Σήμερα, έπειτα από πολύ καιρό, χωρίς καμία αφορμή...

Σήμερα, έπειτα από πολύ καιρό, χωρίς καμία αφορμή, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι είδα τα μάτια σου να με κοιτάνε, οι κόρες των ματιών σου έψαχναν εναγωνίως κάτι και οι ρυτίδες γύρω από τα χείλη σου τρεμοπαιζαν.

Δεν σε έβλεπα καθαρά, αλλά σ' ένιωθα, δεν σε άκουγα αλλά η φωνή σου αντηχούσε στον χώρο, δεν μπορούσα να σε αγγίξω αλλά η θέρμη της αγκαλιάς σου έκαιγε το δέρμα μου.

Σήμερα, έπειτα από πολύ καιρό, χωρίς καμία αφορμή, έκλεισα τα μάτια μου και ξανα έζησα τις αγκαλιές οι οποίες δεν είχαν νόημα και τα διψασμένα για βοήθεια βλέμματα τα οποία χτύπαγαν στον τοίχο.

Σήμερα, έπειτα από πολύ καιρό, χωρίς καμία αφορμή, ένιωσα μέσα μου την απουσία σου. Σήμερα μετά από τόσο καιρό κατάλαβα πόσο μου λείπεις.

Έπειτα από πολύ καιρό....... χωρίς καμία αφορμή.... Σ' αγαπώ... και ας μην είσαι εδώ....

Δώσε μου μία βιταμίνη...

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ειλικρινά πιστεύω πως ο δείκτης των αντοχών μου χτυπάει κόκκινο. είναι εκείνες τις στιγμές που νιώθω την φλεβίτσα στο μέτωπο να χτυπάει, που τα χέρια μου τρέμουν, το στομάχι μου σφίγγεται και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα γίνει να αρχίσω να ουρλιάζω στην μάπα του άλλου, κάποιου άλλου, οποιουδήποτε άλλου, για να ξεσπάσω.

Τελικά το να μοιράζεσαι μεταξύ 4ων διαφορετικών εργασιών δεν είναι τόσο εύκολο όσο πίστευα και η μαγεία του πρώτου καιρού περνάει πολύ πιο γρήγορα από ότι περίμενα.... στόχος μου είναι να μην καταρρεύσω μέχρι τον Μάιο από εκεί και πέρα μπορώ να πέσω το ανάσκελο αλλά μέχρι τότε πρέπει να είμαι όρθια στα πόδια μου για να κερδίσω το προσωπικό μου στοίχημα.

Ψάχνω λοιπόν τρόπους να τα καταφέρω... και όχι ο ύπνος δεν είναι λύση γιατί ή θα σκέφτομαι τα θέματα της δουλειάς και σοτν ύπνο μου (μην γελάς, σε βλέπω, μου έχει συμβεί) ή δεν θα έχω πάνω από 4 ώρες για ύπνο......

Αν έχεις λοιπόν καμία συμβουλή στείλτην μου.......

Μην το πεις...!

Μισοδαγκωμένες καληνύχτες που ποτέ δεν υπόθηκαν σωστά...αγκαλιές φοβισμένες και δάκρυα που κρύφτηκαν πίσω από παγωμένα, πρόχειρα πλεγμένα, χαμόγελα....

Μην το πεις.... σε παρακαλώ... μην αφήσεις το χέρι μου, θα αρχίσει πάλι να τρέμει... κράτα το λίγα δευτερόλεπτα ακόμα... όχι όχι σε παρακαλώ μην δαγκώνεις το κάτω χείλος σου... σε παρακαλώ διώξε αυτή την σκέψη....! Kαι τι σημαίνει έχει περάσει η ώρα! Εγώ μπορώ να κάθομαι να σε κοιτάω με τις ώρες... να κάθομαι στο κρύο χωρίς το παλτό μου και ας με χτυπάει δυνατά ο παγωμένος άνεμος! Με ζεσταίνει το βλέμμα σου! Όχι, όχι δεν με απασχολεί που αύριο έχω να ξυπνήσω νωρίς γιατί μαζεύω ενέργεια μέσα από την πνοή σου και δεν έχω ανάγκη τον ύπνο!

