Καρφιά...

Καρφιά... πρέπει να αγοράσω καρφιά. Πρέπει να βρω που πουλάνε καρφιά. Μα καλά σε αυτή την χώρα ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΝΕ καρφιά?? Σου λέω τα χρειάζομαι! Πρέπει να κρεμάσω κάτι σε αυτούς τους μονότονα, εκνευριστικά, υπερβολικά λευκούς άδειους τοίχους οι οποίοι με περικυκλώνουν σαν να προσπαθούν να με κρύψουν απο κάτι. Μήπως τελικά προσπαθούν να με αποκόψουν από την πραγματικότητα?

Δεν έχει σημασία. Εγώ χρειάζομαι καρφιά! Πρέπει να κρεμάσω τις μοναδικές μου αναμνήσεις στον τοίχο. Τις τελευταίες όμορφες στιγμές που έχω να θυμάμαι από εκείνους!!!

Τις τελευταίες στιγμές που ξοδέψαμε μαζί σαν να είμασταν σίγουροι πως θα έχουμε και άλλες... αλλά δεν είχαμε!

Χρειάζομαι να κρεμάσω αυτόν τον πίνακα, εκεί πάνω απο τον καναπέ που ονειρεύτηκα ότι θα καθόμασταν όλοι μαζί παρέα... χρειάζομαι να τον κρεμάσω για να νοιώσω πως είμαι σπίτι μου...για να μπορώ κοιτόντας τον να γεύομαι εκείνες τις στιγμές που τις άφησα να πετάξουν μακρυά, γιατί είχα ξεχάσει να απολαμβάνω την κάθε στιγμή λες και δεν υπάρχει αύριο. Να αρπάζω το δευτερόλεπτο από τα μαλλιά και να το ρουφάω, να το κάνω ένα με το εγώ μου, ένα με το είναι μου. Και όταν αυτή η στιγμή πετάξει να μην κλάψω γι αυτήν αλλά να χαρώ για τις ανεξίτηλες αναμνήσεις που χάραξε στην μνήμη μου!

Σε αφήνω... πρέπει να ψάξω να βρω τα καρφιά...τα χρειάζομαι.....