Και όπως με το νυχι προσπαθω να ματωσω τα χειλια μου... και όπως προσπαθω να μαζεψω τον ιστο των σκεψεων μου που χανονται μεσα στην μουσικη... τα ματια μου ξεφευγουν στην ομορφη τρυφεροτητα του κενου....
Θολωσε το παρον και μοιαζει να ναι ιδιο με το παρελθον... θολωσε το παρελθον και μοιαζει με το μελλον. το μέλλον ματωμένο και κοφτό χωρίς γωνίες χωρις μανδυες χωρις ηθελημενες συγγνωμες και μασκαρεμενες γνώμες.
Για μενα προσπαθω να κρατηθω να κλεισω τα ματια και να μην φυγει ουτε μια σταγονα σκεψης... για μενα δαγκωνω δυνατα και γευομαι την πικρα των λεξεων...για να διαφυλαξω την αλμυρα της σιγουρης αβεβαιοτητας που κρυβει μεσα της η ζωη μου.... για μενα ενω μυριζω την ατμοσφαιρα που ειναι πικρη δεν ανοιγω το κουτακι της ψυχης μου και δεν μοιραζω αληθειες πικρες καημους . δεν μοιραζω την πραγματικοτητα... παρα μονο την φυλακιζω μεσα στα διχτυα των αναστεναγμων μου και την κερναω σε μενα!
Γιατι αν ποτε καταφερω και τα μοιραστω αυτα με σενα η αγκαλια σου δεν θα ειναι αρκετη να με χωρεσει. η αγκαλια σου δεν θα ειναι δυνατη να με αντεξει... η αληθεια θα σε φοβισει και θα αρχισεις να τρεχεις... και εγω δεν θα σε φωναξω.. θα καταλαβω.. απλα θα πονεσω θα κλαψω αλλα δεν θα σε ψαξω γιατι θα ξερω... ειναι βαρυ το φορτιο καλυτερα να μην στο δωσω.... θα καταλαβω... για μενα λοιπον τα κραταω για να μην φυγεις να μην πεταξεις για μενα λοιπον για να μπορω να σε κοιταω να με κοιτας... να μπορω να σε χαζευω οταν γελας... και ας ξερω πως δεν αξιζει ολο αυτο ας ξερω πως εισαι μια οθφαλμαπατη για μενα τελικα θα αντεξω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου