Φέτος... δεν θα έρθουν τα Χριστούγεννα...!

Η φωτογραφία είναι από το www.troktiko.blogspot.com

Φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα έρθουν... όπως λέει ο μικρός μας φίλος στην έκθεση του... πέθανε ένα παιδάκι, κάψανε ολόκληρη την Ελλάδα, κάψανε το δέντρο στο Σύνταγμα, σπάσανε τα μαγαζιά άρα...γιατί να έρθουν τα Χριστούγεννα?

Φέτος δεν θα γιορτάσουμε....!

Φέτος θα θρηνήσουμε για τον μικρό Αλέξη...!

Φέτος θα θρηνήσουμε για το πως καταντήσαμε την χώρα μας...!

...

Προσπαθώ να μαζέψω τις σκέψεις μου και να γράψω κάτι για το φρικτό γεγονος του χαμου του 16 χρονου ΑΛΕΞΗ αλλά και όσα ακολούθησαν! Ειλικρινα είναι αδύνατο... είναι τόσα πολλά και τόσο λίγα αυτά που μπορεί να πει κάποιος... και τόσο μπερδεμένα που μπορεί να καταλήξεις φορέας παραπληροφόρησης!

Η αγριοτητα και η βαρβαρότητα είναι πρωτοφανής!!!! Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αντίδραση!
Με ολα αυτα που γίνοντε έχουμε ξεχάσει το απο που ξεκίνησε το όλο θέμα....!!!!!!!!!

Ειλικρινα δεν ξέρω τι να πω.... έχω χάσει τα λόγια μου!

Santa Claus is coming to town....

Προσπαθώ να θυμηθω την τελευταία φορά που έγραψα γράμμα στον Αγιο Βασίλη... και δυσκολεύομαι λίγο... οκ από μικρή ήμουν πανέξυπνο παιδι και ήξερα πως ίσως και να μην υπάρχει... αλλά ακόμα και σήμερα μ αρέσει να ελπίζω.... οπότε φέτος στα 20 μου... θα του γράψω γράμμα!!!!!!!!!! Και για να είμαι σίγουρη ότι θα το δει.... θα το γράψω εδω!!!

Αγαπητέ Άγιε μου Βασίλη!

Επιτέλους ήρθε η στιγμή που πρέπει να σου γράψω το πολυπόθητο γράμμα με το τι θέλω να μου φέρεις φέτος τα Χριστούγεννα! Γνωρίζω πως όλα τα παιδάκια σου γράφουν μόνο αυτή την περίοδο αλλά εγώ σε σκέφτομαι όλο το έτος! Ρώτα και την μαμα μου (!) από το Καλοκαίρι λέω το τι θα σου ζητήσω!!!!!!

Φέτος λοιπόν ήμουν πάρα πολύ καλό κορίτσι! Έτρωγα όλο το φαγητό μου, διάβαζα τα μαθήματα για το πανεπιστήμιο, έπλενα τα δόντια μου και άκουγα την μαμά μου! (όταν δεν ήθελα να την ακούσω απλά δεν απαντούσα το τηλέφωνο....χιχιχι αλλά μην της το πεις!!!!) Γι αυτούς τους λόγους (και ακόμα πολλούς που δεν μπορώ να σου τους γράψω γιατί θα βαρεθείς να διαβάζεις) πιστεύω πως αξίζω να μου φέρεις αυτά που θα σου ζητήσω!!!!!!!!!!!!

Χμμ, τι θα ήθελα να μου φέρεις όμως....! Δεν θέλω υλικά αγαθά όπως όλα τα άλλα παιδάκια. Πιστεύω πως θα αρκεστώ στο να μου υποσχεθείς ότι όλα τα άτομα που αγαπάω θα είναι πάντα καλά στην υγεία τους και θα είναι ευτυχισμένοι! Ακόμα θέλω να μου υποσχεθείς πως φέτος δεν θα πληγωθώ όσο πληγώθηκα μέσα στο 2008! Πως θα πάρεις τον Πόνο, την Λύπη, τα Δάκρυα και τους Λυγμούς μακριά από την ζωή μου! Και τέλος να μου υποσχεθείς πως θα προσέχεις και θα έχεις ευτυχισμένο εκείνον...Και πως θα πάρω το πτυχίο μου!!!!!

Και εγώ θα έχω δίπλα από το τζάκι ζεστά κουλουράκια και ένα ποτήρι ζεστό γάλα!

Σ' ευχαριστώ πολύ Άγιε Βασίλη που διάβασες το γράμμα μου και που δεν θα με ξεχάσεις!!!!!!!!!!!

Ααααααα Αγιε Βασίλη μην πεις στην μαμα μου ότι υπάρχεις γιατί εκείνη πιστεύει πως δεν υπάρχεις και για να μην στεναχωρηθώ μου παίρνει και αυτή δώρα!!!!!!!! (αυτό με βάζει αυτόματα στην λίστα με τα κακά παιδιά...??? Αν ναι... μπορούμε να κάνουμε πως δεν το διαβασες???)

Με αγάπη

"Το κουτί της Πανδώρας"

συσφίξεις σχέσεων.....

Ναι λοιπον οντως το Λονδινο εχει μπει κανονικά στο πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων....! Όλοι οι λαοί δεμένοι, κοντά.. πολύ πολύ κοντά!!!!!

Χθες λοιπόν είπαν να μας κάνουν μία τέτοια σύσφιξη σχέσεων με αποτελεσμα να μείνω καμία ώρα αγκαλιά με έναν Άγγλο και μία κοπέλα από την Αυστρία...

Λονδινο, Canning Town ώρα 9.30 το πρωί.... και φυσικά είπα να το ποσταρω να το δειτε και εσεις..... άντε βρε και άλλα τέτοια!!!

Την επόμενη φορά όμως.... ενημερώστε μας γιατί έχουμε και δουλειές....

υ.γ τον λόγο που μας έβγαλαν από το τρένο και μας κάνανε σαν παστες σαρδέλες δεν μπήκανε καν στον κόπο να μας τον πουνε.....

When the Devil comes down to earth...

Πονάααααααααααααααααω!!!!!!!!!!!!

Ο άτιμος ο φρονιμήτης μου αποφάσισε να χτυπήσει την πιο φορτωμένη περίοδο της χρονιάς (χιλιάδες εργασίες περιμένουν από εμένα να γραφτούν...καλά καλά μπορεί να μην είναι χιλιάδες...αλλά και πάλι είναι πολλές!)

Πριν 2 μέρες για την ακριβεία με ξύπνησε ο φρικτός πόνος και ένα μηνυμα απελπισίας στάλθηκε στον μοναδικό που μπορούσε να με βοηθήσει απο μακρυα... "παρε με τηλέφωνο μόλις το δεις. ΠΟΝΑΩΩΩΩΩΩ πολύ! μάλλον φρονιμήτης"

και περίμενα ότι θα μου κάνει μάγια.. χαχα καλό αστείο... βέβαια τηλέφωνο πήρε!

Μου πρότεινε να πάω σε αυτόν τον πολύ πολύ κακό άνθρωπο που φοράει αυτή την άσπρη στολή -το άσπρο για να μας μπερδεύει και κάλα ότι είναι με την πλευρά των καλών- ο οποίος κάθεται και χαμογελάει πάνω από το κεφάλι μου και περιμένει πότε θα το ανοίξω για να βάλει τα σατανικά μεταλλικά και αιχμηρά εργαλεία του μέσα... -κλαψ!! φοβάμαιιιιιιι-.

Για να είμαι και δίκαιη ο άνθρωπος μου είπε "πήγαινε σ' έναν οδοντίατρο"... εγώ έκανα την μετάφραση- στο μυαλό μου.... γιατί βλέπεις τον φοβάμαι τον κακό, σατανικό δολοφόνο με την άσπρη μπλούζα!!!!

Έτσι αποφάσισα πως αφού δύσκολα θα πήγαινα στον οδοντίατρο (βασικά μόνο αν ερχόταν κάποιος να μου περάσει χειροπέδες και να με σύρει ως το ιατρείο από τα μαλλιά θα πήγαινα) να πάω στο σπίτι ενός φίλου και να μουδιάσω την περιοχή με sabuca (εεεε στην Αγγλία δύσκολα θα έβρισκα ούζο!!!)...Και πήγα... με αποτέλεσμα να μεθύσω (sabuca ηθελα... καλά να πάθω!!!), να κοιμάμαι όλη την Κυριακή (που να ξυπνήσω μετά από μισό μπουκάλι), να βγω εκτός προγράμματος, να μην διαβάσω μέσα στο σαββατοκύριακο και τελος να μην προλάβω να γράψω στο blog μου!!!

