Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Ευχούλες!!!


Merry Christmas,

God Jul, Feliz Natal,

Hyvää Joulua,

Καλά Χριστούγεννα,

Buon Natale,

Joyeux Noël,

Fröhliche Weihnachten,


Δοκιμάζω σ' όλες τις γλώσσες μπας και αυτη την φορά ο Άγιος, το Πνεύμα και όποιος εμπλέκεται τελος πάντων, με καταλάβει... θέλω ΑΠΛΑ ευτυχισμένες στιγμές!!!!!!!!! (που να ζητουσα κατι που να κοστίζει κιόλας!!!!)

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Λευκή κόλλα χαρτί...




Σε μία λευκή κόλλα χαρτί φυλακίζω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τις αναμνήσεις μου, τις ανάγκες μου... τον εαυτό μου.




Κοιτάζω με βουρκωμένα μάτια και μία ματωμένη ψυχή την λευκή μου κόλλα και προσπαθώ να μην την λεκιάσω, να μην αφήσω πάνω της σημάδια που θα αποδεικνύουν και θα φανερώνουν όλα όσα ένιωσα κοιτάζοντας την.




Εσύ γιατί την λέκιασες? Εσύ γιατί ήσουν απρόσεκτος? Εσύ γιατί την τσαλάκωσες -την δικιά μου λευκή κόλλα- και την πέταξες σε μία γωνία του γραφείου σου σαν να ήτανε σκουπίδι?




Θέλω πίσω την λευκή μου κόλλα ατσαλάκωτη, αλέκιαστη, λευκή!

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009







...ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ...

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

ΚλΕιΔαΡόΤρΥπΑ !


Σσσσσσσ θα σε ακούσουν... σσσσ κράτα την αναπνοή σου. Πως περπατάς έτσι θα σε ακούσουν. στις μύτες των ποδιών σου τώρα. Κλείσε τα φώτα... πιο σιγά... φφφφ έφτασες! Ωραία και τώρα... σκίψε... κοιτα μέσα από την καλογυαλισμένη κλειδαρότρυπα! Πρόσεξε μην ακουμπήσεις το πόμολο θα σε καταλάβουν από τον θόρυβο! βολέψου καλά θα δεις αρκετα!!!! Χμμ σ αρεσει ε? Μην αναπνέεις είπαμε θα σε καταλάβουν....


...ΣΙΩΠΗ...ΒΗΜΑΤΑ...ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙ...


φύγε τώρα. κλείσε τα μάτια. παμε πάλι στις μύτες των ποδιών σου! έτσι χωρίς αναπνοή.....



Αρκετά είδες...αύριο πάλι μπορείς να δείς από την κλειδαρότρυπα την ζωή σου!

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009


Ακόμα σε μυρίζω όταν κλείνω τα μάτια μου

ακόμα αγγίζω το παγωμένο δέρμα σου

ψάχνοντας παρηγοριά

ακόμα τα δάκρυα δεν κρύωσαν

ακόμα δεν αισθάνθηκα τι θα πει απουσία

προσμένοντας τον πόνο

προσμένοντας την λήθη που θα παρασύρει την απουσία

ακόμα αγγίζω τα μακρυα σου δάχτυλα

ξαπλώνοντας στα φτερά σου

τα φτερά σου....


αγκαλιά προσμονή φιλί χάδι...

λέξεις άδειες πλέον

χωρίς κάποιον ακροατή

λέξεις άδειες χωρίς νόημα

θύελα συναισθημάτων

θύελα αναπάντητων ερωτημάτων

θύελα που τα σήκωσε όλα και τα έστειλε μακρυά

εκεί που δεν έχει σήμα το μυαλό και δεν ηχούνε ήχοι πουθενά...

μαύρο σκοτάδι υγρό σκληρό κομμάτι

μόνο οι πεταλούδες φάνηκαν και τα μικρά σπουργίτια

να θυμίζουν πως μένει ζωή...

μενει ζωή?

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Χαμένα μακάρι...


Μακάρι να με έκλεινες μεσα στα ολόλευκα φτερά σου και να μου άναβες όλα τα φώτα στα σκοτεινά μονοπάτια της θύμισης. Μακάρι η παρουσία σου να είχε τόση δύναμη ώστε να με κρατάει δυνατή και να μην "πέφτω". Μακάρι με ένα σου και μόνο φιλί να έβρισκα πάλι την χαμένη μου αναπνοή......


Μα χάθηκαν τα μακάρι, έμειναν μόνο οι ακίδες της απουσίας σφηνωμένες βαθιά στην παλάμη της ανούσιας πραγματικότητας. μιας πραγματικότητας η οποία πνίγεται αναζητώντας κάποιο ξεχασμένο σωσίβιο για να επιβιώσει μέσα στα μακάρι.


Μακάρι λοιπόν τα φτερά σου κάποτε να συναντηθούν με τα δικά μου ξανα και να καταφέρω να πω όσα ο φράκτης του εγωισμού κρατούσε καλά φυλακισμένα μέσα στο υποτιθέμενο αυτονόητο.


Μέχρι τότε όμως θα παλεύω με τις ακίδες, ρουφώντας με ζήλο το αίμα για να μην ξεφύγει σταγόνα ανάμνησης. μέχρι τότε απλά θα κείνω τα μάτια ξαπλωμένη και θα προσμένω την αίσθηση των φτερών σου να με σκεπάζουν...!

