποτε θέλεις μοστράρεις μία τελεία και κόβεις απότομα την συνέχεια...". Κάπως έτσι...ξεκίνησαν όλα πάλι!

Θα περάσουν όλα... όλα δεν περνάνε ούτως ή άλλως; Μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς; Είναι σαν να είσαι σε μία τεράστια ουρά σε μία τράπεζα, θα περάσει η ώρα ενώ εσύ θα κοιτάς βασανιστηκά τα νούμερα σειράς προτεραιότητας...τι γίνεται όμως όταν εσύ είσαι το 338 και ο πίνακας δείχνει ακόμα 39;;;;;;;;

Ελλαδάρα το μεγαλείο σου!!!

Συνήθως δεν σχολιάζω την καθημερινότητα....αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ.

Χθες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα, το οποίο ήταν η ανάσα μέσα στην μαυρίλα που με είχε πνίξει...

"Κοπελιά χάνεις, έχω κάνει ένα πόδι όνειρο! Τώρα λέω να πάω να κάνω και την αποτρίχωση και θα είμαι μία κούκλα...που να το δεις, πόσο γυμνασμένο είναι!"
"Τι έγινε βρε Σ. μου??? Γράφτηκες επιτέλους γυμναστήριο;"
"Τι λές; Η ελληνική κοινωνία άρχισε να ενδιαφέρεται για την εμφάνιση του λαού της! Και επειδή λεφτά δεν έχουμε για γυμναστήρια, εκτός και αν σταματήσουμε να τρώμε, πίνουμε μην πω και αναπνέουμε...μας έκοψε την βενζίνη για να περπατάμε!!!!"
"Αχ ρε Ελλαδάρα που σκέφτεσαι τον λαό σου!"

Έτσι και εγώ είπα να πω τις καλημέρες μου σε όλους τους πεζούς αβενζίνοτους οδηγούς!!!!!!!

Και καλό κουράγιο!!!
Γιατί όπως ακούσα η τροχαία γράφει και αυτοκίνητα που έχουν "μείνει από βενζίνη" και τα έχουν αφήσει στην άκρη του δρόμου.... τι άλλο θα ακούσουμε;;;;;;;;;;;;

Τελος να παραθέσω αυτό που είπε ο Σερβετάς και ο Δέλιος στον imagine σήμερα λίγες ώρες νωρίτερα...
"η βενζίνη γράφεται ως βεν-ΖΕΙ-νη για να μας τονίσει πως ακόμα υπάρχει!!!"

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Ξανθός φύλακας άγγελος

Ένας ξανθός άγγελος αγκαλιά με παίρνει πάντα, γαλανά μάτια με προσέχουν, τις πίκρες παίρνει μακριά... δεν πρόλαβα να πω αντίο... ίσως δεν έφυγες ποτέ! Mια γλυκιά μελωδία η θύμηση σου! Σε αγαπάω! Η παρουσία έντονη... πόνος η απουσία... γιατι; Δακρυα,ηχοι, προσευχές. Να είσαι εδώ... ξανά να σου πω λίγες λέξεις, σαν ασπρόμαυρη παιδική ζωγραφιά. Η ανάσα κόβεται σιγά...

H πιο καλή μαμά του κόσμου...!

"Σαν χθες θυμάμαι που σε γέννησα 2.250 μόνο. σε πήρα αγκαλιά και σκέφτηκα τώρα αυτό το πλάσμα πρέπει να το αγαπήσω;"

Κάθε φορά που την πιάνουν οι γλύκες της αυτά λέει...σαν να έχει βάλει κασέτα. Δεν είναι οι μόνες καταστάσεις που βάζει κασέτα, είναι όμως η μοναδική που δεν χορταίνω να την ακούς και να την ξανά ακούω....

"Σε κρατούσα όλη την ώρα αγκαλιά για να κοιμηθείς και άμα σε άφηνα έκλαιγες"

Και τώρα κάθε φορά που μου λέει σε αγαπάω και πάει να με φιλήσει την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια σαν αν μου είπε ότι στην πραγματικότητα είναι από τον πλανήτη Άρη και πως το σημάδι που έχει στο μπράτσο της δεν είναι από το εμβόλιο που κάνανε τότε αλλά μία μεγάλη είσοδος -σαν να λέμε θύρα usb- από όπου το βράδυ φορτίζει την μπαταρία της... (Μωρέ λέτε να το εννοεί αυτό με την μπαταρία; Σαν να λέμε ότι ο μαιευτήρας μαζί με το μωρό σου δίνει και μία μπαταρία λιθίου -ενίοτε και ηλιθίου- και σου λέει καλό βόλι;) Στην ουσία όμως πολύ μ' αρέσει που με κυνηγάει στον καναπέ να με φιλήσει, που με κοιτάει στα μάτια και ξεχυλίζει η αγάπη...απλά μ'αρέσει να την πειράζω....

Μπορεί να υποστηρίζω πως την οικογένεια μας πρέπει να την αγαπάμε...ότι δεν είναι δικιά μας επιλογή...αυτό το τυπάκι όμως -ναι ναι άμα πέσει το post στα χέρια της θα γριλύσσει που μόλις την είπα τυπάκι...- το αγαπάω και ας το λέω σπάνια, το θαυμάζω και ας μην το ξέρει, το ζηλεύω για όσα έχει καταφέρει, το χρειάζομαι όσο μεγαλώνω όλο και περισσότερο.

Κάποιος μου είχε πει "Σήμερα πιστεύεις πως άνοιξε το συρματόπλεγμα. Θα ανακαλύψεις πως τις περισσότερες φορές το χρειάζεσαι εσύ. Ή για να παραπονιέσαι ή για να εξηγείς". Χαίρομαι που αυτός ο κάποιος είχε δίκιο... το έχω ακόμα ανάγκη αυτό το συρματόπλεγμα...

Με αυτά τα λόγια, τα απλά αλλά γεμάτα αγάπη, θαυμασμό, δάκρυα, προσπαθώ να πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑΚΑ.... σε ευχαριστώ για όλα και εσένα και .... ξέρει αυτός!!!!

Παπαρούνες...η ζωή μου!!

Και εκεί που λες ότι δεν έχεις τίποτα στην ζωή σου αυτή την περίοδο το οποίο να αξίζει την προσοχή σου, εκεί που λες ότι η ρουτίνα σου έχει γίνει αποπνικτική, σαν ένα ζιβάγκο το οποίο σε στενεύει...αλλά δεν μπορείς να το βγάλεις...ΜΠΑΜ!

Προβλήματα, αγωνίες, χαμόγελα... ένα όνειρο από το οποίο προσπαθείς να δραπετεύσεις αλλά όλο κάτι σε τραβάει πίσω, λες και ο Μορφέας σε έχει ερωτευτεί και δεν θέλει να σε αφήσει να φύγεις μακριά του.

Και πάνω που είσαι -για την ακρίβεια είμαι, γιατί μιλάω για μένα- έτοιμος να πεις ότι έχεις συμβιβαστεί με όλα και πως θα προσπαθήσεις να συμβαδίσεις με αυτό, έρχεται κάτι και τα ανατρέπει όλα...

Αυτό το κάτι... ένας έρωτας ή ένας ενθουσιασμός; και πως ακριβώς είσαι σίγουρος από ποια πλευρά αυτού του μικρού πολύ πολύ λεπτού νήματος πρέπει να περάσεις; Υπάρχει άραγε διαφορά; και αν είσαι απλά ενθουσιασμένος... και τι σημασία έχει; Θα καταφέρεις ποτέ να το ζήσεις ή μόλις αρχίσεις την προσπάθεια θα δεις τα πάντα να απομακρύνονται όπως τα πέταλα μίας παπαρούνας όταν την χαιδεύει ο άνεμος; (Για να μην πω ότι όλα θα ακολουθήσουν την πορεία της ζωής μίας μαργαρίτας. Ναι, ναι, το γνωστό "μ'αγαπά δεν μ'αγαπα" μέχρι που τελειώνουν τα πέταλα τελειώνουν οι αντοχές τελειώνει και ο ενθουσιασμός).