Αυτό που προσπαθώ να πω τόση ώρα είναι: ΣΥΓΓΝΩΜΗ BLOGΑΚΙ ΜΟΥ που δεν έχω γράψει τόσο καιρό!!!

...γιατί το έχω ανάγκη!

Με αγαπάς ή κάνεις πως με αγαπας γιατί το έχω ανάγκη?

Με νοιάζεσαι ή κανεις ότι με νοιάζεσαι γιατί το έχω ανάγκη?

Με αγκαλιάζεις με το σώμα μόνο ή και την ψυχή σου?

Με κοιτάς... αλλα με βλέπεις?

Σου μιλάω με ακούς???

Σε έχω ανάγκη!

Πιάσε το χέρι μου.

Πιάσε το παγωμένο χέρι μου. Νοιώσε το ξηρό δέρμα μου. Προσπάθησε να το ζεστάνεις.

Φίλησε τα δακρυα μου. Καθώς με χαιδεύεις με το βλέμα σου....γιατί το θέλεις, όχι γιατί το έχω ανάγκη.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ! ! !

Τα χρόνια περνάνε πολύ γρηγορα... πέφτουν από το δέντρο της ζωής σαν τα κιτρινο κόκκινα φύλλα και καταλήγουν στο έδαφος περιμένοντας υπομονετικά να πέσει ένα ακόμα για να μην νοιώθουν μοναξιά. Κάθε φύλλο είναι μοναδικό.... έχει άλλο σχήμα άλλο χρώμα άλλη θέση στο έδαφος. Έτσι ακριβώς και τα χρόνια. Εύχομαι λοιπόν αυτή η χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη και χειρότερη από την επόμενη. Κοίτα να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή λες και δεν υπάρχει αύριο. Να αρπάζεις το δευτερόλεπτο από τα μαλλιά και να το ρουφάς να το κάνεις ένα με το εγώ σου, ένα με το είναι σου. Και όταν αυτή η στιγμή πετάξει να μην κλάψεις γι αυτήν αλλά να χαρείς για τις ανεξίτηλες αναμνήσεις που χάραξε στην μνήμη σου!

Χρόνια πολλά να ζήσετε.... χρόνια πολλά να ευτυχίσετε... χρόνια πολλά να σκορπίζετε το χαμόγελο σας στον κόσμο... χρόνια πολλά με υγεία... χρόνια πολλά με ουσιαστική ευτυχία.... χρόνια πολλά με αληθινούς ανθρώπους κοντά σας!



ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΛΕΩ...!

Δάκρυα...

Με αργές κινήσεις έβγαλε τα παππούτσια της,σηκώθηκε από τα σκαλοπάτια και ετσι απλά άρχισε να χορεύει στη μέση της πλατείας μόνη της...χωρίς την συνοδεία κάποιας μελωδίας... πλατσούριζε σαν μικρή λιλιπούτεια μπαλαρίνα στις λακούβες με το νερό της βροχής και γελούσε. Γελούσε με την ψυχή της, σαν να ήταν η πρώτη φορά που χόρευε, σαν να ήταν μοναδική η στγμή που η βροχή χάιδευε το πρόσωπο της. Γελούσε και η φωνή της ηχούσε σε ολόκληρη την πλατεία, μαστίγωνε τα αγάλματα και τους περαστικούς.

Γελούσε. Κανένας δεν ήξερε γιατί... αλλά εκείνη γελούσε δυνατά βρονταχτά με πάθος! Ξέπλενε την θλίψη της ψυχής της με τις σταγόνες της βροχής, γινόταν ένα με το μουντό παρόν και ικέτευε με όλο της το είναι για ένα γαλάζιο μέλλον... για μία γαλήνια μέρα χωρίς πρέπει, εάν, θέλω, ίσως, γιατί....

Και σαν απάντηση ήρθε η βροντή στο τελείωμα της στροφής...έχασε το βήμα της, έπεσε στο έδαφος και χιλιάδες δάκρυα κύλησαν ορμητικά από τις πληγές της. Όχι δεν ήταν αίμα ήταν δάκρυα συσσωρευμένα που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα μάτια αλλά δεν τα κατάφερναν.Και η μικρή μπαλαρίνα σηκώθηκε και συνέχισε να γελάει, να κάνει στροφές γύρω από τον εαυτό της... και οι άλλοι την κοιτούσαν. Δεν καταλάβαιναν... δεν ήξεραν... και εκείνη γελούσε. Είχε πλέον αδειάσει προς το παρόν από τον πόνο.... την θλίψη.... φόρεσε τα παππουτσάκια της και έκλεισε το μάτι στον αέρα... έδωσε ραντεβού για την επόμενη φορά....

...γνώριζε πως θα υπάρξει επόμενη φορά... πάντα υπήρχε!

Καρφιά...

Καρφιά... πρέπει να αγοράσω καρφιά. Πρέπει να βρω που πουλάνε καρφιά. Μα καλά σε αυτή την χώρα ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΝΕ καρφιά?? Σου λέω τα χρειάζομαι! Πρέπει να κρεμάσω κάτι σε αυτούς τους μονότονα, εκνευριστικά, υπερβολικά λευκούς άδειους τοίχους οι οποίοι με περικυκλώνουν σαν να προσπαθούν να με κρύψουν απο κάτι. Μήπως τελικά προσπαθούν να με αποκόψουν από την πραγματικότητα?

Δεν έχει σημασία. Εγώ χρειάζομαι καρφιά! Πρέπει να κρεμάσω τις μοναδικές μου αναμνήσεις στον τοίχο. Τις τελευταίες όμορφες στιγμές που έχω να θυμάμαι από εκείνους!!!

Τις τελευταίες στιγμές που ξοδέψαμε μαζί σαν να είμασταν σίγουροι πως θα έχουμε και άλλες... αλλά δεν είχαμε!

Χρειάζομαι να κρεμάσω αυτόν τον πίνακα, εκεί πάνω απο τον καναπέ που ονειρεύτηκα ότι θα καθόμασταν όλοι μαζί παρέα... χρειάζομαι να τον κρεμάσω για να νοιώσω πως είμαι σπίτι μου...για να μπορώ κοιτόντας τον να γεύομαι εκείνες τις στιγμές που τις άφησα να πετάξουν μακρυά, γιατί είχα ξεχάσει να απολαμβάνω την κάθε στιγμή λες και δεν υπάρχει αύριο. Να αρπάζω το δευτερόλεπτο από τα μαλλιά και να το ρουφάω, να το κάνω ένα με το εγώ μου, ένα με το είναι μου. Και όταν αυτή η στιγμή πετάξει να μην κλάψω γι αυτήν αλλά να χαρώ για τις ανεξίτηλες αναμνήσεις που χάραξε στην μνήμη μου!

Σε αφήνω... πρέπει να ψάξω να βρω τα καρφιά...τα χρειάζομαι.....

Πέτα!!

Πρόσεξε! Θα πέσεις.... το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ανοιξεις τα φτερά σου και να μην ξανακοιτάξεις πίσω.......

Πρόσεξε! κοίτα γύρω σου, τοσο πράσινο, ρυάκια, λουλούδια, ήχοι που σε τυλίγουν και σε παρασέρνουν σε έναν άλλο κόσμο... μυρωδιές, η οποίες σε ταξιδεύουν.

Πρόσεξε, πίσω σου είναι η φωτιά. Κλουβιά με δάκρυα του παρελθόντος μνήμες!

Πέτα. Άνοιξε τα φτερά σου, άσε το πόδι σου στο κενό και πέτα. Νοιώσε τον αέρα να σε παρασέρνει, να σε περιτριγυρίζει, να σε χαιδεύει. Πέτα. Δες την ελευθερία να σου κλείνει περιπεκτικά το μάτι και χαμογέλα της. Πέτα. Αυτό σου μάθαιναν τόσα χρόνια, πως να πετάς για να φύγεις απο κοντά τους. Πέτα πριν σε πιάσουν τα κάγκελα και χρειαστεί να βλέπεις τον γκρίζο τοίχο για πάντα. Πέτα ανάμεσα στα γέλια, στις χαρούμενες αναπνοές. Χάιδεψε την ζωή χωρίς να κοιτάς πίσω......

Άνοιξε τα φτερά σου! Μόνος σου πάλεψες μόνος σου έζησες μόνος σου θα συνεχίσεις μέχρι το τέλος.

-Και οι άλλοι?

-Μην ρωτάς για τους άλλους.

-Και οι άλλοι?

