...γιατί το έχω ανάγκη!

Με αγαπάς ή κάνεις πως με αγαπας γιατί το έχω ανάγκη?

Με νοιάζεσαι ή κανεις ότι με νοιάζεσαι γιατί το έχω ανάγκη?

Με αγκαλιάζεις με το σώμα μόνο ή και την ψυχή σου?

Με κοιτάς... αλλα με βλέπεις?

Σου μιλάω με ακούς???

Σε έχω ανάγκη!

Πιάσε το χέρι μου.

Πιάσε το παγωμένο χέρι μου. Νοιώσε το ξηρό δέρμα μου. Προσπάθησε να το ζεστάνεις.

Φίλησε τα δακρυα μου. Καθώς με χαιδεύεις με το βλέμα σου....γιατί το θέλεις, όχι γιατί το έχω ανάγκη.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ! ! !

Τα χρόνια περνάνε πολύ γρηγορα... πέφτουν από το δέντρο της ζωής σαν τα κιτρινο κόκκινα φύλλα και καταλήγουν στο έδαφος περιμένοντας υπομονετικά να πέσει ένα ακόμα για να μην νοιώθουν μοναξιά. Κάθε φύλλο είναι μοναδικό.... έχει άλλο σχήμα άλλο χρώμα άλλη θέση στο έδαφος. Έτσι ακριβώς και τα χρόνια. Εύχομαι λοιπόν αυτή η χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη και χειρότερη από την επόμενη. Κοίτα να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή λες και δεν υπάρχει αύριο. Να αρπάζεις το δευτερόλεπτο από τα μαλλιά και να το ρουφάς να το κάνεις ένα με το εγώ σου, ένα με το είναι σου. Και όταν αυτή η στιγμή πετάξει να μην κλάψεις γι αυτήν αλλά να χαρείς για τις ανεξίτηλες αναμνήσεις που χάραξε στην μνήμη σου!

Χρόνια πολλά να ζήσετε.... χρόνια πολλά να ευτυχίσετε... χρόνια πολλά να σκορπίζετε το χαμόγελο σας στον κόσμο... χρόνια πολλά με υγεία... χρόνια πολλά με ουσιαστική ευτυχία.... χρόνια πολλά με αληθινούς ανθρώπους κοντά σας!



ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΛΕΩ...!

Δάκρυα...

Με αργές κινήσεις έβγαλε τα παππούτσια της,σηκώθηκε από τα σκαλοπάτια και ετσι απλά άρχισε να χορεύει στη μέση της πλατείας μόνη της...χωρίς την συνοδεία κάποιας μελωδίας... πλατσούριζε σαν μικρή λιλιπούτεια μπαλαρίνα στις λακούβες με το νερό της βροχής και γελούσε. Γελούσε με την ψυχή της, σαν να ήταν η πρώτη φορά που χόρευε, σαν να ήταν μοναδική η στγμή που η βροχή χάιδευε το πρόσωπο της. Γελούσε και η φωνή της ηχούσε σε ολόκληρη την πλατεία, μαστίγωνε τα αγάλματα και τους περαστικούς.

Γελούσε. Κανένας δεν ήξερε γιατί... αλλά εκείνη γελούσε δυνατά βρονταχτά με πάθος! Ξέπλενε την θλίψη της ψυχής της με τις σταγόνες της βροχής, γινόταν ένα με το μουντό παρόν και ικέτευε με όλο της το είναι για ένα γαλάζιο μέλλον... για μία γαλήνια μέρα χωρίς πρέπει, εάν, θέλω, ίσως, γιατί....

Και σαν απάντηση ήρθε η βροντή στο τελείωμα της στροφής...έχασε το βήμα της, έπεσε στο έδαφος και χιλιάδες δάκρυα κύλησαν ορμητικά από τις πληγές της. Όχι δεν ήταν αίμα ήταν δάκρυα συσσωρευμένα που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα μάτια αλλά δεν τα κατάφερναν.Και η μικρή μπαλαρίνα σηκώθηκε και συνέχισε να γελάει, να κάνει στροφές γύρω από τον εαυτό της... και οι άλλοι την κοιτούσαν. Δεν καταλάβαιναν... δεν ήξεραν... και εκείνη γελούσε. Είχε πλέον αδειάσει προς το παρόν από τον πόνο.... την θλίψη.... φόρεσε τα παππουτσάκια της και έκλεισε το μάτι στον αέρα... έδωσε ραντεβού για την επόμενη φορά....

...γνώριζε πως θα υπάρξει επόμενη φορά... πάντα υπήρχε!

Καρφιά...

Καρφιά... πρέπει να αγοράσω καρφιά. Πρέπει να βρω που πουλάνε καρφιά. Μα καλά σε αυτή την χώρα ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΝΕ καρφιά?? Σου λέω τα χρειάζομαι! Πρέπει να κρεμάσω κάτι σε αυτούς τους μονότονα, εκνευριστικά, υπερβολικά λευκούς άδειους τοίχους οι οποίοι με περικυκλώνουν σαν να προσπαθούν να με κρύψουν απο κάτι. Μήπως τελικά προσπαθούν να με αποκόψουν από την πραγματικότητα?

Δεν έχει σημασία. Εγώ χρειάζομαι καρφιά! Πρέπει να κρεμάσω τις μοναδικές μου αναμνήσεις στον τοίχο. Τις τελευταίες όμορφες στιγμές που έχω να θυμάμαι από εκείνους!!!

Τις τελευταίες στιγμές που ξοδέψαμε μαζί σαν να είμασταν σίγουροι πως θα έχουμε και άλλες... αλλά δεν είχαμε!

Χρειάζομαι να κρεμάσω αυτόν τον πίνακα, εκεί πάνω απο τον καναπέ που ονειρεύτηκα ότι θα καθόμασταν όλοι μαζί παρέα... χρειάζομαι να τον κρεμάσω για να νοιώσω πως είμαι σπίτι μου...για να μπορώ κοιτόντας τον να γεύομαι εκείνες τις στιγμές που τις άφησα να πετάξουν μακρυά, γιατί είχα ξεχάσει να απολαμβάνω την κάθε στιγμή λες και δεν υπάρχει αύριο. Να αρπάζω το δευτερόλεπτο από τα μαλλιά και να το ρουφάω, να το κάνω ένα με το εγώ μου, ένα με το είναι μου. Και όταν αυτή η στιγμή πετάξει να μην κλάψω γι αυτήν αλλά να χαρώ για τις ανεξίτηλες αναμνήσεις που χάραξε στην μνήμη μου!

Σε αφήνω... πρέπει να ψάξω να βρω τα καρφιά...τα χρειάζομαι.....