Εγώ λέω να το δοκιμάσω...άλλωστε μ' αρέσει να περιμένω να με χαιδέψει γλυκά ο άνεμος...και ας μου πάρει μακριά κάποια από τα πέταλα μου... την επόμενη άνοιξη θα ξανα ανθίσω!!!

Άνοιξη...!

Μάιος... και τώρα κατάλαβα πως μπήκε η Άνοιξη.... τώρα που φεύγει...! Πάντα στην ζωή μου είμαι ετεροχρονισμένη. Αργοπορημένη...στα ραντεβού μου, στις δουλειές, στο ξύπνημα, στο να συνειδητοποιώ τα συναισθήματα μου.

Άνοιξα απλά την κουρτίνα. Ο ήλιος βιαστικά με προσπέρασε και σαν άλλος κατακτητής άρχισε να εξερευνεί αχόρταγα τον χώρο του... καιρό είχε να επισκεφτεί το δωμάτιο μου. Τα παράθυρα έμειναν για πολύ μεγάλο διάστημα κλειστά. Όχι, όχι, δεν έλειπα εγώ από το σπίτι...έλειπαν όμως όλα τα άλλα. Η αισιοδοξία, η ανάγκη για φως, η ανάγκη για επικοινωνία, το κουράγιο. Σειρά είχε το παράθυρο. Το άνοιξα δειλά... και το κύμα από τις μυρωδιές ήταν σαν φάρμακο. Όχι σαν εκείνα τα πικρά σιρόπια που σου αφήνουν αυτή την τόσο άσχημη γεύση..αλλά σαν το σιρόπι για τον πυρετό, με γεύση φράουλα. Έτσι και αυτό το αεράκι, το οποίο χάιδεψε γλυκά το μάγουλο μου σαν να προσπαθούσε να μου πει..."είμαι εγώ εδώ μην φοβάσαι", γιάτρεψε κάποιες από τις πληγές μου. Μία θάλασσα από αρώματα με ταξίδεψαν σε όλα τα όμορφα και γαλήνια πράγματα της ζωής και μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω...!

Και κάπου εκεί, μέσα στην έρημο των σκέψεων...ήρθε ένα e-mail.

Σε ευχαριστώ... που είσαι εκεί, που ήσουν πάντα εκεί, που άντεξες, που συμβούλεψες, που ανέχτηκες, που με αγαπάς.

Ξέρεις εσύ...

Σκέψεις....

Η ζωή είναι ένα δάκρυ
στο μάγουλο κυλάει σαν ποτάμι
όνειρα κομματιασμένα
ένα αδράχτι καρφωμένο στην καρδιά

δεν είναι ο χρόνος γιατρός
ούτε οι θύμισες πουλιά που ταξιδεύουν.

μια παιδική, αβασάνιστη ψυχή πως να αντέξει
από την απουσία ετών πως να ξεφύγει
είναι τα λόγια φτηνά, οι αγκαλιές θολές
σκέψεις τρελαμένες χορευουν σε φουρτουνιασμένες θάλασσες

αίμα αντί για δάκρυα θα τρέξουν
λιγοψυχία
πως να χαθώ όταν η ψυχή είναι νεκρή

θανατερός χορός με συντροφεύει
η μούσα του ήλιου αργοπεθαίνει
όνειρα στημένα σε ποτήρι
η μυρωδιά τους όμως σβήνει....

