Ακόμα σε μυρίζω όταν κλείνω τα μάτια μου

ακόμα αγγίζω το παγωμένο δέρμα σου

ψάχνοντας παρηγοριά

ακόμα τα δάκρυα δεν κρύωσαν

ακόμα δεν αισθάνθηκα τι θα πει απουσία

προσμένοντας τον πόνο

προσμένοντας την λήθη που θα παρασύρει την απουσία

ακόμα αγγίζω τα μακρυα σου δάχτυλα

ξαπλώνοντας στα φτερά σου

τα φτερά σου....

αγκαλιά προσμονή φιλί χάδι...

λέξεις άδειες πλέον

χωρίς κάποιον ακροατή

λέξεις άδειες χωρίς νόημα

θύελα συναισθημάτων

θύελα αναπάντητων ερωτημάτων

θύελα που τα σήκωσε όλα και τα έστειλε μακρυά

εκεί που δεν έχει σήμα το μυαλό και δεν ηχούνε ήχοι πουθενά...

μαύρο σκοτάδι υγρό σκληρό κομμάτι

μόνο οι πεταλούδες φάνηκαν και τα μικρά σπουργίτια

να θυμίζουν πως μένει ζωή...

μενει ζωή?

Χαμένα μακάρι...

Μακάρι να με έκλεινες μεσα στα ολόλευκα φτερά σου και να μου άναβες όλα τα φώτα στα σκοτεινά μονοπάτια της θύμισης. Μακάρι η παρουσία σου να είχε τόση δύναμη ώστε να με κρατάει δυνατή και να μην "πέφτω". Μακάρι με ένα σου και μόνο φιλί να έβρισκα πάλι την χαμένη μου αναπνοή......

Μα χάθηκαν τα μακάρι, έμειναν μόνο οι ακίδες της απουσίας σφηνωμένες βαθιά στην παλάμη της ανούσιας πραγματικότητας. μιας πραγματικότητας η οποία πνίγεται αναζητώντας κάποιο ξεχασμένο σωσίβιο για να επιβιώσει μέσα στα μακάρι.

Μακάρι λοιπόν τα φτερά σου κάποτε να συναντηθούν με τα δικά μου ξανα και να καταφέρω να πω όσα ο φράκτης του εγωισμού κρατούσε καλά φυλακισμένα μέσα στο υποτιθέμενο αυτονόητο.

Μέχρι τότε όμως θα παλεύω με τις ακίδες, ρουφώντας με ζήλο το αίμα για να μην ξεφύγει σταγόνα ανάμνησης. μέχρι τότε απλά θα κείνω τα μάτια ξαπλωμένη και θα προσμένω την αίσθηση των φτερών σου να με σκεπάζουν...!