Άνοιξε τα μάτια της διστακτικά. Μόλις είχε βγει από το μπάνιο. Τύλιξε την μεγάλη βαμβακερή πετσέτα γύρω από το κορμί της και στερέωσε καλύτερα την πετσέτα στο κεφάλι της. Το μπάνιο ήταν μέσα στους ατμούς. Έβγαλε με αργές κινήσεις την πετσέτα από το κεφάλι της. Τα μακριά σπαστά καστανά μαλλιά της έπεσαν σαν χείμαρρος και χάιδεψαν την γυμνή της πλάτη. Προσπάθησε να τα χτενίσει φέρνοντας όλο και περισσότερες τούφες μπροστά στα μάτια της. Αναστέναξε δυνατά και καθάρισε τον μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου από τους υδρατμούς με το χέρι της. Έκλεισε με δύναμη τα μάτια της. Άναψε ένα τσιγάρο και με πολύ αργές κινήσεις άνοιξε τα βλέφαρα της πάλι. Περιεργάστηκε την γυναίκα απέναντι της. Της φαινόταν άγνωστη. Ένα πρόσωπο με πολύ έντονα χαρακτηριστικά και βαθιές ρυτίδες. Μεγάλα καστανά μάτια με έντονο βλέμμα τα οποία κλεινόντουσαν μέσα στην αγκαλιά 3 έντονων γραμμών… «ρυτίδες» είπε δυνατά και πήρε μία τζούρα από το τσιγάρο. Τα σαρκώδη κόκκινα χείλια της αγκάλιασαν το φίλτρο και τότε εμφανίστηκαν και άλλες γραμμούλες γύρω τους. Έβγαλε από μέσα της τον καπνό νευριασμένη. «Ακόμα και αυτή η απόλαυση μου υπενθυμίζει πως μεγαλώνω» σκέφτηκε. Το μόνο που μπορούσε να χαζεύει με τις ώρες ήταν τα μαλλιά της. Ο κομμωτής τα την βοηθούσε μια φορά τον μήνα να κρύβει τα σημάδια του καιρού βάφοντας με σκούρο καστανό χρώμα όλα τα λευκά! Τα μαλλιά της την μετέφεραν μακρυά από την πραγματικότητα, την έστελναν στο –όχι και τόσο- μακρινό παρελθόν. Ένα χέρι την έπιασε από τον ώμο. Δεν είχε καταλάβει ότι ο άνδρας της είχε μπει μέσα στο μπάνιο. Στεκόταν από πίσω της ώρα και επεξεργαζόταν και αυτός το πρόσωπο της. «είσαι τόσο όμορφη!» Του χαμογέλασε στεγνά σχεδόν ειρωνικά και γύρισε την πλάτη της στον καθρέφτη. Της χάιδεψε το πρόσωπο πέρασε το δάχτυλο του πάνω από κάθε ρυτίδα… «τις αγαπάω αυτές τις ρυτίδες. Μου θυμίζουν όλα τα χρόνια που περάσαμε αγκαλιά…!». Αυτό αρκούσε. Δεν θα έκανε την πλαστική επέμβαση. Ο άνδρας της ακόμα και χωρίς να το καταλάβει της είχε δώσει την απάντηση την οποία έψαχνε. Είχε δίκιο. Δεν έπρεπε να επέμβει στις μνήμες της…!