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Την μοναξια φοβαμαι.... χωρις εσενα δεν κοιμαμαι λεει το τραγουδι... ποτε δεν καταλαβα αυτο τον στιχο.... τωρα τον νοιωθω μεσα στο πετσι μου... κυλαει μεσα στο μεδουλι μου.

θανατους εχω βιωσει αρκετους στην ζωη μου με πρωτο και "καλυτερο" του πατερα μου οταν ημουν μωρο ακομα...ευτυχως ο θεος δεν με αφησε τελειως ορφανο... εκτος απο την μητερα μου μου ειχε αφησει εναν αξιολατρευτο ανθρωπο ενα διαμαντι εναν καταπληκτικο χαρακτηρα... τον παππουκα μου!

για 21 ολοκληρα χρονια υπηρξε παππους πατερας φιλος..... με εμαθε πως ειναι να σε αγαπανε κ να αγαπας να αγκαλιαζεις απο την ψυχη σου κ να σε αγκαλιαζουν με τον ιδιο τροπο. με εμαθε να κοιταω τον αλλον μεσα στα ματια κ να μοιραζω ευγνωμοσυνη και αγαπη! και τωρα αυτος ο ανθρωπος δεν ειναι κοντα μου... ο θεος αποφασισε πως ηρθε η ώρα να μου τον παρει μακρυα.... πως πρεπει να παει μαζι με τους υπολοιπους αγγελους να ξεκουραστει....

το ξερω πως ειναι διπλα μου ακομα το ξερω πως με κοιταζει και ειναι χαμογελαστος...ακομα και την τελευταια στιγμη χαμογελουσε! τον αισθανομαι να με παιρνει αγκαλια κ να μου ψιθυριζει πως πρεπει να συνεχισω την ζωη μου....

και αυτο θα κανω οπως μου ελεγε οταν ξαπλωνα στα ποδια του και μου χαιδευε τα μαλλια μου, θα ειμαι δυνατη και θα χαμογελαω ολη την ωρα.....

ΠΑΠΠΟΥΚΑ ΜΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΟΣΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ!
ΠΑΠΠΟΥΚΑ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ.....!
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ!!

να ερχεσαι να με επισκεπτεσαι τα βραδια και να με παιρνεις αγκαλια!!!!

σε αγαπαω!

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

"αλλά", "ίσως", "μήπως", "εαν", "γιατί", "..."


Παλεύοντας με τα εσωτερικά θέλω και τα εξωτερικά πρέπει ποιος νικά? ποιος πρέπει να νικήσει? ποιον επιτρέπω να νικήσει? χάθηκαν τα όμορφα γλυκά μυρωδάτα χαμόγελα... μαύρες πνιχτές βρωμερές κραυγές ξεφεύγουν άθελα από μέσα μου...γι ακόμα μία φορά άμαχος πληθυσμός στα όνειρα μου πέφτω ηττημένη και σκορπίζομαι στα πρέπει. και εμφανίζεται το "αλλά"...πάντα ένα "αλλά" πάντα ένα "ίσως", "μήπως", "εαν", "γιατί"...γιατί να υπάρχει πάντα το "γιατί"? κουραστήκα.

ζω για τους αλλους ή για μένα? και πως γίνεται να ζω για μένα χωρίς να πληγώνω τους άλλους...?

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Σακηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη!!!!!!


Σαν παιδι μεγάλωσα με πολλά μουσικά ακούσματα... θυμάμαι να καθόμαστε στο σαλόνι όλοι μαζι. Στον ένα καναπέ οι «Μεγάλοι» και στον απέναντι τα τρία χαζοχαρούμενα. (εγώ και οι 2 αδερφούλες μου!). Κάναμε λοιπόν διαγωνισμό μουσικής. Οι «Μεγάλοι» με μελωποιημένη ποιηση και εμείς με τραγούδια του κιλού (για να μην πω του γραμμαριου). Τα χρόνια πέρασαν και εγώ άκουγα από Σεφέρη και Ελύτη μέχρι scorpions και beatles. Τον Ρουβά ποτέ δεν τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση. Ναι οκ τον είχα θαυμασει αρκετα στην eurovision την πρώτη φορα που είχε πάει... αλλά όχι για το τραγούδι του (που ουτε καν θυμάμαι ποιο είχαμε στείλει......) αλλά για το πλατύ του χαμόγελο, για το απίστευτο λευκό μπλουζάκι που επέτρεπε να βγουν έξω οι κοιλιακοί και να θαμπώσει και τον πιο φανατικο straight ανδρα! Όλα αυτά μέχρι τώρα....