- Σε ξέχασαν... Δεν είσαι γι΄αυτούς. Σε ξέχασαν!!! Ξέχνα τους και εσύ! Σε ξέχασαν δεν πάλεψαν. Σε ξέχασαν! Ξέχνα τους!

-μα....

-Πέτα!!! ΠΕΤΑ!!!!!!!!!!!!!

The Unforgiven III

Δεν συνηθίζω να βάζω στίχους τραγουδιών στο blog μου... αλλά από την στιγμή που άκουσα τους στίχους αυτού του τραγουδιού (Unforgiven 3 , Metallica) έχω ταυτιστεί απόλυτα μαζί τους....

Έτσι είπα να τους μοιραστώ μαζί σας....!

How could he know this new dawn’s light

Would change his life forever?

Set sail to sea but pulled off course

By the light of golden treasure

Was he the one causing pain

With his careless dreaming?

Been afraid, always afraid

Of the things he’s feeling

He could just be gone

He would just sail on

He would just sail on

How can I be lost?

If I’ve got nowhere to go?

Searched for seas of gold

How come it’s got so cold?

How can I be lost?

In remembrance I relive

And how can I blame you

When it’s me I can’t forgive?

These days drift on inside a fog

It’s thick and suffocating

This seeking life outside its hell

Inside intoxicating

He’s run aground like his life

Water’s much too shallow

Slipping fast down with the ship

Fading in the shadows now

A castaway

Blame all gone away

Blame gone away
How can I be lost

If I’ve got nowhere to go?

Searched for seas of gold

How come it’s got so cold?

How can I be lost?

In remembrance I relive

And how can I blame you

When it’s me I can’t forgive?
Forgive me, forgive me not

Forgive me, forgive me not

Forgive me, forgive me not

Forgive me, forgive me

Why can’t I forgive me?

Set sail to sea but pulled off course

By the light of golden treasure

How could he know this new dawn’s light

Would change his life forever
How can I be lost

If I’ve got nowhere to go?

Searched for seas of gold

How come it’s got so cold?

How can I be lost?

In remembrance I relive

So how can I blame you

When it’s me I can’t forgive?

** ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΑΓΓΛΙΑ...... **

Έχει ωραίο φεγγάρι....

"Θέλω να δω το φεγγάρι!!!!!"

Έχει τόσο ωραίο ουρανό απόψε, πολλά μικρά φωτάκια και ένα τεράστιο φωτεινό φεγγάρι στολίζουν τον γαλάζιο ουρανό σαν να είναι καμβάς...!

Ποιος θα έρθει μαζί μου να δούμε το φεγγάρι και με τα μάτια της φαντασίας να ζωγραφίζουμε αστέρια? Να μοιραστούμε την σιωπή και να φλυαρίσουμε με τα μάτια? Ποιος θα με αγκαλιάσει με την αναπνοή του και θα με ζεστάνει με την σκέψη του?

Έχει τόσο ωραίο φεγγάρι απόψε.... ικανό να φωτίσει όλες τις όμορφες στιγμές της ζωής μας και να κρύψει επιμελώς τα υπόλοιπα....

Έχει ωραίο φεγγάρι απόψε... κρίμα που είμαι μόνη να το δω...... κρίμα που τα σύννεφα σε λίγο θα το κρύψουν....

Είχε ωραίο φεγγάρι....

!!!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!

Υ.Γ Μην ακούσω κανέναν να λέει "καλό Χειμώνα".... αργεί πολύ να έρθει....

Mακάρι...

Μακάρι να είχα την δύναμη να σου πω όλα όσα σκέφτομαι, όσα αισθάνομαι, όσα ονειρεύομαι! Μακάρι να μην ήμουν τόσο δειλή.

Μακάρι να είχα το θάρρος να ξεδιπλώσω τους χάρτες της καρδιάς μου και οδηγώντας εσένα προς τα εκεί να σε κλείσω εκεί για πάντα!

Μακάρι τα δάκρυα μου να χάιδευαν το στέρνο σου και η πνοή μου να ζεσταίνει το λαιμό σου...

Μακάρι να μπορούσα να σου εξομολογηθώ πως μεθάω από την παρουσία σου... πως η ανάσα μου όλο και βαραίνει, γίνεται όλο και πιο γρήγορη, πιο κοφτή, πιο απότομη από την παρουσία σου!

Αλλά οι σκέψεις μου κρέμοντε από τα χείλη μου και πάντα βγαίνω ηττημένη από αυτή την μάχη... πάντα μαζεύω τις φτερούγες μου και κρύβομαι στα βράχια και την άμμο παλεύοντας να μαζέψω τα κομμάτια μου όταν εσύ χάνεσαι πίσω από την αυγή.

Σαν μυτεροί σταλαχτίτες κρέμοντε τα πρέπει και τρεμοπαίζουν σε κάθε σεισμική δόνηση από τα λόγια σου, και το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ είναι να περιμένω πότε θα με καρφώσουν όλοι μαζί βαθιά, εκεί στην καρδιά ή και ακόμα πιο βαθιά...

Μα πάντα αυτό το πρέπει, αυτό το μήπως, αυτό το ίσως...... πάντα εκεί σαν ψηλά τείχη που κόβουν τον ορίζοντα....

και αν σε χάσω από κοντά μου; Και αν δεν σε ξανα πετύχω να πετάς πάνω από τα όνειρα μου έστω και σαν επιδρομέας; και αν... και αν... και αν...

Ποτέ δεν θα βρώ το κουράγιο, θα μείνω κρυμμένη πίσω από τις φυλλωσιές να παρακολουθώ όλα όσα μπορεί και να είχα την δυνατότητα να ζήσω.... και θα πληγώνω με τα νύχια μου το εγώ μου...εκεί θα είμαι ασφαλής μέσα στα αναπάντητα εάν και τα μετέωρα γιατί....

Ο χάρος βγήκε παγανια...

Ναιιιιιιιιι! πηρα το δίπλκωμα οδηγησης επιτέλους!!!!

Αν και δεν είμαι και τόσο σίγουρη πως πρέπει να χαίρομαι. Όταν έβγαινα στους δρόμους με αυτοκίνητα ως συνοδηγός άκουγα να λένε πως οι Έλληνες δεν ξέρουν να οδηγάνε... και έλεγα πως θα υπερβάλλουν όλοι! Τώρα όμως που είμαι και εγώ Ελληνίδα οδηγός τα έχω δει όλα!!! Φορτηγά που βλέπουν τον άλλον οδηγό να είναι στην λωρίδα του και αποφασίζουν να τον εμβολίσουν, αυτοκίνητα σταματημένα στην εθνική οδό και να αποφασίζουν να ξεκινήσουν ενώ είσαι δίπλα τους... οδηγο΄'υς που καπνίζουν, μιλάνε στο κινητό πίνουν καφέ και ταυτόχρονα προσπαθούν να οδηγήσουν την x6 ου μπαμπά....!


Φυσικά τα στρουμφάκια (αστυνομικοί) γράφουν αυτούς που απλά έχουν ξεχάσει να βάλουν το "Ν" και όχι αυτούς που τρέχουν με 200 στην Κηφισίας!


Έτσι όπως καταλαβαίνετε προσ το παρόν προσπαθώ να σώσω το τομάρι μου...έτσι χάνω όλη μου την ενέργεια και που χρόνος για έμπνευση.... σύντομα όμως θα επανέλθω δυναμικά!!!!!



Ως τότε λίγοι πρόχειροι στίχοι...


Γύρω μου χρώματα
πεταλούδες πετούν
στάζουν όνειρα
ελπίδες σκορπούν


Το αύριο έρχεται
η ψυχή φτερουγίζει
πόνος και δάκρυα την έχουν τσακίσει

Βιτρίνα!!

Φορώντας τις ψηλές σου γόβες

κοιτάζοντας το κοντό σου φόρεμα στο καθρέφτη

ενώ χαϊδεύεις το απαλό σου δέρμα

καλύπτεις τις επιφανειακές ανάγκες!

Καθώς όμως περνάς το κραγιόν από τα δαγκωμένα χείλια

προσπαθώντας να κρύψεις τις χαραματιές τους

αισθάνεσαι την μεταλλική γεύση στο στόμα σου

και κλείνεις τα μάτια!

Καθώς όμως χτενίζεις τις μπούκλες των μαλλιών σου

προσεκτικά μία- μία

νομίζεις πως ξεπλέκεις τις λάθος αποφάσεις τις ζωής σου

πιστεύεις πως αποφεύγεις την "ψαλίδα" της μοίρας!

Και φεύγοντας πριν κλείσεις την πόρτα

αγκαλιά με την πανάκριβη σου τσάντα

κλείνεις το μάτι φοβισμένη στην απουσία

ελπίζοντας πως στην επόμενη στροφή θα έρθει η ευτυχία!

