Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Λευκή κόλλα χαρτί...




Σε μία λευκή κόλλα χαρτί φυλακίζω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τις αναμνήσεις μου, τις ανάγκες μου... τον εαυτό μου.




Κοιτάζω με βουρκωμένα μάτια και μία ματωμένη ψυχή την λευκή μου κόλλα και προσπαθώ να μην την λεκιάσω, να μην αφήσω πάνω της σημάδια που θα αποδεικνύουν και θα φανερώνουν όλα όσα ένιωσα κοιτάζοντας την.




Εσύ γιατί την λέκιασες? Εσύ γιατί ήσουν απρόσεκτος? Εσύ γιατί την τσαλάκωσες -την δικιά μου λευκή κόλλα- και την πέταξες σε μία γωνία του γραφείου σου σαν να ήτανε σκουπίδι?




Θέλω πίσω την λευκή μου κόλλα ατσαλάκωτη, αλέκιαστη, λευκή!

3 σχόλια:

Μυστικό Μονοπάτι είπε...

Το βιβλίο της ζωής σου είναι στα ΄χερια σου... μπορεί αυτή η σελίδα να λείπει αλλά έχεις πολλές ακόμη για να γράψεις...

"Μυστικά" φιλιά!!!

Eraserhead είπε...

Έτσι είναι οι κόλλες δυστυχώς. Ευτυχώς υπάρχει πάντα μια ακόμη λευκή κόλλα σε κάποιο τετράδιο να γράψεις απ'την αρχή λιγότερα ή περισσότερα αναλόγως με το ποιος θα την τσαλακώσει κι αυτή.
Καλημέρα.

Prisoned Soul είπε...

Η καινή σελίδα
είναι η αθώα ψυχή
Σκέψου πως αν κάποιος την λεκιάσει,
την τσαλακώσει ή τη σκίσει,
δυναμώνει...
ποτέ δεν πεθαίνει,
ποτέ δεν αναπάυεται στην ησυχία...