Όχι όχι ακόμα λατρεύω την κλασική μουσική, είμαι θαυμαστρια της ροκ σκηνης, πειραματίζομαι με άλλα πιο ψαγμένα είδη μουσικης...(ας είναι καλά κάτι φιλαράκια...ξέρουν αυτοι) αλλά ΘΑΥΜΑΖΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΥΒΑ. Μην με κράξετε! Ναι τον θαυμαζω....
...και κάθομαι λοιπον ανάμεσα στις δεκάδες κούτες μου...(αλλάζω διεύθυνση αλλάζω σπίτι...) και σκέφτομαι (σκοτώνω την ώρα μου γιατί βαριέμαι να μαζέψω ακόμα μία κούτα με βιβλία!!!!!) τι άλλαξε και με έκανε να θαυμάσω τον Σακη Ρουβά ως τραγουδιστη! Και ναι μετα από πολλές σκέψεις, μου ήρθε η απάντηση... είναι η έλλειψη του ηλιοκαμμένου αγοριού που επι πολλά έτη είχε στο πλευρό του! Ναι ναι μπορώ πλέον να το παραδεχτω... δεν είναι οτι ο Σάκης έγινε πατέρας πλέον και είναι με την (ΘΕΑ) Ζυγούλη το γεγονός που με έκανε να τον δω με άλλο μάτι (γιατι άλλα τα ματια του πελαργού και άλλα της κουκουβάγιας) αλλά το ότι το παιδί με το αστραφτερό χαμόγελο διανύει την (γνωστή σε όλους μας) μετα- ψινακεια περιοδο. Είναι συγκλονιστικό αλλα ναι αυτός είναι ο λόγος!


Και τώρα θα έχετε την απορία ΓΙΑΤΙ να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο...ΓΙΑΤΙ ένιωσα την ανάγκη να κάνω αυτό το post. Χμμ ούτε και εγώ ξέρω μάλλον γιατί μόλις έμαθα πως στην Ελλάδα έχει απίστευτα καλό καιρό και πως όλοι πάνε για μπάνιο (και με κάτι έπρεπε να ασχοληθώ πέρα από την θάλασσα,τον ήλιο, τις μπύρες, τον Bob Marley κτλ), γιατί εγώ είμαι στο Λονδίνο και πακετάρω όλη μου την περιουσία (τελικά είμαι πολύύύύύύύ πιο φτωχός άνθρωπος από ότι πίστευα...) και τέλος επειδή έπρεπε με κάποιον να μοιραστώ αυτή την ανακάλυψη!!!!!!

Υ.Γ. Και που να σφίξουν οι ζέστες.....

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

ολα τελειωσαν....


και οι χτύποι της καρδιάς ξανα ανεβαίνουν.. βασανιστηκά δευτερόλεπτα... που ακούς το ντουπ ντουπ στο στέρνο σου.... μπορείς να δεις το στήθος σου να ανεβοκατεβαίνει... που φωνάζεις μέσα σου για να θυμηθείς να ανασάνεις...


ηρεμια....


και η φωνούλα μέσα στο κεφάλι σου αλλάζει.... σταματαει να τσιριζει ΑΝΑΣΑ

αλλάζει και η χροια ακόμα...

πλεον σε χαιδεύει η γαλήνια ηρεμία και χαμογελας.

σκεφτεσαι μονο... ΧΑΜΟΓΕΛΑ


ολα τελειωσαν πια....

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Απορίες!


όταν τα όρια στενεύουν και η λογική έχει πάει βόλτα σε εκείνα τα σκοτεινά στενά της αμφιβολίας και όλα μοιάζουν τόσο σκονισμένα τι κανείς?


όταν η πραγματικότητα πνίγει με τα δυο της χέρια το όνειρο και εσύ κοιτάς σαν άλλος ηδονοβλεψίας από την κλειδαρότρυπα και δεν ορμάς να βοηθήσεις τι είσαι?


όταν αισθάνεσαι αυτό το πόνο δεξιά στο κρόταφο και αντί να χαλαρώσεις παίρνεις φόρα και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο προσπαθώντας να τινάξεις από τα μάγουλα σου τα δάκρυα τι σκέφτεσαι?


όταν χάνεσαι έξω από το παράθυρο προσπαθώντας να ζήσεις τις ζωές των περαστικών και προσπερνάς την δική σου ζωή τι βλέπεις?


όταν ξεχνάς να χρησιμοποιησεις τις αισθήσεις σου και απλά χάνεσαι τι περιμένεις?

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

επιστροφή...

Επέστεψα... τώρα αυτό είναι καλό ή κακό... επέστρεψα. άνοιξα την κουρτίνα να μπει φως... το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας... τον υπολογιστή για να αποκτήσω ζωή (αυτή η βουβαμάρα του άδειου σκονισμένου σπιτιού είναι τελείως καταθλιπτική!). κάθε φορά τα ίδια.

φτάνω στο αεροδρόμιο, παίρνω βαλίτσες, κάνω τσιγάρο, σκουπίζω τα δάκρυα, μπαίνω στο τρένο, μαζεύω τα δάκρυα, φτάνω σπίτι και προσπαθώ να σταματήσω να σπαρταράω σαν το ψάρι έξω από το νερό. ξέρω πως πρέπει να δω κόσμο αλλά αρνούμαι. ξέρω πως πρέπει να σταματήσω να κλαίω αλλα δεν μπορώ.

3 χρόνια μετά και ακόμα το ίδιο σκηνικό. χωρίς καμία απολύτως παραλλαγή. ίδιες κινήσεις ίδια δάκρυα ίδια τηλεφωνήματα και ακόμα δεν το πήρα απόφαση.
ελπίζω να συνέλθω πιο σύντομα αυτή την φορά... γιατί όπως μου είπε και το γυφτάκι μου αν δει κάποιος ψυχολόγος- ψυχίατρος το blog μου θα μου γράψει κατευθείαν συνταγή για ηρεμιστικά- αντικαταθλιπτικά.