Μην το πεις... σε παρακαλώ άσε με να σε κοιτάω χωρίς να μιλάμε....μην δίνεις σημασία στα δάκρυα που τρέχουν είναι ευτυχίας επειδή είμαι κοντά σου και φόβου επειδή σε λίγο θα το πεις! Σε παρακαλω μην το πεις!

Η Αλεξάνδρα (inspiration partout) με έκανε tag σ' ένα από τα αξιολάτρευτα blog-games και αφού είναι και η πρώτη φορά που κάποιος με προσκαλεί να παίξω σ' ένα τέτοιο παιχνίδι (ναι ναι μετά από 3 χρόνια σαν blogger είναι η πρώτη φορά που κάποιος με παίζει και μένα!!!!) είπα να παίξω!!!! το παιχνίδι λοιπόν έχει τίτλο "I love...."

So these are 10 things i love :

1. Ο αχνιστός καφές σε μία μεγάλη κούπα στον καναπέ με μία μικρή λεπτή κουβέρτα, τα πρωινά του Σαββάτου στο σπίτι, συντροφιά μ' ένα καλό βιβλίο μπροστά στο παράθυρο.

2. Το "άραγμα" με τους φίλους στο υπόγειο, στους άβολους καναπέδες, με την μουσική να παίζει στο shuffle του ipod και από pink floyd να πηγαίνουμε σε Χατζηδάκη ενώ εμείς μιλάμε για το τι θα κάνουμε το Καλοκαίρι, και ας είναι Οκτώβριος!

3.Τις άσκοπες βόλτες με το αυτοκίνητο στους δρόμους της Αθήνας με τέρμα την μουσική και κλειστά τα παράθυρα.

4.Μία καλή ταινία με κλειστά όλα τα φώτα

5. Τα απολαυστικά λογοτεχνικά βιβλία που δεν μπορώ να τα αφήσω από τα χέρια μου αν δεν ρουφήξω το περιεχόμενο μέχρι την τελευταία του σταγόνα

6. Τα γεμάτα σάλια και τρίχες παιχνίδια με την Πύρρα, τον Μπαλά και τον Μαρξ στον κήπο τα Κυριακάτικα πρωινά.

7.Τις στάλες τις βροχής πάνω στο τζάμι μου που χαράζουν την δικιά τους πορεία δημιουργώντας νέα μονοπάτια για τις επόμενες....

8.Τα ταξίδια και όλα τα μυστήρια που κρύβουν!!!!

9.Τα πειράγματα με τις αδερφές μου....

10.Αυτό το blog γιατί αποτελεί κομμάτι του εαυτού μου και είναι ένα είδος ψυχανάλυσης! Γιατί απλά έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου και έβγαλα μέσα από τον πάτο του δικού μου κουτιού συνασθήματα και σκέψεις που δεν γνώριζα πως υπάρχουν.

Τώρα κανονικά θα έπρεπε να κάνω tag και εγώ 10 ακόμα άτομα αλλά λέω να μην πιέσω κανέναν.... οπότε όποιος θέλει παίζει!!!!!!

"Εγώ τί κάνω εδώ?"

Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες που λες "εγώ τί κάνω εδώ"????

Πρωί Σαββάτου... πρωί, λέμε τώρα, και η κλασσική απορία, "τι μέρα είναι?" πάλι στο προσκήνιο. σηκώνομαι από το κρεβάτι και σχεδόν τηλεμεταφέρομαι στην κουζίνα. νέο σκηνικό, νέα απορία, "τι ώρα είναι?" αγκαλιά με τα παγάκια αναρωτιέμαι ακόμα "τι μέρα είναι?". πίνω την πρώτη γουλιά από τον καφέ και όλα βρίσκουν τις απαντήσεις τους, "είναι Σάββατο, είναι 13.00 και είσαι σπίτι σου" η απορία όμως "τι κάνω εγώ εδώ?" είναι ακόμα αναπάντητη.