Κάνεις λάθος όμως μικρή μου πριγκιπέσα

οι γόβες της μαμάς δεν θα σε βοηθήσουν στην προσπέραση

το άρωμα που φοράς δεν θα μαγέψει τις σειρήνες της ζωής

και οι θύμισες θα σε ζώσουν σαν ζώνη ακριβή!

Και εκεί που θα λες καληνύχτα

σε ένα μικρό που θα χαϊδεύει την καλοστολισμένη βιτρίνα σου

το εγώ σου θα παλεύει με τα δίχτυα της ζωής

τα οποία είναι ένα νούμερο μικρότερα από αυτό που φοράς!

Στο χάδι του χρόνου

τότε που τρεμοπαίζει η φλόγα του κεριού

στο σημάδι της σταγόνας του κρασιού

τότε που πες το αντίο

σκεπασμένη από το αβέβαιο παρόν

ντροπιασμένη από το βρώμικο παρελθόν

αναμαλλιασμένη από τον κυκλώνα του μέλλοντος

στην πρύμνη του σήμερα αγναντεύω το χθες

βλέποντας μέσα από το πέπλο του εγωισμού

με ματωμένα δάχτυλα

ξεπλέκω τα υγρά μαλλιά σου

ακούγοντας την πνοή σου

να ψιθυρίζει την απουσία

Άνιση μάχη

Αίμα, νερό, δάκρυα...γαυγίσματα, έντονες νευρικές κινήσεις, φωνές, μικρές αδύναμες κινήσεις, κομμένες ανάσες....

Το ρολόι έδειχνε 5 το πρωί, ο ουρανός ίσα ίσα είχε προλάβει να ντυθεί με τα μαγικά μωβ-ροζ χρώματα του προσπαθώντας να αφυπνίσει την φύση και να της τονίσει πως ξεκινάει κάτι καινούριο! Ενώ παράλληλα έδινα μία μάχη με τα σεντόνια. Στον ύπνο μου ξαναζωντάνευαν οι αναμνήσεις των τελευταίων ωρών... πόδια ακουμπησμένα να ξαποστάσουν εκεί που αφρίζει το κύμα ενώ χάνει την μάχη με την αμμουδιά, ηλιοκαμμένη επιδερμίδα ποτισμένη με αλάτι, παγωμένο νερό το οποίο ξεφεύγει από το στόμα -που έχει ακόμα την γεύση της θάλασσας- και ταξιδεύει προς το στήθος, χαμόγελα, μεταλλικά κουτάκια μπύρας με την άμμο κολλημένη πάνω, ομπρέλες που ξιφασκούν με τον ήλιο, "Κωστάκηηηη μην πας στα βαθιά παιδί μου θα πνιγείς!!", το πρώτο μακροβούτι για φέτος έναντι στα κύματα... και κάπου εκεί γαυγίσματα σαν κλέφτες εισέβαλλαν στην ηρεμία....

Οι φρουροί μου, οι σύντροφοι μου τα 3 αγαπημένα μου σκυλιά είχαν περικυκλώσει μία μικρή χιονάτη...όχι για να την προστατέψουν όπως οι 7 νάνοι αλλά για να την κατασπαράξουν... μία μικρή ανυπεράσπιστη κάτασπρη γατούλα αφημένη σαν χιονονιφάδα στο έδαφος προσπαθώντας να αμυνθεί.

Αν είχα προλάβει, αν ήμουν εκεί λίγο νωρίτερα θα είχα προλάβει! Δεν θα ένιωθα την καρδούλα της να σταματάει ενώ ήταν στην αγκαλιά μου. Λίγα λεπτα νωρίτερα να είχα πάει να δω τι γίνεται....τα ματάκια της δεν θα είχαν το κενό...θα έσφιζαν από ζωή...το τρίχωμα της θα ήταν ακόμα γυαλιστερό και όχι ματωμένο και βρεγμένο....και κάπου εκεί δάκρυα.

Την άφησα στην ρίζα από την Μανόλια... δεν κατάφερα να την μεταφέρω πιο πέρα από εκεί...έτρεμα... ένιωθα πως θα ξυπνήσει και με ανθρώπινη φωνή θα μου χτυπήσει κατάμουτρα "ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ! Αν δεν κοιμόσουν θα με είχες σώσει! Αν ήσουν εκεί λίγο νωρίτερα θα με είχες προστατέψει από τους κινδύνους!"

Θα μου πετούσε χωρίς οίκτο όλα όσα ενδόμυχα θέλω να φωνάξω και εγώ... "Αν ήσουν εκέι όταν έπρεπε δεν θα είχα πονέσει!!!!!!" Αλλά πλέον είναι αργά. Τουλάχιστον εγώ είμαι ζωντανή ακόμα...Έχω την ευκαιρία να βγάλω τα νύχια μου και να τα καρφώσω βαθιά μέσα στο δέρμα των επιθετικών σκυλιών που με απειλούν.

Βαγδάτη...

Ριζικές αλλαγές στην ζωή μου... επεστρεψα Ελλάδα περιμένοντας ότι μέσα στις αποσκευές μου έκρυβα το μαγικό ραβδάκι με το οποιό θα διόρθωνα όλα τα προβλήματα.... τελικά το ραβδάκι μου δεν κατάφερε να διορθώσει το τοπίο σε στυλ "Βαγδάτη" που είχα να αντιμετωπίσω... οπότε το μόνο που μου έμενε να κάνω ήταν να φορέσω σαν καλό και υπάκουο κορίτσι την μπούργκα μου και να κοιτάω τους "Αμερικάνους" να καταστρέφουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. Με προσεκτικά επιλεγμένες κινήσεις έσκαγαν μία μία οι βόμβες γύρω μου και γκρέμιζαν κομμάτι κομμάτι την ψυχή μου. Έτσι επέλεξα σαν άλλη ηρωίδα κάποιου λογοτεχνικού βιβλίου, πως δεν επιθυμώ να δω την ζωή μου να διαλύεται και έτσι γέμισα πάλι τις βαλίτσες μου, γύρισα την πλάτη στην μισο γκρεμισμένη πατρίδα μου και ξεκίνησα το μακρινό ταξίδι της αναζήτησης νέας πατρίδας.

Ο Kahlil Gibran κάποτε είπε, "Πολλούς απο τους πόνους σας τους διαλέγετε μοναχοι, είναι το φάρμακο που με αυτο ο γιατρός που είναι μέσα σας θα θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας". Ίσως και να έχει δίκιο... ίσως εγώ να αποφάσισα πως θέλω να "δω" την ζωή μου σαν "Βαγδάτη". Ίσως να αποζητώ έμμεσα να πονέσω ώστε να καταφέρω να ξεσπάσω... για να καταφέρω να ξεπεράσω όλα όσα με βασανίζουν. Είναι προτιμότερο από το να μένω και να παρατηρώ... δεν θέλω στην ζωή μου να είμαι παρατηρητής, αλλά πολεμιστής!

Μπορεί οι επιλογές να είναι λάθος, μπορεί να μετανοιώσω, μπορεί να κλάψω... θα είμαι όμως εγώ αυτή που με οδήγησε σε αυτή την κατάσταση και όχι κάποιος άλλος....

Τέλος και Αρχή....

Μπιπππ...μπιπππ.... μπιππππ
-Μαμά πήρα τα κλειδιά, το σπίτι είναι πλέον δικο μου!!
-Μπράβο κοριτσάρα μου! Καλορίζικο! Πως αισθάνεσαι;
-.... μάλλον κενή

Κενή.... γιατί γι' ακόμα μία φορά πρέπει να αλλάξω τα δεδομένα μου, να μαζέψω άτακτα σε κούτες όνειρα, εμπειρίες, αναμνήσεις, πράγματα που για σένα είναι άψυχα αλλά για μένα είναι κομμάτι μου... και πονάει αυτό... αλλά από την άλλη όψη του νομίσματος κάνω μία καινούρια αρχή, μπαίνω σ' έναν καινούριο χώρο ο οποίος για πρώτη φορά στην ζωή μου είναι μόνο δικός μου!

Και έτσι αυτά τα συναισθήματα συγκρούοντε και ΄χουμε σαν αντίδραση το εσωτερικό κενό και τον πόνο στο στομάχι. Ο πόνος στο στομάχι και ο πονοκέφαλος όμως πέρασαν ως δια μαγείας με το που πήγα στην γωνίτσα μου...