μου έλειψε να γράφω πάντως... απο σήμερα... Λονδίνο... (ή αλλιώς Φακές...χιχι) και blogging.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

η πολυαναμενόμενη απάντηση του Βαξεβανη!

ΟΙ ΜΑΙΜΟΥΔΕΣ, ΟΙ ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ ΚΑΙ...ΕΓΩ
-Του Κώστα Βαξεβάνη (όπως αναρτήθηκε στο www.koutipandoras.gr)
«Από το να σε γρατζουνάνε μαιμούδες, καλύτερα να σε φάνε λιοντάρια». Είναι μια φράση του πατέρα μου, που θυμήθηκα εδώ και αρκετούς μήνες. Εδώ και καιρό με γρατζουνάνε μαιμούδες. Και παπαγάλοι και καρακάξες. Και κάποιοι σαλίγκαροι, απλώνουν παντού τα σάλια τους και περιμένουν στη γωνία μπας και γλυστρήσω και πέσω. Και εγώ κι οι άνθρωποι που δούλεψαν χρόνια στο κανάλι αυτό, με τον μοναδικό τρόπο που γνώριζαν. Της αξιοπρέπειας και της προσπάθειας (κύριοι της νέας ιδιοκτησίας αγοράσατε μαζί με τη συχνότητα, τα ντουβάρια και τα μηχανήματα και την υπεραξία αυτών των ανθρώπων και ευτυχώς για σας τις μεγάλες τους ικανότητες).Εδώ και καιρό με γρατζουνάνε μαιμούδες λοιπόν. Κάτι τύποι χωρίς ικανότητες, χωρίς ιστορία, χωρίς , χωρίς...Κάτι τύποι που δεν θα βρεις πουθενά βιογραφικό τους, την μικρή έστω επαγγελματική καταξίωση. Που απλώς κατάφερναν πάντα να είναι ομοτράπεζοι, ομοκρέββατοι, ομο- γενικώς. Άνθρωποι που από όπου πέρασαν, δεν βρίσκεται πια ένας άνθρωπος να τους πει μια «καλημέρα». Που όπως λέει και μια φίλη μου (α ρε Γιάννα), η ιδρωμένη χειραψία μαζί τους, δεν ξέρεις αν είναι το άγχος τους πως κάποια στιγμή θα τους καταλάβουν, ή οι σιελογόνοι αδένες που εξαιτίας της συχνής χρήσης έχουν αναπτυχθεί πια σε όλο τους το κορμί.Με γρατζουνάνε μαιμούδες. Κάτι «μικροί» που θέλουν και τους άλλους μικρούς, γι αυτό τους κονταίνουν στο ύψος τους. Γραφικοί αλλά επικίνδυνοι διαδρομιστές, που σφουγγαρίζουν τους σκοτεινούς διαδρόμους της εξουσίας και ύστερα εμφανίζονται στους φωταγωγημένους της «δουλειάς» τους. (Ποιά απ τι δύο είναι άραγε η βασική;)
Η νέα ιδιοκτησία του σταθμού, χάραξε την στρατηγική της. Καλά έκανε. Σε αυτή την στρατηγική ενδεχομένως πολλοί να μην χωράμε. Είναι και αυτό στοιχείο της δουλειάς. Επαγγελματικό ρίσκο το οποίο το ξέρουμε. Αν ένα μαγαζί αποφασίσει πως θέλει να πουλάει πίτσες, δεν χρειάζεται έναν σεφ για να μαγειρεύει φουα γκρα. Επίσης ένα σκυλάδικο της Εθνικής δεν έχει καμία ανάγκη τον πιανίστα ο οποίος παίζει κλασσική μουσική. Δικαίωμα τους. Μόνο που οι επαγγελματικές σχέσεις έχουν κανόνες. Αυτοί πάλι που συμβουλεύουν την νέα ιδιοκτησία, κανένα.Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε η εξαγορά της πλειοψηφίας του ALPHA από τον όμιλο RTL, “Το Κουτί της Πανδώρας”, μόλις είχε αποκαλύψει το σκάνδαλο που κλόνιζε την κυβέρνηση, αυτό του Βατοπεδίου. Η εκπομπή είχε μεγάλο ποιοτικό κοινό, και “έβγαζε τα λεφτά της” από τις διαφημίσεις της. Αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία και το ξέρω. Η διοίκηση του σταθμού ουδέποτε είχε κάποια επαφή μαζί μου. Δεν ζήτησε να συναντηθούμε παρότι ήμουν στέλεχος του καναλιού. Δεν μου εξέφρασαν καμία άποψη. Και καταλάβαινα (από τη δράση των μαιμούδων, των παπαγάλων και όλων των ωδικών πτηνών της ζούγκλας της μετριότητας) πως τον Ιούλιο, με τη λήξη του συμβολαίου μου θα αποχωρήσω. Επιλογή τους και δικαίωμά τους.
Ξαφνικά ανακάλυψα πως άρχισα να γλυστράω στους σαλιωμένους διαδρόμους. Η εκπομπή (παρότι στο συμβόλαιό μου αναγράφεται πως το κανάλι θα καταβάλει κάθε προσπάθεια να παίζει πριν τις 12), άρχισε να παίζει όλο και πιο αργά. Οι αντίστοιχες εκπομπές των άλλων καναλιών είχαν ήδη αρχίσει. Πριν από το Κουτί της Πανδώρας, δεν έπαιζε κάποια εκπομπή πρωτογενούς προγραμματισμού, αλλά επαναλήψεις σήριαλ. Ναι έπαιζαν επαναλήψεις χωρίς λόγο και όχι την Πανδώρα σε λογική ώρα. Στο δελτίο ειδήσεων, ακόμη και στις περιπτώσεις μεγάλων θεμάτων που έβγαζε η εκπομπή, δεν έπαιζε ποτέ τίποτα. Το τραγικότερο παράδειγμα, ήταν η συνέντευξη του υπαρχηγού της Χαμάς. Όταν η Γάζα φλεγόταν (ο διευθυντής ενημέρωσης έπαιζε βέβαια θέμα για τον Γούντυ το ελαφάκι και τις ευεργετικές ιδιότητες των spa), είχα την τύχη να κάνω μια διεθνή αποκλειστικότητα. Τον καταζητούμενο υπαρχηγό της Χαμάς. Ακόμη και με αυτή την επιτυχία με την οποία έγινε γνωστός ο ALPHA, σε όλο τον κόσμο μέσω τηλεγραφήματος του REUTERS, ο τομέας ενημέρωσης με ενημέρωσε (μπορεί να το διαβεβαιώσει ο Γιάννης Σμιρλάκης) πως δεν θέλει την συνέντευξη. Για τραγική ειρωνεία, μου το είπαν την ώρα που στην άλλη γραμμή οι συνάδελφοι του REUTERS, ζητούσαν την άδεια να παίξουν την συνέντευξη σε όλο τον κόσμο. Τελικά η συνέντευξη έπαιξε όταν απείλησα πως θα καταφύγω στην ΕΣΗΕΑ και τη δικαιοσύνη για σαμποτάρισμα και επαγγελματική μου μείωση.