Κάθε Σάββατο τα ίδια. αγχώνομαι που δεν έχω ξυπνήσει στις 8, που είναι 13.00 και εγώ δεν είμαι στο γραφείο, φτιάχνω αγχωμένη τον καφέ και καταλαβαίνω πως είναι Σάββατο. Σήμερα όμως οι προβληματισμοί είναι περισσότεροι.... ανοίγω τον υπολοιστή και αρχίζω να χάνομαι μέσα στους διαδικτυακούς φίλους μου. Αρχικά facebook (όταν σταματήσω να καίγομαι στο facebook νομίζω πως θα είμαι καλύτερος άνθρωπος), μετά blogs. Πρώτο πρώτο σήμερα είχε ανανεωθεί το αγαπημένο μου, "Είμαστε ακόμα εδώ", (συγγνώμη και τους υπόλοιπους σας αγαπάω αλλά αυτό έχει άμεση σχέση με την πόλη μου). Πάντα με προβληματίζει αυτό το blog. μου θυμίζει πως έφυγα, το γιατί έφυγα και το πόσο μετανιώνω..............a re NdN...

Είχε μία ανάρτηση για τους αποχαιρετισμούς, για έναν συγκεκριμένο αποχαιρετισμό. Με αφορμή αυτό λοιπόν σκέφτηκα πως ήταν τα δικά μου drinks του αποχαιρετισμού, τις δικές μου τελευταίες βόλτες δίππλα στο ποτάμι, τα δικά μου δάκρυα, τα δικά μου όνειρα που κάποτε πίστευα πως θα χωρούσαν μέσα στην μικροσκοπική Αθήνα και που τελικά όλα δείχνουν πως ξεχειλίζουν και χτυπάω το άδειο κεφάλι μου που επέμενα να γυρίσω. η δική μου ατάκα τότε ήταν, "μου λείπει η Αθήνα και η οικογένεια, οι φίλοι".....

Λονδίνο, αυτή ήταν είναι και θα είναι η πόλη ΜΟΥ. Πάντα έλεγα να γράψω κάτι για αυτή την πόλη και πάντα έλεγα όχι τώρα, αύριο. Πρώτη μέρα στο Λονδίνο.....πόσο έκλαιγα.... Heathrow, ίσως το δεύτερο σπίτι μου στην Βρετανία, οι αεροσυνοδοί με ήξεραν με το μικρό μου όνομα το πρώτο (ακαδημαϊκό πάντα) έτος. Επέστρεφα στην Αθήνα με κάθε ευκαιρία. και δώσε πάλι κλάμα όταν έβαζα το κλειδί στην πόρτα, την Βρετανική. και δώστου βόλτες πάνω κάτω το ποτάμι να ηρεμήσω από το κλάμα,και βόλτες στην Leicester και στα μαγαζιά (σκέψου πως εγώ στην Αθήνα τα μαγαζιά με ρούχα τα έβλεπα όπως ο διάολος το Λιβάνι... στο Λονδίνο όμως έχουν άλλη ομορφιά!) και φυσικά καραμελωμένα φυστίκια έξω από το δημαρχείο στο γκαζόν....
Διάβασμα πολλές ώρες, εγώ και ο υπολογιστής μου, ενίοτε και οι υπολογιστές στην βιβλιοθήκη του uni, lectures με βρετανική προφορά και εγώ να αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ.... αλλά μετά μία μπύρα στο "cafrie's" πίσω από την trafalgar και όλα περνούσαν.... Μία έκθεση ζωγραφικής, ένα μουσείο και ήμουν ευτυχισμένη, αν υπήρχαν και χρήματα για θέατρο ήμουν σε ανώτερο επίπεδο.

