Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

"Εγώ τί κάνω εδώ?"


Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες που λες "εγώ τί κάνω εδώ"????

Πρωί Σαββάτου... πρωί, λέμε τώρα, και η κλασσική απορία, "τι μέρα είναι?" πάλι στο προσκήνιο. σηκώνομαι από το κρεβάτι και σχεδόν τηλεμεταφέρομαι στην κουζίνα. νέο σκηνικό, νέα απορία, "τι ώρα είναι?" αγκαλιά με τα παγάκια αναρωτιέμαι ακόμα "τι μέρα είναι?". πίνω την πρώτη γουλιά από τον καφέ και όλα βρίσκουν τις απαντήσεις τους, "είναι Σάββατο, είναι 13.00 και είσαι σπίτι σου" η απορία όμως "τι κάνω εγώ εδώ?" είναι ακόμα αναπάντητη.

Κάθε Σάββατο τα ίδια. αγχώνομαι που δεν έχω ξυπνήσει στις 8, που είναι 13.00 και εγώ δεν είμαι στο γραφείο, φτιάχνω αγχωμένη τον καφέ και καταλαβαίνω πως είναι Σάββατο. Σήμερα όμως οι προβληματισμοί είναι περισσότεροι.... ανοίγω τον υπολοιστή και αρχίζω να χάνομαι μέσα στους διαδικτυακούς φίλους μου. Αρχικά facebook (όταν σταματήσω να καίγομαι στο facebook νομίζω πως θα είμαι καλύτερος άνθρωπος), μετά blogs. Πρώτο πρώτο σήμερα είχε ανανεωθεί το αγαπημένο μου, "Είμαστε ακόμα εδώ", (συγγνώμη και τους υπόλοιπους σας αγαπάω αλλά αυτό έχει άμεση σχέση με την πόλη μου). Πάντα με προβληματίζει αυτό το blog. μου θυμίζει πως έφυγα, το γιατί έφυγα και το πόσο μετανιώνω..............a re NdN...

Είχε μία ανάρτηση για τους αποχαιρετισμούς, για έναν συγκεκριμένο αποχαιρετισμό. Με αφορμή αυτό λοιπόν σκέφτηκα πως ήταν τα δικά μου drinks του αποχαιρετισμού, τις δικές μου τελευταίες βόλτες δίππλα στο ποτάμι, τα δικά μου δάκρυα, τα δικά μου όνειρα που κάποτε πίστευα πως θα χωρούσαν μέσα στην μικροσκοπική Αθήνα και που τελικά όλα δείχνουν πως ξεχειλίζουν και χτυπάω το άδειο κεφάλι μου που επέμενα να γυρίσω. η δική μου ατάκα τότε ήταν, "μου λείπει η Αθήνα και η οικογένεια, οι φίλοι".....

Λονδίνο, αυτή ήταν είναι και θα είναι η πόλη ΜΟΥ. Πάντα έλεγα να γράψω κάτι για αυτή την πόλη και πάντα έλεγα όχι τώρα, αύριο. Πρώτη μέρα στο Λονδίνο.....πόσο έκλαιγα.... Heathrow, ίσως το δεύτερο σπίτι μου στην Βρετανία, οι αεροσυνοδοί με ήξεραν με το μικρό μου όνομα το πρώτο (ακαδημαϊκό πάντα) έτος. Επέστρεφα στην Αθήνα με κάθε ευκαιρία. και δώσε πάλι κλάμα όταν έβαζα το κλειδί στην πόρτα, την Βρετανική. και δώστου βόλτες πάνω κάτω το ποτάμι να ηρεμήσω από το κλάμα,και βόλτες στην Leicester και στα μαγαζιά (σκέψου πως εγώ στην Αθήνα τα μαγαζιά με ρούχα τα έβλεπα όπως ο διάολος το Λιβάνι... στο Λονδίνο όμως έχουν άλλη ομορφιά!) και φυσικά καραμελωμένα φυστίκια έξω από το δημαρχείο στο γκαζόν....
Διάβασμα πολλές ώρες, εγώ και ο υπολογιστής μου, ενίοτε και οι υπολογιστές στην βιβλιοθήκη του uni, lectures με βρετανική προφορά και εγώ να αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ.... αλλά μετά μία μπύρα στο "cafrie's" πίσω από την trafalgar και όλα περνούσαν.... Μία έκθεση ζωγραφικής, ένα μουσείο και ήμουν ευτυχισμένη, αν υπήρχαν και χρήματα για θέατρο ήμουν σε ανώτερο επίπεδο.

Λονδίνο, τελευταία μέρα. Σ'ένα άδειο δωμάτιο, ούτε καν οι κούτες με τα προσωπικά μου πράγματα δεν υπήρχαν, υπήρχε όμως το ποτάμι, ο γκρι ουρανός, η μυρωδιά του Λονδίνου και οι τεράστιοι ουρανοξύστες του Canary....υπήρχε για μία τελευταία φορά η ανατολή, γιατί για όποιον δεν το ξέρει η Ανατολή στο Λονδίνο είναι διαφορετική, είναι κάτι το μαγικό, ξυπνάει αναμνήσεις, ειδικά όταν περπατάς στους δρόμους της πόλης μου ξημερώματα μ' έναν καφέ στο χέρι, το χέρι σου κρατάει το χέρι του και ο ουρανός φαίνεται πίσω από τις σκεπές των σπιτιών να σου χαμογελάει.....

Λονδίνο. Μία όμορφη ανάμνηση τελικά......και η απορία μου ακόμα αναπάντητη....!

