Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Εγώ και εσύ μαζί.....



Μεσημέρι. Η μικρή –τότε- μελαχρινή κοπελίτσα έκλαιγε μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματος τους για να την αφήσουν να πάει στην φίλη της να παίξει. Όπως πάντα κατάφερε να τους τουμπάρει. Φόρεσε τα παπούτσια της και το μπουφανάκι της το οποίο μισούσε –ακόμα το μισεί- και περίμενε υπομονετικά την γιαγιά της να την πάει στο διαμέρισμα της φίλης της και να λυσσάξει στο παιχνίδι. «Άντεεεεε με περιμένει!!!!». Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού περιτριγυρισμένη από δεκάδες κούκλες και την Π. η οποία πάλευε να της τραβήξει την προσοχή για να της αρπάξει την Barbie βασίλισσα μέσα από τα χέρια.

Οι δυο κοπέλες ήταν πολύ δεμένες μεταξύ τους και δεν είχαν προβλήματα… ίσα ίσα ένιωθαν πως τίποτα δεν θα τους χωρίσει. Μέχρι τότε! Ξαφνικά η μαμά της Π. τους είπε πως ακόμα ένα κοριτσάκι θα ερχόταν να παίξει μαζί τους. Τα κορίτσια δεν έδωσαν σημασία μέχρι που ήχησε το κουδούνι και εισέβαλε στον χώρο τους ένα κοντό ξανθό κοριτσάκι με έντονα γαλάζια μάτια! Το όνομα αυτής Άννα. Από τότε η δυάδα έγινε τριάδα…. Μέχρι που ξανά έγινε δυάδα. Αυτή την φορά όμως η Π. παραγκωνίστηκε –ψυχρά, χωρίς φόβο και ντροπή- και έμειναν η Άννα και η άλλη.

Όλη η γειτονιά θυμάται ακόμα πως μικρές κάνανε τις μεγάλες και σπουδαίες βόλτες τους –γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο διέμενε η μία από τις δύο-, τα θεατρικά που ανέβαζαν και αφισοκολλούσαν διαφημιστικά σε ΟΛΕΣ τις κολόνες της γειτονιάς, τα λουλούδια που κόβανε και ζητούσαν από τον ανθοπώλη της γειτονιάς να τους τα κάνει μπουκέτο –πλέον ο ανθοπώλης έκλεισε. Μάλλον ήταν τα μόνα άτομα που έμπαιναν στο μαγαζί του-, το ότι έπαιζαν γραφείο κι η Άννα πάντα υπέκυπτε και γινόταν η γραμματέας και η άλλη αφεντικό και φυσικά τους καυγάδες τους !!!

Τα χρόνια κυλούσαν και οι δυο φίλες γινόντουσαν αχώριστες. Ώρες παιχνιδιού…μέρες ατελείωτες που κοιμόντουσαν η μια στο σπίτι της άλλης… απίστευτα παιχνίδια μέχρι που η μία έφυγε για άλλη πόλη… ώρες κλάματος. Αγκαλιές. Φιλιά. Και μετά ο ΟΤΕ πήρε φωτιά….! Άπειρα τηλεφωνήματα, άπειρα εισιτήρια από την μία πόλη στην άλλη, άπειροι αποχαιρετισμοί.

Η απόσταση όμως, οι κακουχίες, οι μεγαλύτερες αποστάσεις –βλέπε ότι η μία καβαλημένη όπως είναι έπρεπε να ξενιτευτεί για να σπουδάσει-, οι συγκυρίες και όλα αυτά που παίζουν βασικούς ρόλους στις ζωές μας δεν κατάφεραν να τις χωρίσουν κι έτσι σήμερα αυτές οι δυο κλείνουν 19 χρόνια φιλίας.

19 χρόνια που πλέον δεν θεωρούνται χρόνια φιλίας γιατί δεν είναι απλώς φίλες αλλά αδερφές.


(Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στο άλλο μου μισό, την αδερφή μου, την κολλητή μου, την φιλεναδίτσα μου η οποία μου κάνει συνεχώς παράπονα ότι δεν έχω γράψει ΤΙΠΟΤΑ γι αυτήν. Μην φοβάστε θα επιστρέψω στο κανονικό στυλ μου σύντομα…. Έπρεπε όμως να κάνω αυτή την παρένθεση για χάρη της!)

6 σχόλια:

γυφτακι είπε...

Ζηλεύω τη φιλία σας. Τυχερές που εχετε η μια την αλλη.

Μυστικό Μονοπάτι είπε...

19 χρόνια δεν ειναι λίγα!!! Είναι υπέροχο που εχετε η μια την άλλη!!! Είστε πολυ τυχερες και μακάρι να κρατήσει για πολλά πολλά πολλά χρόνια!!!!

"Μυστικά" φιλιά!!!

Prisoned Soul είπε...

Είμαι σιγουρη πως άξιζε το "παραστράτημά" σου... Μια φιλία είναι κάτι πολύ σημαντικό και ιδιαίτερα όταν εχετε περάσει τόσα πολλά μαζί, τόσα χρόνια... Να στε πάντα καλά και ενωμένες!!!!!

pandora's box είπε...

@ Γυφτάκι

Το "τυχερές" νομίζω είναι πολύ λίγο!

pandora's box είπε...

@Μυστικό Μονοπάτι...

19 χρόνια και πάμε για άλλα τόσα... (βάζουμε στόχο αλλα 19 και μετα τον ανανεώνουμε!!! :P)

έχω πει ειναι η σχέση της ζωής μου χαχαχα

pandora's box είπε...

@ Prisoned Soul...

το άξιζε το παραστράτημα 19 χρόνια μ ακούσει να γκρινιάζω χωρίς να λέει κουβέντα...! :P