Από όλο το σπίτι ένας χώρος είναι που θα μου λείψει περισσότερο... ένας χώρος μικρότερος από 1 τετραγωνικό! Εκεί, στο γραφείο μου, μπροστά από την πόρτα, στα σκαλοπάτια. Το καταφύγιο μου! Στις δύσκολες στιγμές εκεί πήγαινα...καθόμουν στο σκαλοπάτι μάζευα το σώμα μου για να φυλαχτώ από όλα, ακουμπούσα το κεφάλι στον παγωμένο λευκό τοίχο και κοιτούσα με άδειο βλέμμα την παχιά μπλε μοκέτα...κάθε φορά παρατηρούσα και μία επιπλέον σταγόνα από την λευκή μπογιά του τοίχου η οποία είχε στιγματίσει την μοκέτα! Αυτή η μοκέτα!!!

Σήμερα όμως δεν θα μπορεσω να πάω στο καταφύγιο μου, θα πρέπει να μείνω απροστάτευτη, γιατί την θέση μου πήραν οι κούτες...Δεν πειράζει!!!!!!!!! γιατί από το σάββατο θα είμαι μέσα στο καινούριο σπίτι μου! Δεν πειράζει! Γιατί από την κυριακή θα είμαι Ελλάδα! Δεν πειράζει! Γιατί έχω μάθει να πονάω και να αντέχω τον πόνο!

Εεεεε, είπαμε.... νέο σπίτι, νέες εμπειρίες, νέα ζωή χωρίς προβλήματα!! Και πάνω από όλα αισιοδοξία!

Το κλουβί!!

Οι πρώτες νότες στο πιάνο σκέπασαν την σιωπή... μια μελωδία χάιδεψε τα βλεματα των περαστικών. το παράθυρο είχε ξεχαστεί ανοικτό..καθόταν πλάτη, δεν έβλεπε, δεν άκουγε, απλά χάιδευε νοσταλγικά τα ξεθωριασμένα πλήκτρα του πιάνου! με παρτιτούρα τις αναμνήσεις, με νότες τις χαμένες στιγμές και χορδές την ελπίδα, άρχισε να συνθέτει...

Αρχικά δειλά, φοβισμένα, πετούσε από νότα σε νότα. Έπειτα το πάθος έκανε την θριαμβευτική του είσοδο και μια μελαγχολικη μελωδία κάλυψε τα πάντα.

δάκρυα θόλωναν τα μάτια, καθώς έβγαινε ο πόνος σαν μουσική από μέσα της...

και αυτη η μελωδία...εικόνες σχημάτιζε, τρομαγμένες σκιες στον τοίχο! δεν έβλεπε, δεν σκεφτόταν, μόνο ένοιωθε!Μόνο το κελαηδισμα της γερασμένης πλέον καρδερίνας που είχε σε ένα μεταλλικό παγωμένο κλουβί αποσπούσε την προσοχή της...πόσο ζήλευε την καρδερίνα της, πόσο την λυπόταν και παράλληλα λυπόταν τον εαυτό της... η καρδερίνα ήταν αυτή, ήταν η ίδια στο σώμα ενός πουλιού...κλεισμένη σ' ένα κλουβί με μοναδικό της όπλο την ξεψυχισμένη πλέον φωνή της. Αβοήθητη, ανίκανη να ανοιξει τα φτερά της να πετάξει, και η φωνή της όσο περνούσε ο καιρός όλο και έσβηνε... έτσι και αυτή, έσβηνε...

Και η μελωδία συνέχιζε να λούζει με ακτίνες το χώρο...συνέχιζε να προσφέρει ζεστασιά, συνέχιζε να την ταξιδεύει στα μονοπάτια της θύμησης...

Χωρίς τίτλο!

Καρδια μου σ' έχασα στην θάλασσα
στην τρικυμία του μυαλού
εκεί που αφρίζουν τα κύματα
εκεί που τελειώνει το κουράγιο

Καρδιά μου σ' έχασα στην θάλασσα
ανάμεσα σε φύκια και κοχύλια
ανάμεσα σε γοργόνες που ψάχνουν απαντήσεις
ανάμεσα σε καρχαρίες που μας απειλούν

Καρδιά μου σ' έχασα στην θάλασσα
εκεί που το γαλάζιο του ουρανού μυρίζει απουσία
εκεί που φτιαξες κάστρα από όνειρα
εκεί που τα γλυμένα από το κύμα κοράλια σχημάτιζαν τ' αντίο

καρδιά μου σ' έχασα στην θάλασσα
ανάμεσα σε πνοές
σε σκέψεις λαβυρινθους
καρδιά μου, δεν έχασα εσένα τελικά
εμένα έχασα
εμένα ψάχνω...

Αν ήμουν καρτούν

Αν ήμουν καρτούν,θα με έλιωναν νταλίκες,

θα με τσάκιζαν από γκρεμούς,

θα γινόμουν χαλκομανία κι αμέσως θα επέστρεφα, καινουρioς και απαστράπτων.

Αν ήμουν καρτούν,θα είχα πάντα εμπρός μου ένα στόχο απτό και ξεκάθαρο,

ένα μπιπ-μπιπ ή ένα καναρίνι να κυνηγώ.

Αν ήμουν καρτούν,

θα με έτρεφε η εμμονή μου και θα με πυρπολούσε η αέναη αδυναμία εκπλήρωσης του οράματός μου

Γιατί αυτό που λάμπει στο ανεκπλήρωτο καμιά εκπλήρωση δεν μπορεί να το υποκαταστήσει.

Γιατί αυτό που λάμπει στην προσδοκία καμιά πραγματοποίηση δεν μπορεί να το υποκαταστήσει.

Αν ήμουν καρτούν,γενιές και γενιές παιδιών θα ξελιγώνονταν με τα καμώματά μου,

ενώ οι ενήλικοι θα απολάμβαναν τα κρυμμένα υπονοούμενά μου.

Αν ήμουν καρτούν,οι νόμοι της φυσικής δεν θα είχαν δικαιοδοσία πάνω στο κορμί μου

κι η βαρύτητα δεν θα 'ταν παρά μύθος.

Αν ήμουν καρτούν,χέρι σχεδιαστή θα με ζωγράφιζε πάντα ίδιο,

πάντα απαράλλακτο κι ο χρόνος και τα αποτυπώματά του δεν θα 'ταν παρά μύθος.

Αν ήμουν καρτούν,στον κόσμο μου η αναρχία και ο σουρεαλισμός δεν θα 'ταν μύθος αλλά καθεστώς.

Αν ήμουν καρτούν,δεν θα είχα τη δυνατότητα να πληγώσω κανέναν για περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα.

Αν ήμουν καρτούν,τα μάτια μου θα ήξεραν τι να λαχταρούν,

τα χέρια μου θα ήξεραν τι να ζητούν,

τα πόδια μου θα ήξεραν πού πατούν.

Deadlines, Tελείες, τέλος!

Deadlines....στην δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στην ζωή....

Και αν δεν τα προλάβεις τι γίνεται; Χανεις την δουλειά, κόβεσαι στο μάθημα...και...και...τι γίνεται αν χάσεις το deadline της ζωής;

Χθες περπατούσα στον δρόμο, έτρεχα να προλάβω ακόμα ένα deadline. Ακόμα και ο καιρός συνυπάρχει με μένα! Έβρεχε, έβρεχε κατρρακτωδώς σαν να προσπαθούσε να ξεπλύνει το μυαλό μου από τις άσχημες σκέψεις, από τα άσχημα συναισθήματα, από όλα αυτά τα οποία με κάνουν να καθηστερώ στα deadlines μου.Τελικά τα πρόλαβα όλα! Ένιωθα ευτυχισμένη! Τραγουδούσα όλη την ώρα ένα καινούριο τραγούδι...

"Θα σε παπιοαγαπωωωωώ όπως τον Ντόναλντ η Νταίζη
και εγώ σαν κορίτσι που παίζει με ξανθιές Bibibo,
θα σε ποντικοερωτευτωωωωωώ θα μαστε Μικι και Μίνιιιιι
και μες του έρωτα το καμίνι θα ξανα βαφτιστωωωωωώ"

Επειδή όμως όπως φαίνεται ούτε διατεθημένη είμαι να νοιώσω Νταίζη ούτε να ξανα βάψω το μαλλί μου ξανθό...όλα ξεκίνησαν να αλλάζουν! Αντί να χαρώ το ότι τελείωσα με τα deadlines, το ότι σε λίγες μέρες -ναι! πλεον μετράω μέρες και όχι βδομάδες ή μήνες- γυρνάω Ελλάδα και τέλος ότι μπορώ να κοιμηθώ... ειμαι εδώ στο κέντρο του δωματίου μόνη!

