Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες που λες "εγώ τί κάνω εδώ"????
Πρωί Σαββάτου... πρωί, λέμε τώρα, και η κλασσική απορία, "τι μέρα είναι?" πάλι στο προσκήνιο. σηκώνομαι από το κρεβάτι και σχεδόν τηλεμεταφέρομαι στην κουζίνα. νέο σκηνικό, νέα απορία, "τι ώρα είναι?" αγκαλιά με τα παγάκια αναρωτιέμαι ακόμα "τι μέρα είναι?". πίνω την πρώτη γουλιά από τον καφέ και όλα βρίσκουν τις απαντήσεις τους, "είναι Σάββατο, είναι 13.00 και είσαι σπίτι σου" η απορία όμως "τι κάνω εγώ εδώ?" είναι ακόμα αναπάντητη.
Κάθε Σάββατο τα ίδια. αγχώνομαι που δεν έχω ξυπνήσει στις 8, που είναι 13.00 και εγώ δεν είμαι στο γραφείο, φτιάχνω αγχωμένη τον καφέ και καταλαβαίνω πως είναι Σάββατο. Σήμερα όμως οι προβληματισμοί είναι περισσότεροι.... ανοίγω τον υπολοιστή και αρχίζω να χάνομαι μέσα στους διαδικτυακούς φίλους μου. Αρχικά facebook (όταν σταματήσω να καίγομαι στο facebook νομίζω πως θα είμαι καλύτερος άνθρωπος), μετά blogs. Πρώτο πρώτο σήμερα είχε ανανεωθεί το αγαπημένο μου, "Είμαστε ακόμα εδώ", (συγγνώμη και τους υπόλοιπους σας αγαπάω αλλά αυτό έχει άμεση σχέση με την πόλη μου). Πάντα με προβληματίζει αυτό το blog. μου θυμίζει πως έφυγα, το γιατί έφυγα και το πόσο μετανιώνω..............a re NdN...
Είχε μία ανάρτηση για τους αποχαιρετισμούς, για έναν συγκεκριμένο αποχαιρετισμό. Με αφορμή αυτό λοιπόν σκέφτηκα πως ήταν τα δικά μου drinks του αποχαιρετισμού, τις δικές μου τελευταίες βόλτες δίππλα στο ποτάμι, τα δικά μου δάκρυα, τα δικά μου όνειρα που κάποτε πίστευα πως θα χωρούσαν μέσα στην μικροσκοπική Αθήνα και που τελικά όλα δείχνουν πως ξεχειλίζουν και χτυπάω το άδειο κεφάλι μου που επέμενα να γυρίσω. η δική μου ατάκα τότε ήταν, "μου λείπει η Αθήνα και η οικογένεια, οι φίλοι".....
Λονδίνο, αυτή ήταν είναι και θα είναι η πόλη ΜΟΥ. Πάντα έλεγα να γράψω κάτι για αυτή την πόλη και πάντα έλεγα όχι τώρα, αύριο. Πρώτη μέρα στο Λονδίνο.....πόσο έκλαιγα.... Heathrow, ίσως το δεύτερο σπίτι μου στην Βρετανία, οι αεροσυνοδοί με ήξεραν με το μικρό μου όνομα το πρώτο (ακαδημαϊκό πάντα) έτος. Επέστρεφα στην Αθήνα με κάθε ευκαιρία. και δώσε πάλι κλάμα όταν έβαζα το κλειδί στην πόρτα, την Βρετανική. και δώστου βόλτες πάνω κάτω το ποτάμι να ηρεμήσω από το κλάμα,και βόλτες στην Leicester και στα μαγαζιά (σκέψου πως εγώ στην Αθήνα τα μαγαζιά με ρούχα τα έβλεπα όπως ο διάολος το Λιβάνι... στο Λονδίνο όμως έχουν άλλη ομορφιά!) και φυσικά καραμελωμένα φυστίκια έξω από το δημαρχείο στο γκαζόν....
Διάβασμα πολλές ώρες, εγώ και ο υπολογιστής μου, ενίοτε και οι υπολογιστές στην βιβλιοθήκη του uni, lectures με βρετανική προφορά και εγώ να αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ.... αλλά μετά μία μπύρα στο "cafrie's" πίσω από την trafalgar και όλα περνούσαν.... Μία έκθεση ζωγραφικής, ένα μουσείο και ήμουν ευτυχισμένη, αν υπήρχαν και χρήματα για θέατρο ήμουν σε ανώτερο επίπεδο.
Λονδίνο, τελευταία μέρα. Σ'ένα άδειο δωμάτιο, ούτε καν οι κούτες με τα προσωπικά μου πράγματα δεν υπήρχαν, υπήρχε όμως το ποτάμι, ο γκρι ουρανός, η μυρωδιά του Λονδίνου και οι τεράστιοι ουρανοξύστες του Canary....υπήρχε για μία τελευταία φορά η ανατολή, γιατί για όποιον δεν το ξέρει η Ανατολή στο Λονδίνο είναι διαφορετική, είναι κάτι το μαγικό, ξυπνάει αναμνήσεις, ειδικά όταν περπατάς στους δρόμους της πόλης μου ξημερώματα μ' έναν καφέ στο χέρι, το χέρι σου κρατάει το χέρι του και ο ουρανός φαίνεται πίσω από τις σκεπές των σπιτιών να σου χαμογελάει.....
Λονδίνο. Μία όμορφη ανάμνηση τελικά......και η απορία μου ακόμα αναπάντητη....!