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να σαμποταριστεί η εκπομπή δεν τα κατάφεραν. Συνέχισε, ακόμη και παίζοντας λίγο πριν τον Αυτιά, να πιάνει νούμερα ( η προηγούμενη πχ 15,6 και η προπροηγούμενη 19,6 %) και βεβαίως να έχει από παντού καλές κριτικές. Ήξερα ωστόσο πως το τέλος έρχεται. Οι μαιμούδες βλέπετε...Και το περίμενα Ιούλιο με το τέλος του συμβολαίου μου.Όταν ο συνάδελφος Χρήστος Βασιλόπουλος, έμαθε από τα μπλογκς και τις εφημερίδες το κόψιμο της πολύ καλής εκπομπής του, έγινε φανερό πως το παιχνίδι που έπαιζαν κάποιοι ήταν χωρίς όρους. Δεν τον ενημέρωσε κανένας, παρότι είχε κάθε δικαίωμα να ξέρει ο ίδιος, αλλά και οι συνεργάτες του που ξαφνικά έμεναν χωρίς δουλειά. Αλλά αυτό φαντάζομαι μπορεί να εκτιμηθεί μόνο από ανθρώπους που έχουν πραγματικά δουλέψει.
Και ήρθε η σειρά της Ρίτσας Μπιζόγλη. Αυτής της συναδέλφου, της πολύπαθης συναδέλφου που μας έσωσε όταν τις δύσκολες ώρες που προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το κανάλι, δεν είπε ποτέ όχι, και δεν έβγαλε κανένα εγωισμό. Η Ρίτσα λοιπόν, αφού και πάλι οι διαρροές δούλεψαν όπως έπρεπε, πήρε τις διαβεβαιώσεις πως συνεχίζει το κεντρικό δελτίο. Και ένα βράδυ της είπαν πως τελικώς οι Γερμανοί (αχ αυτοί οι Γερμανοί πάνε με όλα όπως η κοκα κόλα, φταίνε για όλα. Επίσης ότι κάνουν οι σαλίγκαροι το κάνουν για τη «φουκαριάρα τη μάνα τους»), την έχουν κόψει και μόλις ανακοινώθηκε. Οι Γερμανοί βεβαίως απλώς είχαν υποκύψει στις απαιτήσεις και τις «ιδέες» των ντόπιων. Η Ρίτσα Μπιζόγλη είχε κοπεί πολλές μέρες πριν και μάλιστα είχαν προσλάβει και ενδυματολόγο για τον νέο παρουσιαστή. Και την κορόιδευαν όπως ίσως έχουν μάθει να κοροιδεύουν τον εαυτό τους. Ακόμη και τώρα που έχουν προτείνει στη Ρίτσα να κάνει δελτία Σαββατοκύριακο, είναι για να εκτονώσουν την κατάσταση. Στην πραγματικότητα έχουν αποφασίσει άλλος συνάδελφος να κάνει τα δελτία ο οποίος εδώ και καιρό κάνει δοκιμαστικά.
Πριν από μερικές μέρες, η παραγωγή της Plus production, ρώτησε τον διευθυντή ενημέρωσης τι θα γίνει με την Πανδώρα. Το ίδιο έκαναν και συνάδελφοι κριτικοί τηλεόρασης, για να εισπράξουν την απάντηση πως «ο Βαξεβάνης θα συνεχίσει μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του». Χθες, 23 Μαρτίου, οι συνεργάτες μου, προσπαθώντας να κάνουν έναν προγραμματισμό των εκπομπών του Απριλίου, ανακάλυψαν πως το Κουτί της Πανδώρας δεν υπήρχε στο πρόγραμμα του σταθμού μετά τις 7 Απριλίου. Μετά απ αυτό , τι κάνει νιαου νιάου στα κεραμίδια αν όχι ένας παπαγάλος που προσπαθεί να μάθει ανεπιτυχώς την γερμανική. Έστειλα μία επιστολή 3 γραμμών στους διευθυντές του καναλιού ζητώντας να μάθω τι συμβαίνει. Το απόγευμα (17.04 λέει το κινητό μου) ο κύριος Βασίλης Παπαδρόσος (διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης για όσους πολύ λογικά δεν τον ξέρετε) με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως με μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε πως οι Γερμανοί ( αχ αυτοί οι Γερμανοί πάλι) όταν έλεγαν πως η εκπομπή συνεχίζεται εννοούσαν άλλο απ αυτό που ο ίδιος κατάλαβε. Δεν θα βάλω σε καμία δοκιμασία τον εαυτό μου να μετρήσει τον βαθμό υποκρισίας ή IQ των δύο παραγόντων της τραγικής απόφασης. Θέλω μόνο να ρωτήσω : Ποιά επαγγελματική πρακτική, σε ποιό μέρος του κόσμου οδηγεί πλέον των 10 ανθρώπων στην ανεργία χωρίς καμιά ενημέρωση; Σε ποιό κανάλι του κόσμου, η στρατηγική και οι αποφάσεις της διοίκησης δεν ανακοινώνονται στους συντελεστές αλλά γίνονται πρακτική κλεφτοπόλεμου και επαγγελματικής υποβάθμισης; Είναι τελικώς απόφαση της νέας διοίκησης η διακοπή της συνεργασίας τώρα, ή διολίσθησε σε αυτή την απόφαση με προτροπές και ψευδή στοιχεία από αυτούς που όντας έμμισθοι κυβερνητικοί υπάλληλοι πήραν εντολή να «καθαρίσουν» αυτόν που έκανε τόση ζημιά στην κυβέρνηση με τις αποκαλύψεις του;
Αυτά προς το παρόν. Όσο για το τι θα επακολουθήσει στην τρύπα που δημιουργείται; Όπως είπε και ο Τρικούπης «ανθ ημών Γουλιμής» (άντε να δούμε τώρα πώς θα το μεταφράσετε αυτό στους Γερμανούς...)