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κλείσω το παράθυρο! σειρά είχαν οι κουρτίνες ερμητικά κλεισμένες να μην μπαίνει ούτε μία σταλιά ήλιος...να μην με ξεγελάσει ποτέ ξανά πως θα είναι εκεί να μου γιατρέψει τις πληγές! Έκλεισα και τα κινητά...το επόμενο λεπτό τα ξανά άνοιξα! Είπα πως αν με πάρουν θα τρομάξουν... απλά θα απαντάω "Λάθος στιγμή καλέστε σε κανένα δίμηνο".

Και εκέι στο κέντρο του σκοτεινού -γι' ακόμα μία φορά- δωματίου μου, κουλουριασμένη σαν έμβρυο στο πάτωμα αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου, δάγκωνα τα χείλη μου για να μην αρχίσω να κλαίω και να φωνάζω "Αφήστε με να ζήσω την στιγμή! Αφήστε με να παπιοαγαπήσω την στιγμή! Αφήστε με να χαμογελάσω!" ...αλλά ακόμα και να φώναζα, κανένας δεν θα μ' άκουγε!

Ένα σημάδι είναι! Ένα μαύρο σημαδάκι σε μία άσπρη κόλα χαρτί! Μία τελεία, που αν την βάλεις νομίζεις πως όλα τα προβλήματα έχουν τελειώσει! Αλλά όλο και κάποιος καλοθελητής θα βρεθεί να πεταχτεί από την κρυψώνα του και να σου φωνάξει "Εεεε, η ζωή δεν είναι ιστορία που την γράφεις στον υπολογιστή και όποτε θέλεις μοστράρεις μία τελεία και κόβεις απότομα την συνέχεια...". Κάπως έτσι...ξεκίνησαν όλα πάλι!

Θα περάσουν όλα... όλα δεν περνάνε ούτως ή άλλως; Μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς; Είναι σαν να είσαι σε μία τεράστια ουρά σε μία τράπεζα, θα περάσει η ώρα ενώ εσύ θα κοιτάς βασανιστηκά τα νούμερα σειράς προτεραιότητας...τι γίνεται όμως όταν εσύ είσαι το 338 και ο πίνακας δείχνει ακόμα 39;;;;;;;;

Ελλαδάρα το μεγαλείο σου!!!

Συνήθως δεν σχολιάζω την καθημερινότητα....αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ.

Χθες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα, το οποίο ήταν η ανάσα μέσα στην μαυρίλα που με είχε πνίξει...

"Κοπελιά χάνεις, έχω κάνει ένα πόδι όνειρο! Τώρα λέω να πάω να κάνω και την αποτρίχωση και θα είμαι μία κούκλα...που να το δεις, πόσο γυμνασμένο είναι!"
"Τι έγινε βρε Σ. μου??? Γράφτηκες επιτέλους γυμναστήριο;"
"Τι λές; Η ελληνική κοινωνία άρχισε να ενδιαφέρεται για την εμφάνιση του λαού της! Και επειδή λεφτά δεν έχουμε για γυμναστήρια, εκτός και αν σταματήσουμε να τρώμε, πίνουμε μην πω και αναπνέουμε...μας έκοψε την βενζίνη για να περπατάμε!!!!"
"Αχ ρε Ελλαδάρα που σκέφτεσαι τον λαό σου!"

Έτσι και εγώ είπα να πω τις καλημέρες μου σε όλους τους πεζούς αβενζίνοτους οδηγούς!!!!!!!

Και καλό κουράγιο!!!
Γιατί όπως ακούσα η τροχαία γράφει και αυτοκίνητα που έχουν "μείνει από βενζίνη" και τα έχουν αφήσει στην άκρη του δρόμου.... τι άλλο θα ακούσουμε;;;;;;;;;;;;

Τελος να παραθέσω αυτό που είπε ο Σερβετάς και ο Δέλιος στον imagine σήμερα λίγες ώρες νωρίτερα...
"η βενζίνη γράφεται ως βεν-ΖΕΙ-νη για να μας τονίσει πως ακόμα υπάρχει!!!"

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Ξανθός φύλακας άγγελος

Ένας ξανθός άγγελος αγκαλιά με παίρνει πάντα, γαλανά μάτια με προσέχουν, τις πίκρες παίρνει μακριά... δεν πρόλαβα να πω αντίο... ίσως δεν έφυγες ποτέ! Mια γλυκιά μελωδία η θύμηση σου! Σε αγαπάω! Η παρουσία έντονη... πόνος η απουσία... γιατι; Δακρυα,ηχοι, προσευχές. Να είσαι εδώ... ξανά να σου πω λίγες λέξεις, σαν ασπρόμαυρη παιδική ζωγραφιά. Η ανάσα κόβεται σιγά...

H πιο καλή μαμά του κόσμου...!

"Σαν χθες θυμάμαι που σε γέννησα 2.250 μόνο. σε πήρα αγκαλιά και σκέφτηκα τώρα αυτό το πλάσμα πρέπει να το αγαπήσω;"

Κάθε φορά που την πιάνουν οι γλύκες της αυτά λέει...σαν να έχει βάλει κασέτα. Δεν είναι οι μόνες καταστάσεις που βάζει κασέτα, είναι όμως η μοναδική που δεν χορταίνω να την ακούς και να την ξανά ακούω....

"Σε κρατούσα όλη την ώρα αγκαλιά για να κοιμηθείς και άμα σε άφηνα έκλαιγες"

Και τώρα κάθε φορά που μου λέει σε αγαπάω και πάει να με φιλήσει την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια σαν αν μου είπε ότι στην πραγματικότητα είναι από τον πλανήτη Άρη και πως το σημάδι που έχει στο μπράτσο της δεν είναι από το εμβόλιο που κάνανε τότε αλλά μία μεγάλη είσοδος -σαν να λέμε θύρα usb- από όπου το βράδυ φορτίζει την μπαταρία της... (Μωρέ λέτε να το εννοεί αυτό με την μπαταρία; Σαν να λέμε ότι ο μαιευτήρας μαζί με το μωρό σου δίνει και μία μπαταρία λιθίου -ενίοτε και ηλιθίου- και σου λέει καλό βόλι;) Στην ουσία όμως πολύ μ' αρέσει που με κυνηγάει στον καναπέ να με φιλήσει, που με κοιτάει στα μάτια και ξεχυλίζει η αγάπη...απλά μ'αρέσει να την πειράζω....

Μπορεί να υποστηρίζω πως την οικογένεια μας πρέπει να την αγαπάμε...ότι δεν είναι δικιά μας επιλογή...αυτό το τυπάκι όμως -ναι ναι άμα πέσει το post στα χέρια της θα γριλύσσει που μόλις την είπα τυπάκι...- το αγαπάω και ας το λέω σπάνια, το θαυμάζω και ας μην το ξέρει, το ζηλεύω για όσα έχει καταφέρει, το χρειάζομαι όσο μεγαλώνω όλο και περισσότερο.

Κάποιος μου είχε πει "Σήμερα πιστεύεις πως άνοιξε το συρματόπλεγμα. Θα ανακαλύψεις πως τις περισσότερες φορές το χρειάζεσαι εσύ. Ή για να παραπονιέσαι ή για να εξηγείς". Χαίρομαι που αυτός ο κάποιος είχε δίκιο... το έχω ακόμα ανάγκη αυτό το συρματόπλεγμα...

Με αυτά τα λόγια, τα απλά αλλά γεμάτα αγάπη, θαυμασμό, δάκρυα, προσπαθώ να πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑΚΑ.... σε ευχαριστώ για όλα και εσένα και .... ξέρει αυτός!!!!

Παπαρούνες...η ζωή μου!!

Και εκεί που λες ότι δεν έχεις τίποτα στην ζωή σου αυτή την περίοδο το οποίο να αξίζει την προσοχή σου, εκεί που λες ότι η ρουτίνα σου έχει γίνει αποπνικτική, σαν ένα ζιβάγκο το οποίο σε στενεύει...αλλά δεν μπορείς να το βγάλεις...ΜΠΑΜ!

Προβλήματα, αγωνίες, χαμόγελα... ένα όνειρο από το οποίο προσπαθείς να δραπετεύσεις αλλά όλο κάτι σε τραβάει πίσω, λες και ο Μορφέας σε έχει ερωτευτεί και δεν θέλει να σε αφήσει να φύγεις μακριά του.

Και πάνω που είσαι -για την ακρίβεια είμαι, γιατί μιλάω για μένα- έτοιμος να πεις ότι έχεις συμβιβαστεί με όλα και πως θα προσπαθήσεις να συμβαδίσεις με αυτό, έρχεται κάτι και τα ανατρέπει όλα...

