Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Χαμένα μακάρι...


Μακάρι να με έκλεινες μεσα στα ολόλευκα φτερά σου και να μου άναβες όλα τα φώτα στα σκοτεινά μονοπάτια της θύμισης. Μακάρι η παρουσία σου να είχε τόση δύναμη ώστε να με κρατάει δυνατή και να μην "πέφτω". Μακάρι με ένα σου και μόνο φιλί να έβρισκα πάλι την χαμένη μου αναπνοή......


Μα χάθηκαν τα μακάρι, έμειναν μόνο οι ακίδες της απουσίας σφηνωμένες βαθιά στην παλάμη της ανούσιας πραγματικότητας. μιας πραγματικότητας η οποία πνίγεται αναζητώντας κάποιο ξεχασμένο σωσίβιο για να επιβιώσει μέσα στα μακάρι.


Μακάρι λοιπόν τα φτερά σου κάποτε να συναντηθούν με τα δικά μου ξανα και να καταφέρω να πω όσα ο φράκτης του εγωισμού κρατούσε καλά φυλακισμένα μέσα στο υποτιθέμενο αυτονόητο.


Μέχρι τότε όμως θα παλεύω με τις ακίδες, ρουφώντας με ζήλο το αίμα για να μην ξεφύγει σταγόνα ανάμνησης. μέχρι τότε απλά θα κείνω τα μάτια ξαπλωμένη και θα προσμένω την αίσθηση των φτερών σου να με σκεπάζουν...!

2 σχόλια:

Madame de la Luna είπε...

Ξέρεις τι θυμήθηκα διαβάζοντας αυτά που έγραψες; "Και σε περιμένω, τσιγάρο αναμμένο... Και σε περιμένω, στην αγκαλιά σου να σωθώ..."

Μακάρι έτσι να γίνει, αν αυτό είναι που αληθινά χρειάζεσαι. Φιλί!

pandora's box είπε...

@Madame de la Luna...
μακάρι να γινόταν... μακάρι να μπορούσα με ένα τσιγάρο αναμένο συντροφιά να περίμενα την αγκαλία που θα με λύτρωνε... μα είναι αργά πλέον...και παρέα με το αργά ήρθε κ το υποτιθέμενο αυτονόητο να πάρει μαζί του, όσες αγκαλιές χρειαζόμουν, για το ταξίδι του ποτέ...!