Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Πτήσεις...


"Καλημέρα, τι θα πιειτε?"

"Ευχαριστώ πολύ τίποτα.."


Έστρεξε το βλέμμα της έξω από το παράθυρο και προσπάθησε να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο. Δεν άντεξε πολύ και ΄δακρυα κατέκλεισαν τα μάτια της. κοίταξε τα σύννεφα και σκέφτηκε πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσε να ξαπλώσει πάνω τους, να περπατήσει, να κολυμπήσει μέσα τους...


Δεν την φόβιζε η πτήση, είχε άλλωστε καταγράψει πολλές χιλιάδες αεροπορικά μίλια στην μικρή ζωή της....αλλά μισούσε τα αεροπλάνα! Καθε αεροπλάνο ήταν ένας αποχωρισμός, ένας μικρός θάνατος, μια βαθειά πληγή μέσα της.


"Δεν θα κλάψω...δεν θα κλάψω... δεν θα κλάψω....! ΓΑΜΩΤΟ σταματα να κλαις!!!!!!!!!"


Αυτή ήταν η μόνιμη σκέψη της μέσα στα αεροπλάνα....! όταν σκεφτόταν το πως θα φαινόταν μέσα από τα μάτια ενός άγνωστου νευρίαζε. πίστευε πως η συμπεριφορα της και οι αντιδράσεις της την έκαναν να φαίνεται σαν ένα κακομαθημένο πλάσμα που δεν αντέχει τους αποχωρισμούς. "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΜΩΣ....!" Κάθε πτήση για εκείνη ήταν αυτόματα και η λήξη μίας ευτυχισμένης περιόδου και η αρχή μίας άλλης πολύ πιο δύσκολης... έπρεπε να πατάει "pause" στην ζωή της και αυτό την κούραζε... δεν άντεχε να αφήνει κομμάτια πίσω της και όταν επέστρεφε να προσπαθούσε να τα ξανα μαζέψει για να φτιάξει τον εαυτό της...!


"Η ένδειξη προσδεθείτε άναψε. Παρακαλούμε δέστε τις ζώνες σας και βεβαιωθείτε πως το κάθισμα σας βρίσκεται σε όρθια θέση και το ατομικό σας τραπεζάκι είναι κλειστο."


Το αεροπλάνο με μία βουτια έσκισε τα σύννεφα και της επέτρεψε έστω και για λίγες στιγμές να αισθανθεί πως κολυμπάει μέσα τους! Της χάρισαν μερικά λεπτά για να απολαύσει το χάδι του πορτοκαλοροζ ουρανου, να φανταστεί το αεράκι να τις χαιδεύει το πρόσωπο και τα αφράτα σύννεφα να την αγγαλιάζουν...και όλα αυτά πίσω από το παγωμένο τζαμάκι.... την έπνιγε το κλειστό παράθυρο, την ενοχλούσε η παρέα από δίπλα και απλά δυνάμωνε την μουσική, σκούπιζε τα μάτια της και έπνιγε την θλίψη! άλλωστε έπρεπε να είναι δυνατή ώστε να πατήσει ξανά το "play" σε αυτή την ζωή της....


"Καλωσήρθατε στο Λονδίνο και ευχαριστούμε που μας επιλέξατε για την πτήση σας. Θα χαρούμε να σας δούμε στην επόμενη πτήση...."

9 σχόλια:

pandora's box είπε...

έχω πολύ καιρό να γράψω...όχι γιατί βαρεθηκα ή γιατί κουράστηκα... αλλά γιατί δεν είχα κάτι να πω.... για μένα αυτό το μέρος είναι το καταφύγιο μου όταν τα μαύρα σύννεφα σκεπάζουν τον ήλιο, τα δάκρυα μου σκεπάζουν την ψυχή μου και έχω την ανάγκη να φύγω μακρυά!!! είχα καιρό να αισθανθώ πως πρέπει να κρυφτώ....

Ανώνυμος είπε...

Αντε λοιπόν με το καλό να το "κλείσεις" το μπλογκάκι.....

Καλή προσαρμογή στη φοιτητικη ζωή και μην τρελαίνεσαι! Όλοι, μα όλοι, περνάμε τέλεια όταν ΔΕΝ ζοριζόμαστε. Και συ νεαρά μου -μην ξεχνας- εισαι στα ξενα για να σπουδασεις.... άρα για να ζοριστεις ελαφρως.

Καταλαβες τωρα που οφείλεται η αίσθηση πως πρέπει να κρυφτεις κάπου?

Ο άλλος είπε...

Όλα είναι δρόμος...Keep walking

If...ιγένεια είπε...

:) Ολα θα πανε καλα ΣΕ λεω.. Πατα play..

NY ANNA είπε...

Τι μου θυμίζεις τώρα... Χρόνια πριν, όχι πολλά η αλήθεια, ένα ελληνικό αεροδρόμιο, ξέρεις, απ' αυτά τα μικρούλικα, που πας μόνος σου, με τα πόδια, στο αεροπλάνο. Φυσούσε θυμάμαι και με βόλευε. Γιατί έπαιρνε ο αέρας τα μαλλιά μου, που σκέπαζαν τα δάκρυά μου. Εκεί όμως τέλειωσε κι η "τύχη" μου... Γιατί ανεβαίνοντας στο αεροπλάνο, από την Αλεξανδρούπολη και μέχρι την Αθήνα έκλαιγα ακατάσχετα, χωρίς να μπορώ να σταματήσω, χωρίς να υπολογίζω τι μπορεί να λένε για μένα... Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούσα να σταματήσω. Εκείνο που δεν καταλάβαινα ωστόσο τότε, ήταν το εξής: πως τέλος είναι το σημείο απ' όπου αρχίζουμε και πάλι απ' την αρχή...
Ανακουφιστικό, δεν βρίσκεις;
Καλησπέρες και γλυκά φιλιά όμορφη...

pandora's box είπε...

@ Γυφτάκι...

Μερικές φορές χρειαζόμαστε όλοι ένα καταφύγιο να ξεσπάμε και μετά να επιστρέφουμε στην καθημερινότητα μας πιο δυνατοι, πιο βέβαιοι ότι θα αντέξουμε τα χτυπήματα, πιο αληθινοί γιατί έχουμε αποδεχθεί τα "μαύρα" συναισθήματα... πιο ΖΩΝΤΑΝΟΙ!!!!!

pandora's box είπε...

@ Ο άλλος....

όλα είναι δρόμος... είτε στρωμένος με ροδοπέταλα... είτε με αγκάθια... πέφτουμε και συνεχίζουμε...!

pandora's box είπε...

@ if.. ιγένεια

το πάτησα...! αφου ΜΕ είπες εσυ!!! :D

pandora's box είπε...

@ NY ANNA ...

Έτσι ακριβώς όπως το είπες.. ανακουφιστικό! όπως και τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια την στιγμή του τέλους...