Αυτό το κάτι... ένας έρωτας ή ένας ενθουσιασμός; και πως ακριβώς είσαι σίγουρος από ποια πλευρά αυτού του μικρού πολύ πολύ λεπτού νήματος πρέπει να περάσεις; Υπάρχει άραγε διαφορά; και αν είσαι απλά ενθουσιασμένος... και τι σημασία έχει; Θα καταφέρεις ποτέ να το ζήσεις ή μόλις αρχίσεις την προσπάθεια θα δεις τα πάντα να απομακρύνονται όπως τα πέταλα μίας παπαρούνας όταν την χαιδεύει ο άνεμος; (Για να μην πω ότι όλα θα ακολουθήσουν την πορεία της ζωής μίας μαργαρίτας. Ναι, ναι, το γνωστό "μ'αγαπά δεν μ'αγαπα" μέχρι που τελειώνουν τα πέταλα τελειώνουν οι αντοχές τελειώνει και ο ενθουσιασμός).

Εγώ λέω να το δοκιμάσω...άλλωστε μ' αρέσει να περιμένω να με χαιδέψει γλυκά ο άνεμος...και ας μου πάρει μακριά κάποια από τα πέταλα μου... την επόμενη άνοιξη θα ξανα ανθίσω!!!

Άνοιξη...!

Μάιος... και τώρα κατάλαβα πως μπήκε η Άνοιξη.... τώρα που φεύγει...! Πάντα στην ζωή μου είμαι ετεροχρονισμένη. Αργοπορημένη...στα ραντεβού μου, στις δουλειές, στο ξύπνημα, στο να συνειδητοποιώ τα συναισθήματα μου.

Άνοιξα απλά την κουρτίνα. Ο ήλιος βιαστικά με προσπέρασε και σαν άλλος κατακτητής άρχισε να εξερευνεί αχόρταγα τον χώρο του... καιρό είχε να επισκεφτεί το δωμάτιο μου. Τα παράθυρα έμειναν για πολύ μεγάλο διάστημα κλειστά. Όχι, όχι, δεν έλειπα εγώ από το σπίτι...έλειπαν όμως όλα τα άλλα. Η αισιοδοξία, η ανάγκη για φως, η ανάγκη για επικοινωνία, το κουράγιο. Σειρά είχε το παράθυρο. Το άνοιξα δειλά... και το κύμα από τις μυρωδιές ήταν σαν φάρμακο. Όχι σαν εκείνα τα πικρά σιρόπια που σου αφήνουν αυτή την τόσο άσχημη γεύση..αλλά σαν το σιρόπι για τον πυρετό, με γεύση φράουλα. Έτσι και αυτό το αεράκι, το οποίο χάιδεψε γλυκά το μάγουλο μου σαν να προσπαθούσε να μου πει..."είμαι εγώ εδώ μην φοβάσαι", γιάτρεψε κάποιες από τις πληγές μου. Μία θάλασσα από αρώματα με ταξίδεψαν σε όλα τα όμορφα και γαλήνια πράγματα της ζωής και μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω...!

Και κάπου εκεί, μέσα στην έρημο των σκέψεων...ήρθε ένα e-mail.

Σε ευχαριστώ... που είσαι εκεί, που ήσουν πάντα εκεί, που άντεξες, που συμβούλεψες, που ανέχτηκες, που με αγαπάς.

Ξέρεις εσύ...

Σκέψεις....

Η ζωή είναι ένα δάκρυ
στο μάγουλο κυλάει σαν ποτάμι
όνειρα κομματιασμένα
ένα αδράχτι καρφωμένο στην καρδιά

δεν είναι ο χρόνος γιατρός
ούτε οι θύμισες πουλιά που ταξιδεύουν.

μια παιδική, αβασάνιστη ψυχή πως να αντέξει
από την απουσία ετών πως να ξεφύγει
είναι τα λόγια φτηνά, οι αγκαλιές θολές
σκέψεις τρελαμένες χορευουν σε φουρτουνιασμένες θάλασσες

αίμα αντί για δάκρυα θα τρέξουν
λιγοψυχία
πως να χαθώ όταν η ψυχή είναι νεκρή

θανατερός χορός με συντροφεύει
η μούσα του ήλιου αργοπεθαίνει
όνειρα στημένα σε ποτήρι
η μυρωδιά τους όμως σβήνει....

πως να εξηγησεις τι ονειρεύεσαι...
τι ειναι αυτό που σκέφτεσαι...
τοίχοι αδειανοί σε κυκλώνουν
συννεφιά βαριά μουντά σε ζώνει

όνειρα παπαρούνες που διαλύουν
ο άνεμος τις παρασέρνει και γελά
σαν χάδι έρχεται, σαν δάκρυ φεύγει
αποσύνθεση...
ο κόσμος γυάλινος και σπα
θα καταλάβεις
ο ήλιος θα δύσει, ο άνεμος θα κοπάσει και οι πεταλούδες δεν θα πετούν
εγώ θα μαι εδώ...εσύ θα λείπεις...
κομμάτια μου θα σε συντροφεύουν στο μακρινό ταξίδι!

μαύρο κατάρτι οι ελπίδες
βουλιάζουν σε τρικυμιασμένες θάλασσες
σανίδα σωτηρίας η καρδιά σου
που όλο φεύγει μακριά

νεράιδες να σε φροντίζουν εκεί που πας
αστέρια να σε κοιμίζουν στην ζεστή τους αγκαλιά

Είμαι msn, facebook, myspace addicted έχεις πρόβλημα??

MSN, MYSPACE, FACEBOOK, HI5...

Νέες μόδες του 21ου αιώνα ή συνήθεια; πλέον όλοι έφηβοι και ενήλικες έχουν καταχωρήσει τα προσωπικά τους στοιχεία σε ένα site ψάχνοντας να ανακαλύψουν κάτι. Τι είναι όμως αυτό;;;;;

Δεν θα πω ψέματα είμαι MSN addicted. Τοπρωτο πράγμα που κάνω μόλις ξυπνήω είναι να συνδέομαι στο MSN αρχικά ως "Appear offline" γιατί θέλω να τσεκάρω πρώτα ποιοι είναι συνδεδεμένοι και μετά ως "online" και το τελευταίο πράγμα που κάνω πρν κοιμηθώ είναι να κάνω sign out από το MSN. Και δεν είμαι η μόνη! Το μεγαλύτερο ποσοστό της σημερινής νεολαίας αυτό κάνει... είτε μένεις σε άλλη χώρα από τους φίλους σου είτε ένα στενό παρακάτω, μιλάς μαζί τους μέσω του ΜSN. Έχεις μανία να βρεις τα πιο εκκεντρικά emoticons και πλέον σπάνια κάνεις sign in ως online αλλά πάντα ως busy, away, offline απλά και μόνο γιατί θέλεις να δείξεις πόσο απασχολημένος είσαι... χιχι πάντα όμως βρίσκεσαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου...


Και φυσικά έχω myspace και facebook. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια ήσουν τελείως εκτός κλίματος αν δεν είχες κινητό. Ήταν πολύ δύσκολο ακόμα και το να δημιουργήσεις μία σχέση... πλέον όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο δεν ανταλλάζεις αριθμούς αλλά URL και MSN ADDRESSES. Φακελώνεις τον εαυτό σου και μάλιστα με μεγάλη ευκολία και ευχαρίστηση στο διαδίκτυο και κάνεις upload photos και poke στους φίλους σου αντί να περάσεις κάποιες στιγμές παραπάνω μαζί τους. Πλέον το high μαγαζί για ποτό έχει αντικατασταθεί απο το facebook από όπου μπορείς και να κεράσεις σφηνάκια και extra ordinary cocktails τους φίλους σου και το passe στέκι της γειτονιάς σου από το HI5 στο οποίο συχνάζουν οι κάγκουρες οι οποίοι ψάχνουν να ψαρέψουν γκόμενες....

Εννοείται πως αν έχεις τελειώσει το σχολείο... ξεχνάς πως να γράψεις με ελληνικούς χαρακτήρες... γιατι σε όλα αυτά τα sites γράφεις "kapws etsi... ektos kai an eisai apo ekeinous pou dn mpainoun kan sto kopo na prospa8hsoun na graspoun or8ografhmena!!!!"

Ειλικρινά. είμαι μόνο 20 χρονών, είμαι και εγώ θύμα αυτής της μόδας... αλλά δεν θέλω να πιστέψω πως όταν θα κάνω παιδιά θα μεγαλώσουν με pokes και εικονικούς καφέδες που θα κερνάνε τους φίλους τους!

