Ακόμα σε μυρίζω όταν κλείνω τα μάτια μου

ακόμα αγγίζω το παγωμένο δέρμα σου

ψάχνοντας παρηγοριά

ακόμα τα δάκρυα δεν κρύωσαν

ακόμα δεν αισθάνθηκα τι θα πει απουσία

προσμένοντας τον πόνο

προσμένοντας την λήθη που θα παρασύρει την απουσία

ακόμα αγγίζω τα μακρυα σου δάχτυλα

ξαπλώνοντας στα φτερά σου

τα φτερά σου....

αγκαλιά προσμονή φιλί χάδι...

λέξεις άδειες πλέον

χωρίς κάποιον ακροατή

λέξεις άδειες χωρίς νόημα

θύελα συναισθημάτων

θύελα αναπάντητων ερωτημάτων

θύελα που τα σήκωσε όλα και τα έστειλε μακρυά

εκεί που δεν έχει σήμα το μυαλό και δεν ηχούνε ήχοι πουθενά...

μαύρο σκοτάδι υγρό σκληρό κομμάτι

μόνο οι πεταλούδες φάνηκαν και τα μικρά σπουργίτια

να θυμίζουν πως μένει ζωή...

μενει ζωή?