Απορω!!!!!!


Θα αλλάξω για λίγο στυλ γιατί η αδικία με πνίγει.. και όχι μόνο εμενα!!!!!!!!!!

Ζούμε σε μία εποχή που οι λέξεις ποιότητα ενημέρωση και σεβασμός μένουν απλά για να τις θαυμάζουμε! έχουμε ξεχάσει τις πραγματικές σημασίες τους! και κάποιοι ονειρεύοντε να γίνουμε όλοι μας μία Πετρούλα ώστε να μπορούν να μας χειραγωγήσουν ευκολότερα!!!!

αφορμή αυτού του ξεσπάσματος μου είναι τα νέα που είχαμε σήμερα από τον Alpha! Νωρίς σήμερα το απόγευμα διάφορα blogs μας ενημέρωσαν πως έληξε η συνεργασια του καναλιού με την εκπομπή του κ. Βαξεβάνη!
Ο Κώστας Βαξεβάνης στο site της εκπομπής το Κουτί της Πανδώρας (www.koutipandoras.gr) έγραψε "ΤΕΛΟΣ...ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΥ" μαζί με την υπόσχεση για μια ολοκληρωμένη επισημη ανακοινωση μεσα απο το site της εκπομπης,την οποια αναμενουμε με εξαιρετικο ενδιαφερον..!


σύμφωνα με το www.troktiko.blogspot.com (από troktiko στις 7:05 μμ) η ιστορία έχει ως εξής:


"Το τι έγινε μεταξύ του Παπαδρόσου και του Βαξεβάνη στον ALPHA δεν λέγεται. Ε, τι να κάνουμε; Έπεσε σε...βράχο ο διευθυντής του big in japan. Και όταν πήρε τον προγραμματισμό να δει πότε θα παίξει η εκπομπή του, έμαθε ότι κόπηκε από τώρα!

Παίρνει στο τηλέφωνο τον διευθυντή του ALPHA που ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ από την γραμματεία τύπου (ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟ)και του λέει:

"Κοίτα εγώ...δεν είμαι σαν τους άλλους που κοροϊδεύεις ότι δήθεν δεν ήξερες ότι θα κοπούν και ετοιμάζεις ενδυματολογικά τον επόμενο. Είμαι καλός στην δουλειά μου και γίνομαι κακός όταν με αδικούν. Κάτι Κυπατζήδες και δημοσιογράφους που πληρώνονται από τα γραφεία τύπου, τα ξεσκίζω" φέρεται να είπε ο Κώστας Βαξεβάνης για το "Κουτί της Πανδώρας", που ήταν πετυχημένη και ποιοτική εκπομπή.