Πρωί Σαββάτου... πρωί, λέμε τώρα, και η κλασσική απορία, "τι μέρα είναι?" πάλι στο προσκήνιο. σηκώνομαι από το κρεβάτι και σχεδόν τηλεμεταφέρομαι στην κουζίνα. νέο σκηνικό, νέα απορία, "τι ώρα είναι?" αγκαλιά με τα παγάκια αναρωτιέμαι ακόμα "τι μέρα είναι?". πίνω την πρώτη γουλιά από τον καφέ και όλα βρίσκουν τις απαντήσεις τους, "είναι Σάββατο, είναι 13.00 και είσαι σπίτι σου" η απορία όμως "τι κάνω εγώ εδώ?" είναι ακόμα αναπάντητη.
Κάθε Σάββατο τα ίδια. αγχώνομαι που δεν έχω ξυπνήσει στις 8, που είναι 13.00 και εγώ δεν είμαι στο γραφείο, φτιάχνω αγχωμένη τον καφέ και καταλαβαίνω πως είναι Σάββατο. Σήμερα όμως οι προβληματισμοί είναι περισσότεροι.... ανοίγω τον υπολοιστή και αρχίζω να χάνομαι μέσα στους διαδικτυακούς φίλους μου. Αρχικά facebook (όταν σταματήσω να καίγομαι στο facebook νομίζω πως θα είμαι καλύτερος άνθρωπος), μετά blogs. Πρώτο πρώτο σήμερα είχε ανανεωθεί το αγαπημένο μου, "Είμαστε ακόμα εδώ", (συγγνώμη και τους υπόλοιπους σας αγαπάω αλλά αυτό έχει άμεση σχέση με την πόλη μου). Πάντα με προβληματίζει αυτό το blog. μου θυμίζει πως έφυγα, το γιατί έφυγα και το πόσο μετανιώνω..............a re NdN...
Είχε μία ανάρτηση για τους αποχαιρετισμούς, για έναν συγκεκριμένο αποχαιρετισμό. Με αφορμή αυτό λοιπόν σκέφτηκα πως ήταν τα δικά μου drinks του αποχαιρετισμού, τις δικές μου τελευταίες βόλτες δίππλα στο ποτάμι, τα δικά μου δάκρυα, τα δικά μου όνειρα που κάποτε πίστευα πως θα χωρούσαν μέσα στην μικροσκοπική Αθήνα και που τελικά όλα δείχνουν πως ξεχειλίζουν και χτυπάω το άδειο κεφάλι μου που επέμενα να γυρίσω. η δική μου ατάκα τότε ήταν, "μου λείπει η Αθήνα και η οικογένεια, οι φίλοι".....
Λονδίνο, αυτή ήταν είναι και θα είναι η πόλη ΜΟΥ. Πάντα έλεγα να γράψω κάτι για αυτή την πόλη και πάντα έλεγα όχι τώρα, αύριο. Πρώτη μέρα στο Λονδίνο.....πόσο έκλαιγα.... Heathrow, ίσως το δεύτερο σπίτι μου στην Βρετανία, οι αεροσυνοδοί με ήξεραν με το μικρό μου όνομα το πρώτο (ακαδημαϊκό πάντα) έτος. Επέστρεφα στην Αθήνα με κάθε ευκαιρία. και δώσε πάλι κλάμα όταν έβαζα το κλειδί στην πόρτα, την Βρετανική. και δώστου βόλτες πάνω κάτω το ποτάμι να ηρεμήσω από το κλάμα,και βόλτες στην Leicester και στα μαγαζιά (σκέψου πως εγώ στην Αθήνα τα μαγαζιά με ρούχα τα έβλεπα όπως ο διάολος το Λιβάνι... στο Λονδίνο όμως έχουν άλλη ομορφιά!) και φυσικά καραμελωμένα φυστίκια έξω από το δημαρχείο στο γκαζόν....
Διάβασμα πολλές ώρες, εγώ και ο υπολογιστής μου, ενίοτε και οι υπολογιστές στην βιβλιοθήκη του uni, lectures με βρετανική προφορά και εγώ να αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ.... αλλά μετά μία μπύρα στο "cafrie's" πίσω από την trafalgar και όλα περνούσαν.... Μία έκθεση ζωγραφικής, ένα μουσείο και ήμουν ευτυχισμένη, αν υπήρχαν και χρήματα για θέατρο ήμουν σε ανώτερο επίπεδο.
Λονδίνο, τελευταία μέρα. Σ'ένα άδειο δωμάτιο, ούτε καν οι κούτες με τα προσωπικά μου πράγματα δεν υπήρχαν, υπήρχε όμως το ποτάμι, ο γκρι ουρανός, η μυρωδιά του Λονδίνου και οι τεράστιοι ουρανοξύστες του Canary....υπήρχε για μία τελευταία φορά η ανατολή, γιατί για όποιον δεν το ξέρει η Ανατολή στο Λονδίνο είναι διαφορετική, είναι κάτι το μαγικό, ξυπνάει αναμνήσεις, ειδικά όταν περπατάς στους δρόμους της πόλης μου ξημερώματα μ' έναν καφέ στο χέρι, το χέρι σου κρατάει το χέρι του και ο ουρανός φαίνεται πίσω από τις σκεπές των σπιτιών να σου χαμογελάει.....
Λονδίνο. Μία όμορφη ανάμνηση τελικά......και η απορία μου ακόμα αναπάντητη....!