πως να εξηγησεις τι ονειρεύεσαι...
τι ειναι αυτό που σκέφτεσαι...
τοίχοι αδειανοί σε κυκλώνουν
συννεφιά βαριά μουντά σε ζώνει

όνειρα παπαρούνες που διαλύουν
ο άνεμος τις παρασέρνει και γελά
σαν χάδι έρχεται, σαν δάκρυ φεύγει
αποσύνθεση...
ο κόσμος γυάλινος και σπα
θα καταλάβεις
ο ήλιος θα δύσει, ο άνεμος θα κοπάσει και οι πεταλούδες δεν θα πετούν
εγώ θα μαι εδώ...εσύ θα λείπεις...
κομμάτια μου θα σε συντροφεύουν στο μακρινό ταξίδι!

μαύρο κατάρτι οι ελπίδες
βουλιάζουν σε τρικυμιασμένες θάλασσες
σανίδα σωτηρίας η καρδιά σου
που όλο φεύγει μακριά

νεράιδες να σε φροντίζουν εκεί που πας
αστέρια να σε κοιμίζουν στην ζεστή τους αγκαλιά

Είμαι msn, facebook, myspace addicted έχεις πρόβλημα??

MSN, MYSPACE, FACEBOOK, HI5...

Νέες μόδες του 21ου αιώνα ή συνήθεια; πλέον όλοι έφηβοι και ενήλικες έχουν καταχωρήσει τα προσωπικά τους στοιχεία σε ένα site ψάχνοντας να ανακαλύψουν κάτι. Τι είναι όμως αυτό;;;;;

Δεν θα πω ψέματα είμαι MSN addicted. Τοπρωτο πράγμα που κάνω μόλις ξυπνήω είναι να συνδέομαι στο MSN αρχικά ως "Appear offline" γιατί θέλω να τσεκάρω πρώτα ποιοι είναι συνδεδεμένοι και μετά ως "online" και το τελευταίο πράγμα που κάνω πρν κοιμηθώ είναι να κάνω sign out από το MSN. Και δεν είμαι η μόνη! Το μεγαλύτερο ποσοστό της σημερινής νεολαίας αυτό κάνει... είτε μένεις σε άλλη χώρα από τους φίλους σου είτε ένα στενό παρακάτω, μιλάς μαζί τους μέσω του ΜSN. Έχεις μανία να βρεις τα πιο εκκεντρικά emoticons και πλέον σπάνια κάνεις sign in ως online αλλά πάντα ως busy, away, offline απλά και μόνο γιατί θέλεις να δείξεις πόσο απασχολημένος είσαι... χιχι πάντα όμως βρίσκεσαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου...


Και φυσικά έχω myspace και facebook. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια ήσουν τελείως εκτός κλίματος αν δεν είχες κινητό. Ήταν πολύ δύσκολο ακόμα και το να δημιουργήσεις μία σχέση... πλέον όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο δεν ανταλλάζεις αριθμούς αλλά URL και MSN ADDRESSES. Φακελώνεις τον εαυτό σου και μάλιστα με μεγάλη ευκολία και ευχαρίστηση στο διαδίκτυο και κάνεις upload photos και poke στους φίλους σου αντί να περάσεις κάποιες στιγμές παραπάνω μαζί τους. Πλέον το high μαγαζί για ποτό έχει αντικατασταθεί απο το facebook από όπου μπορείς και να κεράσεις σφηνάκια και extra ordinary cocktails τους φίλους σου και το passe στέκι της γειτονιάς σου από το HI5 στο οποίο συχνάζουν οι κάγκουρες οι οποίοι ψάχνουν να ψαρέψουν γκόμενες....

Εννοείται πως αν έχεις τελειώσει το σχολείο... ξεχνάς πως να γράψεις με ελληνικούς χαρακτήρες... γιατι σε όλα αυτά τα sites γράφεις "kapws etsi... ektos kai an eisai apo ekeinous pou dn mpainoun kan sto kopo na prospa8hsoun na graspoun or8ografhmena!!!!"

Ειλικρινά. είμαι μόνο 20 χρονών, είμαι και εγώ θύμα αυτής της μόδας... αλλά δεν θέλω να πιστέψω πως όταν θα κάνω παιδιά θα μεγαλώσουν με pokes και εικονικούς καφέδες που θα κερνάνε τους φίλους τους!

