Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ....


Ποτέ δεν ήμουν εκεί. Πάντα όμως τέτοια μέρα ήμουν στην άλλη άκρη της γραμμής και τραγουδούσα φάλτσα το γνωστό άσμα.
Δώρο? Πάντα έλεγα του χρόνου θα πάρω φέτος δεν βγαίνω οικονομικά ακόμα. Αυτή η αναβλητικότητα μου…
…και φέτος? Πάλι πήρα τηλέφωνο. Δεν τραγούδησα όμως. Άκουσα απλά τον τηλεφωνητή. Άκουσα την φωνή σου. Ρούφηξα κάθε φωνήεν και κάθε σύμφωνο που ακουγόταν μελωδικά με την φωνή σου. Αισθάνθηκα πως είσαι εδώ και ας μην είσαι. Ένιωσα πως ήρθες πάλι έστω και για λίγο. Αλλά δεν ήρθες… δεν είσαι εδώ. Και έμεινα με τις αναμνήσεις. Την μυρωδιά σου. Πήγα και πήρα την κολόνια σου για να σε μυρίζω. Μα αυτό δεν βοήθησε αρκετά. Ψάχνω στο πλήθος στους δρόμους άνδρες με κοτλέ παντελόνια και χαμογελάω. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζουν εσένα τα κοτλέ παντελόνια. Ψάχνω να βρω εσένα αλλά δεν σε βρίσκω.
Φέτος δεν μπορώ να πω χρόνια πολλά, ούτε να ζήσεις…. Θα πω απλά «ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ» όπως φώναζε η μικρή όταν κρύβαμε την τούρτα σου στο ψυγείο….
Μου λείπεις και σ’ αγαπάω. Ελπίζω όπου και να είσαι να είσαι καλά.
Φέτος θα γιορτάσω και ας μην είσαι εσύ εδώ. Δεν θα κλάψω….. ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω να μην κλάψω.
Σ αγαπάω.

4 σχόλια:

Μυστικό Μονοπάτι είπε...

Tο δώρο σου ίσως να μην φαίνεται με τα μάτια αλλα είναι ολοφάνερο με την καρδιά! Και αυτό είναι η αγάπη σου...

Να τον χαιρεσαι!!!

"Μυστικά" φιλιά!!!

Prisoned Soul είπε...

Να τον χαίσεσαι και να τον αγαπάς και να τον θυμάσαι πάντα!!!! Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει πως η μνήμη είναι το ημερολόγιο της ζωής μας που πάντα το φέρουμε μαζί μας. Εφόσον τον θυμάσαι θα είναι πάντα μαζί σου...

pandora's box είπε...

@ Μυστικό Μονοπάτι...

αυτό είναι αγαπή...

pandora's box είπε...

@ Prisoned Soul...
Δίκιο είχε ο Ουάιλντ, δυστυχώς όμως μερικές φορές οι σελίδες αυτού του ημερολογίου είναι αιχμηρες... και τα δάκρυα μπλέκονται με τις στάλες από το αίμα....