Άνοιξη...!

Μάιος... και τώρα κατάλαβα πως μπήκε η Άνοιξη.... τώρα που φεύγει...! Πάντα στην ζωή μου είμαι ετεροχρονισμένη. Αργοπορημένη...στα ραντεβού μου, στις δουλειές, στο ξύπνημα, στο να συνειδητοποιώ τα συναισθήματα μου.

Άνοιξα απλά την κουρτίνα. Ο ήλιος βιαστικά με προσπέρασε και σαν άλλος κατακτητής άρχισε να εξερευνεί αχόρταγα τον χώρο του... καιρό είχε να επισκεφτεί το δωμάτιο μου. Τα παράθυρα έμειναν για πολύ μεγάλο διάστημα κλειστά. Όχι, όχι, δεν έλειπα εγώ από το σπίτι...έλειπαν όμως όλα τα άλλα. Η αισιοδοξία, η ανάγκη για φως, η ανάγκη για επικοινωνία, το κουράγιο. Σειρά είχε το παράθυρο. Το άνοιξα δειλά... και το κύμα από τις μυρωδιές ήταν σαν φάρμακο. Όχι σαν εκείνα τα πικρά σιρόπια που σου αφήνουν αυτή την τόσο άσχημη γεύση..αλλά σαν το σιρόπι για τον πυρετό, με γεύση φράουλα. Έτσι και αυτό το αεράκι, το οποίο χάιδεψε γλυκά το μάγουλο μου σαν να προσπαθούσε να μου πει..."είμαι εγώ εδώ μην φοβάσαι", γιάτρεψε κάποιες από τις πληγές μου. Μία θάλασσα από αρώματα με ταξίδεψαν σε όλα τα όμορφα και γαλήνια πράγματα της ζωής και μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω...!

Και κάπου εκεί, μέσα στην έρημο των σκέψεων...ήρθε ένα e-mail.

Σε ευχαριστώ... που είσαι εκεί, που ήσουν πάντα εκεί, που άντεξες, που συμβούλεψες, που ανέχτηκες, που με αγαπάς.

Ξέρεις εσύ...