3 σχόλια:

NdN είπε...

Καλησπέρα,

Πρέπει να σου πω ότι νοιώθω λίγο περίεργα. Δεν πίστευα ότι μία τόσο προσωπική ανάρτηση θα γινόταν βάση για να γράψει και κάποιος άλλος παρόμοιες σκέψεις, για να περιγράψει παρόμοιες φοβίες. Κατά τύχη (με σπασμένο χέρι οι blogoβόλτες είναι μειωμένες) πέφτω πάνω σε ένα τέτοιο κείμενο που πίστεψε με περιγράφει αυτά που φοβάμαι ότι θα νοιώσω όταν (και εάν) φύγω από το Λονδίνο.

Την έχω λατρέψει αυτή την πόλη και όπως έγραψα και αυτή μου έχει φερθεί ως Κυρία. Με κέρδισε από την πρώτη νύχτα. Από μία νύχτα που η λέξη «μελαγχολία» είναι πολύ μικρή για να την περιγράψει. Μία νύχτα που μου έλειπαν τα πάντα και νομίζω πως ήταν και η πρώτη φορά που ένοιωσα αυτό που λέμε «άγχος», ένα σφίξιμο στο στομάχι για ώρες. Πλέον τα πάντα έχουν αλλάξει. Ξέρω ακόμα και τις αποβάθρες του μετρό, σε ποιο βαγόνι να μπω για να είμαι κοντυτερα στην έξοδο, σε ποια μαγαζια θα πάω και τι ώρα, που θα φάω, που θα ντυθώ κτλ.

Πως λοιπόν αλλάζεις ζωή και το πιο σημαντικό ερώτημα είναι για ποιο λόγο να το κάνεις; Αν ήταν να γυρίσω σπίτι μου, στη Θεσσαλονίκη μου να το σκεφτόμουν 1000 φορές. Αλλά στην Αθήνα; Τι διαφορά θα έχει; Και εκεί μακριά από τους δικούς μου θα είμαι, μακριά από τους φίλους που μεγαλώσαμε μαζί, θα πρέπει να ψάχνω πάλι σπίτι, έπιπλα, χώρο να παρκάρω, μαγαζιά να βγω, να ψωνίσω, περιοχές να περπατήσω...όλα από την αρχή. Και για ποιον λόγο...; Εσένα λοιπόν ήταν το σπίτι σου εκεί. Εφυγες, είμαι σίγουρος ότι θα είχες τους λογους σου, και πήγες σπίτι σου. Αν το μετάνοιωσες, όλοι δικαιούνται να κυνηγήσουν το όνειρο τους ακόμα μία φορά.

Υ.Γ. Γύρω στις 4 το πρωί στην London Bridge. Ο μοναδικος ήχος που σπάει την σιωπή οι φωνες από τα πουλιά και τα τακούνια της κοπελιάς που περνάει από πίσω σας. Δευτερόλεπτα αργότερα διασχίζει τη γέφυρα και ένα night bus. Ο ουρανός καθαρός, το μαύρο έχει ήδη αρχίσει και σπάει και τα χρώματα στήνουν πάρτυ πίσω από τα κτίρια του City. Ξαφνικά ο ήλιος ξεπροβάλλει ανάμεσα από τους ουρανοξύστες του Canary Wharf και η Tower Bridge φωτίζεται ακόμα περισσότερο. Λίγο λεπτά αργότερα σβήνουν και οι προβολείς που την φωτίζουν. Κοιτάς γύρω σου για να δεις αν έχει ταξί να σταματήσεις και εύχεσαι να μπορούσε να έρθει το κρεβάτι σου για να σε πάρει. Αυτή σε τραβάει από το χέρι. «Θα περπατήσουμε» ψιθυρίζει, την κοιτάς που απομακρύνεται λίγα βήματα, ανάβεις τσιγάρο και σκέφτεσαι τον δρόμο. Ξεκινάς να περπατάς στην Southbank. Η Ανατολή στο Λονδίνο είναι διαφορετική...

γυφτακι είπε...

Σ αγαπάω!Όποτε θέλεις επιστρεφεις...βρε χαζό!

pandora's box είπε...

@ NdN...
αν ηξερες ποσες φορες εχω χαθεί μέσα στα κείμενα σου, έχω μυρίσει τα στενα του Λονδίνου, έχω δει όσα βλέπεις εσυ καθημερινά και έχω ακούσει όλα όσα εσύ περιγράφεις μόνο μέσα από τις λέξεις που χεις πληκτρολογήσει θα αισθανόσουν... μάλλον περίεργα.

Το να επιστρέψεις "σπίτι" σου είναι υποκειμενικό, έμεινα μόνο 4 χρόνια στην ΠΟΛΗ ΜΟΥ και κατάλαβα πως τίποτα δεν ήταν όπως πριν όταν επέστρεψα. Τίποτα δεν θύμιζαν το σπίτι μου, τους φίλους μου, όσα ήξερα γενικά... άφησα λοιπον τα πάντα πίσω και χτίζω κάτι καινούριο. Δύσκολο. Πολύ δυσκολότερο στην Ελλάδα του 2010. ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΠΙΣΩ. συνέχισε απλά να με ταξιδεύεις στην ΠΟΛΗ ΜΟΥ!

@Γυφτακι....
8 Δεκέμβρη, για λίγες μέρες, μία γεύση της ΠΟΛΗΣ ΜΟΥ! ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ... στο χρωστάω!