Λονδίνο, τελευταία μέρα. Σ'ένα άδειο δωμάτιο, ούτε καν οι κούτες με τα προσωπικά μου πράγματα δεν υπήρχαν, υπήρχε όμως το ποτάμι, ο γκρι ουρανός, η μυρωδιά του Λονδίνου και οι τεράστιοι ουρανοξύστες του Canary....υπήρχε για μία τελευταία φορά η ανατολή, γιατί για όποιον δεν το ξέρει η Ανατολή στο Λονδίνο είναι διαφορετική, είναι κάτι το μαγικό, ξυπνάει αναμνήσεις, ειδικά όταν περπατάς στους δρόμους της πόλης μου ξημερώματα μ' έναν καφέ στο χέρι, το χέρι σου κρατάει το χέρι του και ο ουρανός φαίνεται πίσω από τις σκεπές των σπιτιών να σου χαμογελάει.....

Λονδίνο. Μία όμορφη ανάμνηση τελικά......και η απορία μου ακόμα αναπάντητη....!

Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, στο δεξί της χέρι κρεμόταν ένα τσιγάρο που καιγόταν σιγά σιγά δίχως να το καπνίζει. Κοιτούσε από το προηγούμενο βράδυ το ταβάνι και αισθανόταν πως το μυαλό της είχε αδειάσει. Καιρό προσπαθούσε να το καταφέρει αυτό αλλά το ρημάδι δεν άδειαζε, πλέον αυτό της φαινόταν παιχνιδάκι. Παρατηρούσε κάθε μικρή ατέλεια του και απλά ανοιγόκλεινε τα βλέφαρα της. Ο καπνός από το τσιγάρο περνούσε μπροστά από τα μάτια της λες και προσπαθούσε να την αποσυντονίσει, να την αναγκάσει να σκεφτεί έστω και για μερικά δευτερόλεπτα κάτι.

Από τον λήθαργο της ξύπνησε μόνο όταν το τσιγάρο άρχισε να τις καίει τα δάχτυλα. Είχε έρθει η ώρα έπρεπε να σκωθεί από το κρεβάτι και να φορέσει το μαύρο μακρύ φόρεμα που είχε σιδερωμένο από χθες. Μηχανικά πάτησε τα πόδια της στο έδαφος, έβγαλε το μαύρο μπλουζάκι που φορούσε σαν νυχτικό, έλυσε τα μαλλιά της και μπήκε στο μπάνιο. Άφησε το νερό να τρέξει πάνω της αρκετή ώρα. Το μυαλό της ακόμα ήταν κενό. Από τα μάτια της όμως έτρεχαν ποτάμια δάκρυα. Βγήκε από το μπάνιο πήρε την πετσέτα και άρχισε να σκουπίζει αργά όλο της το κορμί, σταγόνα σταγόνα και μετά τα μακρυά ξανθά μαλλιά της. Φόρεσε το φόρεμα, έπιασε σφιχτό κότσο όλα τα μαλλιά της και πήρε μόνο τα κλειδιά του αυτοκινήτου της. Είχε έρθει η ώρα. Έπρεπε να φανεί δυνατή. Έπρεπε να φορέσει την μάσκα της και να δείξει στους υπόλοιπους πως αρχίζει και αισθάνεται καλύτερα και ας έλειπε εκείνος.

...11

...περνάει ο καιρός.
11 ολοκληροι μήνες... πως πέρασαν?
χαμογέλασα ξανά...
μέχρι και το μαύρο που λάτρευα έβγαλα από την ζωή μου...

11 και σε λίγο 12...
άδειες μέρες, άδειες στιγμές...

Φοβάμαι πως θα σε ξεχάσω.
Δεν θέλω, δεν πρέπει, δεν γίνεται...

Σήμερα σήκωσα το τηλέφωνο για να σε πάρω, ξέχασα για μια στιγμή την αλήθεια...

11.... και σε λίγο 12
πως περνάει ο καιρος.
Φοβάμαι!