Χαμένες αγάπες...!

Μα όσο εγώ κανένας... δεν πρόκειται να σε αγαπήσει σώμα και ψυχή κανένας...την τρέλα και τα λάθη σου δεν θα τα χρεωθεί κανένας....

πόσες φορές έχουν υποθεί αυτά τα λόγια από το στόμα ανδρών και γυναικών... πόσες φορές -ίσως και περισσότερες- έχουν ξεχαστεί... μακάρι ότι λέγαμε να το εννοούσαμε... μακάρι να μην λέγαμε λόγια του αέρα. δεν θα πω ψέμματα, και εγώ έχω πει μεγάλα λόγια! για να καλύψω αδυναμίες μου, για να κάνω τον άλλον να αισθανθεί καλύτερα ή ακόμα και για να τα πιστέψω εγώ η ίδια.

"Σε αγαπάω αλλά είμαι αλλού..." κατά πόσο μπορεί να είναι αληθινή μία τέτοια έκφραση. πως μπορείς να αγαπάς κάποιον και να είσαι αλλού; "Σε αγαπάω τόσο πολύ που δεν μπορώ να το αντέξω και γι' αυτό και θέλω να χωρισούμε" μεγαλύτερο ψέμα δεν έχω ακούσει! πως μπορείς να αγαπάς κάποιον και να τον χωρίζεις επειδή δεν αντέχεις την αγάπη του; "σε αγαπάω πολύ αλλά δεν αντέχω αυτό το ελάττωμά σου! και γι αυτό θέλω να χωρίσουμε..." εγώ ξέρω πως αν αγαπάς κάποιον τα ελαττώματα του τα βλέπεις προτερήματα, τα αγαπάς τα ελαττώματα του, είσαι ερωτευμένος με αυτά τα ελαττώματα όσα χρόνια και να περάσουν.... δεν τον χωρίζεις γι αυτά!!!!!

Κατα πόσο μπορείς να αντέξεις έναν χωρισμό;;;;;; Ειδικά όταν αυτός ο χωρισμός είναι ο δικός σου χωρισμός... και κατα πόσο μπορείς να πεις ότι κάποιον τον αγαπάς όταν τον χωρίζεις εσύ.

Ένας χωρισμός όμως μπορεί να είναι μόνο ερωτικής φύσεως; Για μένα όχι...μέσα σε μερικούς μήνες -άτιμο 2008- βίωσα όλες τις μορφές του... φιλικό, ερωτικό, οικογενειακό εσωτερικό... Το να χάνεις κάποιον άνθρωπο απο την ζωή σου είναι δυσβάστακτο όταν χάνεις τον εαυτό σου τι είναι; Βίωσα αρκετους χωρισμούς και με τελευταιο και πιο δύσκολο να τον δεχτώ αυτό τον γονιών μου... απο μικρή βίωνα καυγάδες σε σημείο που το θεωρούσα δεδομένο...ποτέ όμως δεν είχα νοιώσει και πως επήλθε το τέλος...τώρα το νοιώθω...και μαζί με αυτό το συναίσθημα ένοιωσα πως ένα κομματι του εαυτού μου πάγωσε. Πίστεψα -και πιστεύω- πως από την στιγμή που αυτοί οι δύο άνθρωποι χωρίζουν -αυτοί οι άνθρωποι που μετά από τόσα χρόνια ήταν ακόμα ερωτευμένοι- δεν μπορεί να υπάρχει παντοτινός έρωτας αγάπης ή όπως αλλιώς το λένε...! Και κάπου εκεί είναι που έχασα εμένα τα πιστεύω μου γύρω από τον έρωτα, την κατανόηση και την ανάγκη για μία αγκαλιά...Δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω να αγαπήσω ξανά! δεν γνωρίζω αν θέλω να προσπαθήσω...και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω αν αξίζει να αναρωτηθώ αν όντως αξίζει να ασχολούμαι με αυτό το θέμα...έπειτα από τόσους χωρισμούς έχω παγώσει.

Θέλεις να γίνεις φίλος μου;

Φιλία!!!! ... μέχρι τώρα άκουγα πολύ συχνά το ερώτημα αν υπάρχει φιλία ανάμεσα σε άνδρες κ γυναίκες... δεν είχα αναρωτηθεί όμως ποτέ μου αν υπάρχει φιλία μεταξύ ανθρώπων!!!!Θεωρούσα δεδομένο ότι υπάρχει!!

Μάλλον γελάστηκα! Ευτυχώς ήρθε σχετικά νωρίς αυτή η καρφίτσα η οποία έσπασε το μπαλόνι μέσα στο οποίο είχα δημουργήσει τον φανταστικό κόσμο μου όπου όλα ήταν όμορφα και αγγελικά πλασμένα. Έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι ήταν αθώοι και κανένας δεν έκανε αρνητικές σκέψεις. Έναν κόσμο στον οποίο όλα όσα λεγόντουσαν ήταν απολύτως ειλικρινά!!!!

Όχι δεν είμαι ακόμα 5 χρονών! Είμαι πολύ μεγαλύτερη!!! Τελικά όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, και όταν συμβούν το μόνο που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να τα αποδεκτούμε!!! Κάποτε κάποιος μου είχε πει "Κοίτα μόνο τον εαυτό σου και κανέναν άλλον... μην ασχολείσαι με το τι συμβαίνει γύρω σου παρά μόνο εάν και εφόσον αυτό το κάτι επηρρεάζει την δική σου ζωη!" Τότε είχα πει πως δεν είναι έτσι η ζωη! Είχα πει οτι το να βοηθάω τους άλλους είναι αναγκαίο... αποδείχθηκα τελείως λάθος.

Υπάρχει φιλια στις μέρες μας; και αν ναι που ειναι κρυμμένη; Οι άλλοι ανθρωποι ειναι απλα συνοδοιπόροι μας στην ζωή ή παίρνουν την πένα και πάνω σ΄ένα άγραφο χαρτί σχεδιάζουν κομμάτια της ζωής μας;

Μέχρι και πριν μία ώρα πίστευα πως υπάρχει φιλία... πως κάπου στον κόσμο υπάρχουν άτομα τα οποία με αγπάνε και τα αγαπάω χωρίς να έχω ή να έχουν κάποιο απώτερο σκοπό! Τι όμορφα που ακούγεται...!

Είναι πολύ σκληρό να δίνεις κομμάτια του εαυτού σου σ' έναν άνθρωπο και να καταλαβαίνεις μετά ότι δεν άξιζε. Είναι πολύ δύσκολο να καταλαβαίνεις πώς όλα όσα πίστευες και με τα οποία είχες συμβιβαστεί μέχρι τώρα ήταν ψέματα. Είναι πολύ άδικο να βλέπεις τα όνειρα σου και τα συναισθήματα σου να χάνοντε σαν να τα είχες γράψει πάνω στην άμμο και να περνάνε τα κύματα το ένα πίσω από το άλλο και γλύφοντας την άμμο σιγά σιγά και βασανιστηκά να τα σβήνουν, αφήνοντας σε σένα μόνο κάποια σημάδια να σου θυμίζουν ότι κάποτε σε αυτό το σημείο είχες αφήσει ένα κομμάτι των σκέψεων σου!

Θα μου πεις και εσύ τι κάθομαι και γράφω... δεν ξερω γιατί το κάνω αυτό... γιατί κάθομαι και γράφω αυτό το κείμενο...μάλλον γιατί θέλω ειλικρινά να ξεσπάσω κάπου μάλλον γιατί αυτή την στιγμή μ αυτό το κείμενο θρηνώ για την χαμένη φιλία, για τον φίλο μου που μόλις πέθανε μέσα στην καρδιά μου και για τον χαμένο εγωισμό μου!

Αλλαγες...

Ολα καποια στιγμη στην ζωη μας αλλαζουν... αλλαζει ο τροπος σκεψης μας, αλλαζουν οι συνηθειες μας, αλλαζουν τα πιστευω μας....

Ετσι και αυτο το blog απο σημερα αλλαζει. Αρχικα δημιουργηθηκε για τις αναγκες ενος μαθηματος στο πανεπιστημιο στο οποιο σπουδαζω δημοσιογραφια... πλεον ομως... λεω να εξερευνησω τον μαγικο κοσμο του blog, περα απο τα υποχρεωτικα posts, στην δικια μου γλωσσα!

Δεν ξερω αν θα τα καταφερω να γινω μια σωστη blogger... θα προσπαθησω ομως...!

Και η προσπαθεια ειναι που μετραει!!!!