Και το εύλογο ερώτημα που τίθεται με αυτή την ευκαιρία είναι ένα:Πώς είναι δυνατόν ένας δ/ντης σταθμού να αμείβεται (όσο καιρό ήταν τέλος πάντων, σύμφωνα με τις λίστες) από την γραμματεία τύπου; Ποιός διασφαλίζει ότι τα θέματα δεν θα τα μάθει κάποιος υπουργός ή δεν θα πάνε στα σκουπίδια; Τι γίνεται ρε παιδιά; Οι Γερμανοί τι λένε; Αυτοί αποφασίζουν;"
ενώ λίγο αργότερα το Πρεζα TV (www.prezatv.blogspot.com)κάνει ανάρτηση του παρακάτω κειμένου :


Δευτέρα, Μάρτιος 23, 2009, posted by ΠΡΕΖΑ TV at 8:21 μμ


Μεχρι και την εκπομπη του Βαξεβανη "Το κουτι της Πανδωρας" εκοψαν οι Γερμαναραδες του Alpha Rtl απο το νεο προγραμμα του σταθμου...καθως οπως ειναι λογικο...τετοιου ειδους εκπομπες,δεν θα ταιριαζουν στις χαζοχαρουμενες super ουαου εκπομπες και παιχνιδια του σταθμου...ο οποιος θελει να αλλαξει προφιλ..."

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Για μενα!




Και όπως με το νυχι προσπαθω να ματωσω τα χειλια μου... και όπως προσπαθω να μαζεψω τον ιστο των σκεψεων μου που χανονται μεσα στην μουσικη... τα ματια μου ξεφευγουν στην ομορφη τρυφεροτητα του κενου....




Θολωσε το παρον και μοιαζει να ναι ιδιο με το παρελθον... θολωσε το παρελθον και μοιαζει με το μελλον. το μέλλον ματωμένο και κοφτό χωρίς γωνίες χωρις μανδυες χωρις ηθελημενες συγγνωμες και μασκαρεμενες γνώμες.




Για μενα προσπαθω να κρατηθω να κλεισω τα ματια και να μην φυγει ουτε μια σταγονα σκεψης... για μενα δαγκωνω δυνατα και γευομαι την πικρα των λεξεων...για να διαφυλαξω την αλμυρα της σιγουρης αβεβαιοτητας που κρυβει μεσα της η ζωη μου.... για μενα ενω μυριζω την ατμοσφαιρα που ειναι πικρη δεν ανοιγω το κουτακι της ψυχης μου και δεν μοιραζω αληθειες πικρες καημους . δεν μοιραζω την πραγματικοτητα... παρα μονο την φυλακιζω μεσα στα διχτυα των αναστεναγμων μου και την κερναω σε μενα!




Γιατι αν ποτε καταφερω και τα μοιραστω αυτα με σενα η αγκαλια σου δεν θα ειναι αρκετη να με χωρεσει. η αγκαλια σου δεν θα ειναι δυνατη να με αντεξει... η αληθεια θα σε φοβισει και θα αρχισεις να τρεχεις... και εγω δεν θα σε φωναξω.. θα καταλαβω.. απλα θα πονεσω θα κλαψω αλλα δεν θα σε ψαξω γιατι θα ξερω... ειναι βαρυ το φορτιο καλυτερα να μην στο δωσω.... θα καταλαβω... για μενα λοιπον τα κραταω για να μην φυγεις να μην πεταξεις για μενα λοιπον για να μπορω να σε κοιταω να με κοιτας... να μπορω να σε χαζευω οταν γελας... και ας ξερω πως δεν αξιζει ολο αυτο ας ξερω πως εισαι μια οθφαλμαπατη για μενα τελικα θα αντεξω...

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

μην ξεχνας...

Κρυώνω και εσύ γκρεμίζεις τους τοίχους γύρω μου....

Δώσε μου πνοή.... μην μου την κλέβεις!

Μην ξεχνάς.... να μ΄αγαπάς....

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Καληνύχτα!


Μία ηλιαχτίδα της χάιδευε το πρόσωπο και αισθανόταν την ανάσα του τόσο κοντά στο λαιμό της.... χθες το βράδυ είχε έρθει σαν τον κλέφτη μέσα στο δωμάτιο της... είχε ξαπλώσει μαζί της, την πήρε αγκαλιά, της χάιδευε τα μαλλιά, την φιλούσε, την νανούριζε και της είχε υποσχεθεί πως δεν θα φύγει από κοντά της! Έχοντας αυτή την υπόσχεση του στο μυαλό της αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του μυρίζοντας το άρωμα του δέρματος του.

... άνοιξε τα μάτια της δειλά και τον είδε δίπλα της... ένα συναίσθημα ευτυχίας πλημμύρισε την καρδιά της! Ήταν εκεί και την κοιτούσε χαμογελώντας σαν άγγελος! "Κλείσε τα μάτια σου και άσε με να σε χαζέψω λίγο ακόμα όσο κοιμάσαι" και έτσι και έκανε... έκλεισε τα μάτια της και τον άφησε να παίζει με τα μαλλιά της....ήταν εκεί και αυτό της αρκούσε...



Όταν ξανα άνοιξε τα μάτια της ήταν μόνη στο κρεβάτι...! Τρόμαξε...σηκώθηκε τον έψαξε μέσα στο σπίτι μα δεν τον βρήκε. Επέστρεψε απογοητευμένη στο κρεβάτι. Ήταν όνειρο... ήταν μόνη της... ποτέ δεν είχε έρθει... αισθάνθηκε δάκρυα να της καίνε τα μάγουλα και να μουσκεύουν το μαξιλάρι της... έκλαιγε η καρδιά της...τρανταζόταν ολόκληρη... ήταν όνειρο έλεγε και ξανά έλεγε.... ένα τόσο όμορφο, δυνατό και ζωντανό όνειρο!! Μπορούσε ακόμα και εκείνη την στιγμή να μυρίσει το άρωμα του...να νοιώσει το άγγιγμα του σαν να ήταν πραγματικά εκεί δίπλα της εκείνος!