Χαμένες αγάπες...!

Μα όσο εγώ κανένας... δεν πρόκειται να σε αγαπήσει σώμα και ψυχή κανένας...την τρέλα και τα λάθη σου δεν θα τα χρεωθεί κανένας....

πόσες φορές έχουν υποθεί αυτά τα λόγια από το στόμα ανδρών και γυναικών... πόσες φορές -ίσως και περισσότερες- έχουν ξεχαστεί... μακάρι ότι λέγαμε να το εννοούσαμε... μακάρι να μην λέγαμε λόγια του αέρα. δεν θα πω ψέμματα, και εγώ έχω πει μεγάλα λόγια! για να καλύψω αδυναμίες μου, για να κάνω τον άλλον να αισθανθεί καλύτερα ή ακόμα και για να τα πιστέψω εγώ η ίδια.

"Σε αγαπάω αλλά είμαι αλλού..." κατά πόσο μπορεί να είναι αληθινή μία τέτοια έκφραση. πως μπορείς να αγαπάς κάποιον και να είσαι αλλού; "Σε αγαπάω τόσο πολύ που δεν μπορώ να το αντέξω και γι' αυτό και θέλω να χωρισούμε" μεγαλύτερο ψέμα δεν έχω ακούσει! πως μπορείς να αγαπάς κάποιον και να τον χωρίζεις επειδή δεν αντέχεις την αγάπη του; "σε αγαπάω πολύ αλλά δεν αντέχω αυτό το ελάττωμά σου! και γι αυτό θέλω να χωρίσουμε..." εγώ ξέρω πως αν αγαπάς κάποιον τα ελαττώματα του τα βλέπεις προτερήματα, τα αγαπάς τα ελαττώματα του, είσαι ερωτευμένος με αυτά τα ελαττώματα όσα χρόνια και να περάσουν.... δεν τον χωρίζεις γι αυτά!!!!!

Κατα πόσο μπορείς να αντέξεις έναν χωρισμό;;;;;; Ειδικά όταν αυτός ο χωρισμός είναι ο δικός σου χωρισμός... και κατα πόσο μπορείς να πεις ότι κάποιον τον αγαπάς όταν τον χωρίζεις εσύ.

Ένας χωρισμός όμως μπορεί να είναι μόνο ερωτικής φύσεως; Για μένα όχι...μέσα σε μερικούς μήνες -άτιμο 2008- βίωσα όλες τις μορφές του... φιλικό, ερωτικό, οικογενειακό εσωτερικό... Το να χάνεις κάποιον άνθρωπο απο την ζωή σου είναι δυσβάστακτο όταν χάνεις τον εαυτό σου τι είναι; Βίωσα αρκετους χωρισμούς και με τελευταιο και πιο δύσκολο να τον δεχτώ αυτό τον γονιών μου... απο μικρή βίωνα καυγάδες σε σημείο που το θεωρούσα δεδομένο...ποτέ όμως δεν είχα νοιώσει και πως επήλθε το τέλος...τώρα το νοιώθω...και μαζί με αυτό το συναίσθημα ένοιωσα πως ένα κομματι του εαυτού μου πάγωσε. Πίστεψα -και πιστεύω- πως από την στιγμή που αυτοί οι δύο άνθρωποι χωρίζουν -αυτοί οι άνθρωποι που μετά από τόσα χρόνια ήταν ακόμα ερωτευμένοι- δεν μπορεί να υπάρχει παντοτινός έρωτας αγάπης ή όπως αλλιώς το λένε...! Και κάπου εκεί είναι που έχασα εμένα τα πιστεύω μου γύρω από τον έρωτα, την κατανόηση και την ανάγκη για μία αγκαλιά...Δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω να αγαπήσω ξανά! δεν γνωρίζω αν θέλω να προσπαθήσω...και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω αν αξίζει να αναρωτηθώ αν όντως αξίζει να ασχολούμαι με αυτό το θέμα...έπειτα από τόσους χωρισμούς έχω παγώσει.