μην ξεχνας...

Κρυώνω και εσύ γκρεμίζεις τους τοίχους γύρω μου....

Δώσε μου πνοή.... μην μου την κλέβεις!

Μην ξεχνάς.... να μ΄αγαπάς....

Καληνύχτα!

Μία ηλιαχτίδα της χάιδευε το πρόσωπο και αισθανόταν την ανάσα του τόσο κοντά στο λαιμό της.... χθες το βράδυ είχε έρθει σαν τον κλέφτη μέσα στο δωμάτιο της... είχε ξαπλώσει μαζί της, την πήρε αγκαλιά, της χάιδευε τα μαλλιά, την φιλούσε, την νανούριζε και της είχε υποσχεθεί πως δεν θα φύγει από κοντά της! Έχοντας αυτή την υπόσχεση του στο μυαλό της αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του μυρίζοντας το άρωμα του δέρματος του.

... άνοιξε τα μάτια της δειλά και τον είδε δίπλα της... ένα συναίσθημα ευτυχίας πλημμύρισε την καρδιά της! Ήταν εκεί και την κοιτούσε χαμογελώντας σαν άγγελος! "Κλείσε τα μάτια σου και άσε με να σε χαζέψω λίγο ακόμα όσο κοιμάσαι" και έτσι και έκανε... έκλεισε τα μάτια της και τον άφησε να παίζει με τα μαλλιά της....ήταν εκεί και αυτό της αρκούσε...

Όταν ξανα άνοιξε τα μάτια της ήταν μόνη στο κρεβάτι...! Τρόμαξε...σηκώθηκε τον έψαξε μέσα στο σπίτι μα δεν τον βρήκε. Επέστρεψε απογοητευμένη στο κρεβάτι. Ήταν όνειρο... ήταν μόνη της... ποτέ δεν είχε έρθει... αισθάνθηκε δάκρυα να της καίνε τα μάγουλα και να μουσκεύουν το μαξιλάρι της... έκλαιγε η καρδιά της...τρανταζόταν ολόκληρη... ήταν όνειρο έλεγε και ξανά έλεγε.... ένα τόσο όμορφο, δυνατό και ζωντανό όνειρο!! Μπορούσε ακόμα και εκείνη την στιγμή να μυρίσει το άρωμα του...να νοιώσει το άγγιγμα του σαν να ήταν πραγματικά εκεί δίπλα της εκείνος!

Έμεινε όλη την ημέρα στο κρεβάτι...αρνήθηκε να επικοινωνήσει με τον οποιοδήποτε.... εκείνη η μέρα ήταν αποκλειστικά δικιά της... δικιά της και εκείνου....έπρεπε να διαφυλάξει εκείνες τις στιγμές ευτυχίας...να τις ζησει ξανά και ξανά μέχρι να γίνουν ένα με το εγώ της.... Αλλά το είχε πάρει απόφαση... για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες θα άφηνε ανοικτό το μικρό φωτάκι δίπλα στο κομοδίνο της. Φοβόταν να κοιμηθεί στο σκοτάδι. Φοβόταν πως γι' ακόμα μία φορά θα έκλεινε τα μάτια της και όταν τα ξανά άνοιγε αυτός θα ήταν δίπλα της. Θα την αγκάλιαζε, θα της χάιδευε τα μαλλιά, θα την φιλούσε, θα την νανούριζε και το πρωί θα εξαφανιζόταν πάλι αφήνοντας πίσω του μόνο την φωνή του να χτυπάει με λύσσα στους τοίχους του δωματίου της και να της λέει καληνύχτα... μια καληνύχτα κοφτερή σαν λεπίδα... μία καληνύχτα που θα χάραζε όλο της το σώμα... Φοβόταν να κλείσει τα μάτια της στο σκοτάδι μην τυχόν και ακούσει την ανάσα του ξανά.

Απόψε ήθελε να πει καληνύχτα στον εαυτό της μόνη της.... να κοιτάξει κατάματα το κενό, να μυρίσει την μοναξιά και το μυαλό της να μην της παίξει περίεργα παιχνίδια...!

Πτήσεις...

"Καλημέρα, τι θα πιειτε?"

"Ευχαριστώ πολύ τίποτα.."

Έστρεξε το βλέμμα της έξω από το παράθυρο και προσπάθησε να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο. Δεν άντεξε πολύ και ΄δακρυα κατέκλεισαν τα μάτια της. κοίταξε τα σύννεφα και σκέφτηκε πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσε να ξαπλώσει πάνω τους, να περπατήσει, να κολυμπήσει μέσα τους...

Δεν την φόβιζε η πτήση, είχε άλλωστε καταγράψει πολλές χιλιάδες αεροπορικά μίλια στην μικρή ζωή της....αλλά μισούσε τα αεροπλάνα! Καθε αεροπλάνο ήταν ένας αποχωρισμός, ένας μικρός θάνατος, μια βαθειά πληγή μέσα της.

"Δεν θα κλάψω...δεν θα κλάψω... δεν θα κλάψω....! ΓΑΜΩΤΟ σταματα να κλαις!!!!!!!!!"

Αυτή ήταν η μόνιμη σκέψη της μέσα στα αεροπλάνα....! όταν σκεφτόταν το πως θα φαινόταν μέσα από τα μάτια ενός άγνωστου νευρίαζε. πίστευε πως η συμπεριφορα της και οι αντιδράσεις της την έκαναν να φαίνεται σαν ένα κακομαθημένο πλάσμα που δεν αντέχει τους αποχωρισμούς. "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΜΩΣ....!" Κάθε πτήση για εκείνη ήταν αυτόματα και η λήξη μίας ευτυχισμένης περιόδου και η αρχή μίας άλλης πολύ πιο δύσκολης... έπρεπε να πατάει "pause" στην ζωή της και αυτό την κούραζε... δεν άντεχε να αφήνει κομμάτια πίσω της και όταν επέστρεφε να προσπαθούσε να τα ξανα μαζέψει για να φτιάξει τον εαυτό της...!

"Η ένδειξη προσδεθείτε άναψε. Παρακαλούμε δέστε τις ζώνες σας και βεβαιωθείτε πως το κάθισμα σας βρίσκεται σε όρθια θέση και το ατομικό σας τραπεζάκι είναι κλειστο."

Το αεροπλάνο με μία βουτια έσκισε τα σύννεφα και της επέτρεψε έστω και για λίγες στιγμές να αισθανθεί πως κολυμπάει μέσα τους! Της χάρισαν μερικά λεπτά για να απολαύσει το χάδι του πορτοκαλοροζ ουρανου, να φανταστεί το αεράκι να τις χαιδεύει το πρόσωπο και τα αφράτα σύννεφα να την αγγαλιάζουν...και όλα αυτά πίσω από το παγωμένο τζαμάκι.... την έπνιγε το κλειστό παράθυρο, την ενοχλούσε η παρέα από δίπλα και απλά δυνάμωνε την μουσική, σκούπιζε τα μάτια της και έπνιγε την θλίψη! άλλωστε έπρεπε να είναι δυνατή ώστε να πατήσει ξανά το "play" σε αυτή την ζωή της....

"Καλωσήρθατε στο Λονδίνο και ευχαριστούμε που μας επιλέξατε για την πτήση σας. Θα χαρούμε να σας δούμε στην επόμενη πτήση...."