Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Καληνύχτα!


Μία ηλιαχτίδα της χάιδευε το πρόσωπο και αισθανόταν την ανάσα του τόσο κοντά στο λαιμό της.... χθες το βράδυ είχε έρθει σαν τον κλέφτη μέσα στο δωμάτιο της... είχε ξαπλώσει μαζί της, την πήρε αγκαλιά, της χάιδευε τα μαλλιά, την φιλούσε, την νανούριζε και της είχε υποσχεθεί πως δεν θα φύγει από κοντά της! Έχοντας αυτή την υπόσχεση του στο μυαλό της αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του μυρίζοντας το άρωμα του δέρματος του.

... άνοιξε τα μάτια της δειλά και τον είδε δίπλα της... ένα συναίσθημα ευτυχίας πλημμύρισε την καρδιά της! Ήταν εκεί και την κοιτούσε χαμογελώντας σαν άγγελος! "Κλείσε τα μάτια σου και άσε με να σε χαζέψω λίγο ακόμα όσο κοιμάσαι" και έτσι και έκανε... έκλεισε τα μάτια της και τον άφησε να παίζει με τα μαλλιά της....ήταν εκεί και αυτό της αρκούσε...



Όταν ξανα άνοιξε τα μάτια της ήταν μόνη στο κρεβάτι...! Τρόμαξε...σηκώθηκε τον έψαξε μέσα στο σπίτι μα δεν τον βρήκε. Επέστρεψε απογοητευμένη στο κρεβάτι. Ήταν όνειρο... ήταν μόνη της... ποτέ δεν είχε έρθει... αισθάνθηκε δάκρυα να της καίνε τα μάγουλα και να μουσκεύουν το μαξιλάρι της... έκλαιγε η καρδιά της...τρανταζόταν ολόκληρη... ήταν όνειρο έλεγε και ξανά έλεγε.... ένα τόσο όμορφο, δυνατό και ζωντανό όνειρο!! Μπορούσε ακόμα και εκείνη την στιγμή να μυρίσει το άρωμα του...να νοιώσει το άγγιγμα του σαν να ήταν πραγματικά εκεί δίπλα της εκείνος!


Έμεινε όλη την ημέρα στο κρεβάτι...αρνήθηκε να επικοινωνήσει με τον οποιοδήποτε.... εκείνη η μέρα ήταν αποκλειστικά δικιά της... δικιά της και εκείνου....έπρεπε να διαφυλάξει εκείνες τις στιγμές ευτυχίας...να τις ζησει ξανά και ξανά μέχρι να γίνουν ένα με το εγώ της.... Αλλά το είχε πάρει απόφαση... για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες θα άφηνε ανοικτό το μικρό φωτάκι δίπλα στο κομοδίνο της. Φοβόταν να κοιμηθεί στο σκοτάδι. Φοβόταν πως γι' ακόμα μία φορά θα έκλεινε τα μάτια της και όταν τα ξανά άνοιγε αυτός θα ήταν δίπλα της. Θα την αγκάλιαζε, θα της χάιδευε τα μαλλιά, θα την φιλούσε, θα την νανούριζε και το πρωί θα εξαφανιζόταν πάλι αφήνοντας πίσω του μόνο την φωνή του να χτυπάει με λύσσα στους τοίχους του δωματίου της και να της λέει καληνύχτα... μια καληνύχτα κοφτερή σαν λεπίδα... μία καληνύχτα που θα χάραζε όλο της το σώμα... Φοβόταν να κλείσει τα μάτια της στο σκοτάδι μην τυχόν και ακούσει την ανάσα του ξανά.



Απόψε ήθελε να πει καληνύχτα στον εαυτό της μόνη της.... να κοιτάξει κατάματα το κενό, να μυρίσει την μοναξιά και το μυαλό της να μην της παίξει περίεργα παιχνίδια...!

4 σχόλια:

Unknown είπε...

είναι κάτι όνειρα που φαντάζουν τόσο αληθινά που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε...

το μυαλό παίζει παιχνίδια ακόμη κι όταν είμαστε ξύπνιοι...

φιλιά βρόχινα...

pandora's box είπε...

@ νεραιδα της βροχής...

τόσο όμορφα αληθινά... ψεύτικα όνειρα...

Karpouzenia είπε...

Κουράστηκα τόσο... Εσύ πώς αντέχεις ακόμα;;;

pandora's box είπε...

Μα δεν αντεχω... γι αυτο και οδηγουμε στα δυσβατα σκοτεινα στενα των ονειρων... για να αισθανθω λιγο την παρουσια αυτων που δηλώνουν αποντες στην ζωη μου!

ίσως πληγώνομαι περισσότερο...αλλα στιγμιαία χαμογελαω...