Δάκρυα...

Με αργές κινήσεις έβγαλε τα παππούτσια της,σηκώθηκε από τα σκαλοπάτια και ετσι απλά άρχισε να χορεύει στη μέση της πλατείας μόνη της...χωρίς την συνοδεία κάποιας μελωδίας... πλατσούριζε σαν μικρή λιλιπούτεια μπαλαρίνα στις λακούβες με το νερό της βροχής και γελούσε. Γελούσε με την ψυχή της, σαν να ήταν η πρώτη φορά που χόρευε, σαν να ήταν μοναδική η στγμή που η βροχή χάιδευε το πρόσωπο της. Γελούσε και η φωνή της ηχούσε σε ολόκληρη την πλατεία, μαστίγωνε τα αγάλματα και τους περαστικούς.

Γελούσε. Κανένας δεν ήξερε γιατί... αλλά εκείνη γελούσε δυνατά βρονταχτά με πάθος! Ξέπλενε την θλίψη της ψυχής της με τις σταγόνες της βροχής, γινόταν ένα με το μουντό παρόν και ικέτευε με όλο της το είναι για ένα γαλάζιο μέλλον... για μία γαλήνια μέρα χωρίς πρέπει, εάν, θέλω, ίσως, γιατί....

Και σαν απάντηση ήρθε η βροντή στο τελείωμα της στροφής...έχασε το βήμα της, έπεσε στο έδαφος και χιλιάδες δάκρυα κύλησαν ορμητικά από τις πληγές της. Όχι δεν ήταν αίμα ήταν δάκρυα συσσωρευμένα που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα μάτια αλλά δεν τα κατάφερναν.Και η μικρή μπαλαρίνα σηκώθηκε και συνέχισε να γελάει, να κάνει στροφές γύρω από τον εαυτό της... και οι άλλοι την κοιτούσαν. Δεν καταλάβαιναν... δεν ήξεραν... και εκείνη γελούσε. Είχε πλέον αδειάσει προς το παρόν από τον πόνο.... την θλίψη.... φόρεσε τα παππουτσάκια της και έκλεισε το μάτι στον αέρα... έδωσε ραντεβού για την επόμενη φορά....

...γνώριζε πως θα υπάρξει επόμενη φορά... πάντα υπήρχε!