Ο εγωισμός μου είναι μεγάλος. Αν θες μπορούμε να τους βγάλουμε και να τους μετρήσουμε. Σίγουρα θα σε κερδίσω. Είναι τόσο μεγάλος που αδιαφορώ για σένα που με αγάπησες με όλη σου τη καρδιά, αδιαφορώ για σένα που πάλεψες με όλη σου τη δύναμη, αδιαφορώ για σένα που μεγάλωσες μαζί μου. Ο εγωισμός μου είναι τόσο μεγάλος που βάζει στόχους τυλιγμένους μ ένα μαύρο μανδύα που με τυφλωνει. Αλλα είναι τόσο μεγάλος που καταπίνει τη λογική μου και με κανει να φαίνομαι μικρότερος. Ο μεγάλος μου εγωισμός δεν είναι μοναχικό ον. Κανει παρέα με την ανασφάλεια. Τρώει κομμάτι κομμάτι απο εκείνη και μεγαλώνει περισσότερο και μαζί της μεγαλώνει και ο μαύρος μανδυας που με τυφλωνει και με κανει να θέλω να σε πληγώσω όλο και περισσότερο. Κάποιες φορές όμως ο μανδύας κουνιέται απο τον αέρα και βλέπω. Βλέπω καθαρά και μετανιώνω για τις πράξεις μου, τα λογια που είπα -μα κυρίως για όσα δεν είπα. Αλλα ο αέρας με καθιστά και πάλι τυφλό και αρχίζω απο την αρχή το παιχνίδι του εγωισμού. Το παιχνίδι της ανασφάλειας. Το παιχνίδι της λήθης. Ολα όμως τελειώνουν και όταν ανοίγω τα ματια μου βλέπω πως έμεινα μονη. Πως ο χαμένος ήμουν εγώ. Τώρα στέκω ολομόναχη να κοιτάζω την πλάτη της ανασφάλειας, του εγωισμού και την δικη σου.
