Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Άνιση μάχη


Αίμα, νερό, δάκρυα...γαυγίσματα, έντονες νευρικές κινήσεις, φωνές, μικρές αδύναμες κινήσεις, κομμένες ανάσες....


Το ρολόι έδειχνε 5 το πρωί, ο ουρανός ίσα ίσα είχε προλάβει να ντυθεί με τα μαγικά μωβ-ροζ χρώματα του προσπαθώντας να αφυπνίσει την φύση και να της τονίσει πως ξεκινάει κάτι καινούριο! Ενώ παράλληλα έδινα μία μάχη με τα σεντόνια. Στον ύπνο μου ξαναζωντάνευαν οι αναμνήσεις των τελευταίων ωρών... πόδια ακουμπησμένα να ξαποστάσουν εκεί που αφρίζει το κύμα ενώ χάνει την μάχη με την αμμουδιά, ηλιοκαμμένη επιδερμίδα ποτισμένη με αλάτι, παγωμένο νερό το οποίο ξεφεύγει από το στόμα -που έχει ακόμα την γεύση της θάλασσας- και ταξιδεύει προς το στήθος, χαμόγελα, μεταλλικά κουτάκια μπύρας με την άμμο κολλημένη πάνω, ομπρέλες που ξιφασκούν με τον ήλιο, "Κωστάκηηηη μην πας στα βαθιά παιδί μου θα πνιγείς!!", το πρώτο μακροβούτι για φέτος έναντι στα κύματα... και κάπου εκεί γαυγίσματα σαν κλέφτες εισέβαλλαν στην ηρεμία....


Οι φρουροί μου, οι σύντροφοι μου τα 3 αγαπημένα μου σκυλιά είχαν περικυκλώσει μία μικρή χιονάτη...όχι για να την προστατέψουν όπως οι 7 νάνοι αλλά για να την κατασπαράξουν... μία μικρή ανυπεράσπιστη κάτασπρη γατούλα αφημένη σαν χιονονιφάδα στο έδαφος προσπαθώντας να αμυνθεί.


Αν είχα προλάβει, αν ήμουν εκεί λίγο νωρίτερα θα είχα προλάβει! Δεν θα ένιωθα την καρδούλα της να σταματάει ενώ ήταν στην αγκαλιά μου. Λίγα λεπτα νωρίτερα να είχα πάει να δω τι γίνεται....τα ματάκια της δεν θα είχαν το κενό...θα έσφιζαν από ζωή...το τρίχωμα της θα ήταν ακόμα γυαλιστερό και όχι ματωμένο και βρεγμένο....και κάπου εκεί δάκρυα.


Την άφησα στην ρίζα από την Μανόλια... δεν κατάφερα να την μεταφέρω πιο πέρα από εκεί...έτρεμα... ένιωθα πως θα ξυπνήσει και με ανθρώπινη φωνή θα μου χτυπήσει κατάμουτρα "ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ! Αν δεν κοιμόσουν θα με είχες σώσει! Αν ήσουν εκεί λίγο νωρίτερα θα με είχες προστατέψει από τους κινδύνους!"


Θα μου πετούσε χωρίς οίκτο όλα όσα ενδόμυχα θέλω να φωνάξω και εγώ... "Αν ήσουν εκέι όταν έπρεπε δεν θα είχα πονέσει!!!!!!" Αλλά πλέον είναι αργά. Τουλάχιστον εγώ είμαι ζωντανή ακόμα...Έχω την ευκαιρία να βγάλω τα νύχια μου και να τα καρφώσω βαθιά μέσα στο δέρμα των επιθετικών σκυλιών που με απειλούν.

Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

Βαγδάτη...


Ριζικές αλλαγές στην ζωή μου... επεστρεψα Ελλάδα περιμένοντας ότι μέσα στις αποσκευές μου έκρυβα το μαγικό ραβδάκι με το οποιό θα διόρθωνα όλα τα προβλήματα.... τελικά το ραβδάκι μου δεν κατάφερε να διορθώσει το τοπίο σε στυλ "Βαγδάτη" που είχα να αντιμετωπίσω... οπότε το μόνο που μου έμενε να κάνω ήταν να φορέσω σαν καλό και υπάκουο κορίτσι την μπούργκα μου και να κοιτάω τους "Αμερικάνους" να καταστρέφουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. Με προσεκτικά επιλεγμένες κινήσεις έσκαγαν μία μία οι βόμβες γύρω μου και γκρέμιζαν κομμάτι κομμάτι την ψυχή μου. Έτσι επέλεξα σαν άλλη ηρωίδα κάποιου λογοτεχνικού βιβλίου, πως δεν επιθυμώ να δω την ζωή μου να διαλύεται και έτσι γέμισα πάλι τις βαλίτσες μου, γύρισα την πλάτη στην μισο γκρεμισμένη πατρίδα μου και ξεκίνησα το μακρινό ταξίδι της αναζήτησης νέας πατρίδας.


Ο Kahlil Gibran κάποτε είπε, "Πολλούς απο τους πόνους σας τους διαλέγετε μοναχοι, είναι το φάρμακο που με αυτο ο γιατρός που είναι μέσα σας θα θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας". Ίσως και να έχει δίκιο... ίσως εγώ να αποφάσισα πως θέλω να "δω" την ζωή μου σαν "Βαγδάτη". Ίσως να αποζητώ έμμεσα να πονέσω ώστε να καταφέρω να ξεσπάσω... για να καταφέρω να ξεπεράσω όλα όσα με βασανίζουν. Είναι προτιμότερο από το να μένω και να παρατηρώ... δεν θέλω στην ζωή μου να είμαι παρατηρητής, αλλά πολεμιστής!


Μπορεί οι επιλογές να είναι λάθος, μπορεί να μετανοιώσω, μπορεί να κλάψω... θα είμαι όμως εγώ αυτή που με οδήγησε σε αυτή την κατάσταση και όχι κάποιος άλλος....