Βαγδάτη...

Ριζικές αλλαγές στην ζωή μου... επεστρεψα Ελλάδα περιμένοντας ότι μέσα στις αποσκευές μου έκρυβα το μαγικό ραβδάκι με το οποιό θα διόρθωνα όλα τα προβλήματα.... τελικά το ραβδάκι μου δεν κατάφερε να διορθώσει το τοπίο σε στυλ "Βαγδάτη" που είχα να αντιμετωπίσω... οπότε το μόνο που μου έμενε να κάνω ήταν να φορέσω σαν καλό και υπάκουο κορίτσι την μπούργκα μου και να κοιτάω τους "Αμερικάνους" να καταστρέφουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. Με προσεκτικά επιλεγμένες κινήσεις έσκαγαν μία μία οι βόμβες γύρω μου και γκρέμιζαν κομμάτι κομμάτι την ψυχή μου. Έτσι επέλεξα σαν άλλη ηρωίδα κάποιου λογοτεχνικού βιβλίου, πως δεν επιθυμώ να δω την ζωή μου να διαλύεται και έτσι γέμισα πάλι τις βαλίτσες μου, γύρισα την πλάτη στην μισο γκρεμισμένη πατρίδα μου και ξεκίνησα το μακρινό ταξίδι της αναζήτησης νέας πατρίδας.

Ο Kahlil Gibran κάποτε είπε, "Πολλούς απο τους πόνους σας τους διαλέγετε μοναχοι, είναι το φάρμακο που με αυτο ο γιατρός που είναι μέσα σας θα θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας". Ίσως και να έχει δίκιο... ίσως εγώ να αποφάσισα πως θέλω να "δω" την ζωή μου σαν "Βαγδάτη". Ίσως να αποζητώ έμμεσα να πονέσω ώστε να καταφέρω να ξεσπάσω... για να καταφέρω να ξεπεράσω όλα όσα με βασανίζουν. Είναι προτιμότερο από το να μένω και να παρατηρώ... δεν θέλω στην ζωή μου να είμαι παρατηρητής, αλλά πολεμιστής!

Μπορεί οι επιλογές να είναι λάθος, μπορεί να μετανοιώσω, μπορεί να κλάψω... θα είμαι όμως εγώ αυτή που με οδήγησε σε αυτή την κατάσταση και όχι κάποιος άλλος....