Αισθάνομαι σαν να είμαι στο σχολείο και είμαι το παιδάκι που κανένας δεν παίζει. Κάθομαι σε μια γωνιά μόνη μου και κοιτάω τον τοίχο ούτε καν τον κόσμο κατάματα για να μην καταλάβω ότι ο κόσμος δεν με βλέπει. Αισθάνομαι παραγκωνισμένη. Ούτε η δασκάλα δεν μου δίνει σημασία. Κάθομαι στο τελευταίο θρανίο χωρίς να είμαι το «αλάνι του τελευταίου θρανίου»…. Κάθομαι στο τελευταίο θρανίο γιατί απλά εκεί με βάλανε για να μην κρύβω τους υπόλοιπους, τους ορατούς. Δεν ονειρεύομαι να γίνω η πρώτη από τώρα. Δεν ζω σε ουτοπικές πλαστές καταστάσεις… απλά δεν μπορώ να χωνέψω το τελευταίο θρανίο…. Την γωνία… την απομόνωση. Είμαι υπερβολική??? Βαρέθηκα να ελπίζω στο ότι η κατάσταση θα φτιάξει. Βαρέθηκα να ελπίζω ότι όλα θα στρώσουν…οι μέρες κυλάνε και τίποτα δεν στρώνει… η μόνη αλλαγή η οποία επέρχεται είναι ότι η συνειδητοποίηση γίνεται όλο και πιο έντονη. Έντονη, αιχμηρή, πραγματική. Και εγώ μένω αμέτοχη σ’ όλα αυτά. Όχι από επιλογή. ΠΟΤΕ από επιλογή. ΠΑΝΤΑ από υποχρέωση.
2 σχόλια:
Ξέρω καλή μου τι περνάς! Αλλά αφού το έχεις συνειδητοποιήσει πρέπει να πάρεις πρωτοβουλία, να σηκωθείς από εκεί που σε έβαλαν και να πας εκεί που θες εσύ... εκεί που αξίζεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!
Κανενα πρέπει δεν μπορεί να κρατήσει τα "θέλω" μας!!!
"Μυστικά" φιλιά!!!!
Δεν είναι το "τελευταίο θρανίο" που μας κρατά αμμέτοχους... και στο πρώτο μπορεί κάποιος να κάθεται και πάλι να τον περνάνε "στο ντούκου" που λέμε... σημασία έχει να υψώνεις το ανάστημά σου απέναντι σε αυτούς που σε θεωρούν δεδομένη και δεν περιμένουν τίποτε από εσένα!!!! Don't give up and show them what you 've got!!!!
Δημοσίευση σχολίου