Έμεινε όλη την ημέρα στο κρεβάτι...αρνήθηκε να επικοινωνήσει με τον οποιοδήποτε.... εκείνη η μέρα ήταν αποκλειστικά δικιά της... δικιά της και εκείνου....έπρεπε να διαφυλάξει εκείνες τις στιγμές ευτυχίας...να τις ζησει ξανά και ξανά μέχρι να γίνουν ένα με το εγώ της.... Αλλά το είχε πάρει απόφαση... για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες θα άφηνε ανοικτό το μικρό φωτάκι δίπλα στο κομοδίνο της. Φοβόταν να κοιμηθεί στο σκοτάδι. Φοβόταν πως γι' ακόμα μία φορά θα έκλεινε τα μάτια της και όταν τα ξανά άνοιγε αυτός θα ήταν δίπλα της. Θα την αγκάλιαζε, θα της χάιδευε τα μαλλιά, θα την φιλούσε, θα την νανούριζε και το πρωί θα εξαφανιζόταν πάλι αφήνοντας πίσω του μόνο την φωνή του να χτυπάει με λύσσα στους τοίχους του δωματίου της και να της λέει καληνύχτα... μια καληνύχτα κοφτερή σαν λεπίδα... μία καληνύχτα που θα χάραζε όλο της το σώμα... Φοβόταν να κλείσει τα μάτια της στο σκοτάδι μην τυχόν και ακούσει την ανάσα του ξανά.



Απόψε ήθελε να πει καληνύχτα στον εαυτό της μόνη της.... να κοιτάξει κατάματα το κενό, να μυρίσει την μοναξιά και το μυαλό της να μην της παίξει περίεργα παιχνίδια...!

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Πτήσεις...


"Καλημέρα, τι θα πιειτε?"

"Ευχαριστώ πολύ τίποτα.."


Έστρεξε το βλέμμα της έξω από το παράθυρο και προσπάθησε να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο. Δεν άντεξε πολύ και ΄δακρυα κατέκλεισαν τα μάτια της. κοίταξε τα σύννεφα και σκέφτηκε πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσε να ξαπλώσει πάνω τους, να περπατήσει, να κολυμπήσει μέσα τους...


Δεν την φόβιζε η πτήση, είχε άλλωστε καταγράψει πολλές χιλιάδες αεροπορικά μίλια στην μικρή ζωή της....αλλά μισούσε τα αεροπλάνα! Καθε αεροπλάνο ήταν ένας αποχωρισμός, ένας μικρός θάνατος, μια βαθειά πληγή μέσα της.


"Δεν θα κλάψω...δεν θα κλάψω... δεν θα κλάψω....! ΓΑΜΩΤΟ σταματα να κλαις!!!!!!!!!"


Αυτή ήταν η μόνιμη σκέψη της μέσα στα αεροπλάνα....! όταν σκεφτόταν το πως θα φαινόταν μέσα από τα μάτια ενός άγνωστου νευρίαζε. πίστευε πως η συμπεριφορα της και οι αντιδράσεις της την έκαναν να φαίνεται σαν ένα κακομαθημένο πλάσμα που δεν αντέχει τους αποχωρισμούς. "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΜΩΣ....!" Κάθε πτήση για εκείνη ήταν αυτόματα και η λήξη μίας ευτυχισμένης περιόδου και η αρχή μίας άλλης πολύ πιο δύσκολης... έπρεπε να πατάει "pause" στην ζωή της και αυτό την κούραζε... δεν άντεχε να αφήνει κομμάτια πίσω της και όταν επέστρεφε να προσπαθούσε να τα ξανα μαζέψει για να φτιάξει τον εαυτό της...!


"Η ένδειξη προσδεθείτε άναψε. Παρακαλούμε δέστε τις ζώνες σας και βεβαιωθείτε πως το κάθισμα σας βρίσκεται σε όρθια θέση και το ατομικό σας τραπεζάκι είναι κλειστο."


Το αεροπλάνο με μία βουτια έσκισε τα σύννεφα και της επέτρεψε έστω και για λίγες στιγμές να αισθανθεί πως κολυμπάει μέσα τους! Της χάρισαν μερικά λεπτά για να απολαύσει το χάδι του πορτοκαλοροζ ουρανου, να φανταστεί το αεράκι να τις χαιδεύει το πρόσωπο και τα αφράτα σύννεφα να την αγγαλιάζουν...και όλα αυτά πίσω από το παγωμένο τζαμάκι.... την έπνιγε το κλειστό παράθυρο, την ενοχλούσε η παρέα από δίπλα και απλά δυνάμωνε την μουσική, σκούπιζε τα μάτια της και έπνιγε την θλίψη! άλλωστε έπρεπε να είναι δυνατή ώστε να πατήσει ξανά το "play" σε αυτή την ζωή της....


"Καλωσήρθατε στο Λονδίνο και ευχαριστούμε που μας επιλέξατε για την πτήση σας. Θα χαρούμε να σας δούμε στην επόμενη πτήση...."