Κατάλληλη στιγμή!

...Προσπαθησε μάταια...

...Προσπάθησε αληθινα...

...Προσπάθησε χωρίς ανταπόκριση...

Τον πλησίασε. Σήκωσε το βλέμα της ψηλά για να δει τα μάτια του, άνοιξε τα ρουθούνια της για να γεμίσει τους πνεύμονες της με το άρωμα του, έψαξε με το χέρι της την παλάμη του για να αισθανθεί το δέρμα του, την σάρκα του. Άνοιξε το στόμα της μα η φωνή δεν έβγαινε. Του χαμογέλασε γλυκά και πάλευε να του πει τα πάντα μα η φωνή της αρνιόταν πεισματικά να βγει. Κάτι την κράταγε πίσω. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά και η ανάσα της είχε γίνει βαριά... θυμήθηκε την τελευταία φορά που η καρδιά της και η αναπνοή της έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι και χαμογέλασε πονηρά. Πάλι εκείνος ήταν εκεί... τώρα όλα άλλαξαν. Τώρα δεν είχε το ίδιο θάρρος. Τώρα ήθελε να μιλήσει και όχι να κρυφτεί πίσω από την σιωπή.

Έκανε ένα βήμα πίσω. Ολόκληρο το πρόσωπο του τώρα ήταν μπροστά της. Έκλεισε τα μάτια της. Τα χέρια της όμως ακόμα ήταν πλεγμένα στα δικά του. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Ένας αναστεναγμός ξέφυγε από μέσα της. Έπρεπε να το πάρει απόφαση...Έπρεπε να γίνει. Έπρεπε κάποια πράγματα να υποθούν...

Εκείνος στεκόταν μπροστά της την κοιτούσε σαν να μην καταλάβαινε. Ήξερε όμως. Από πάντα γνώριζε και ας μην το παραδεχόταν. Στεκόταν και την κοιτούσε. Ένιωθε πως πλησιάζει η μπόρα και δεν έλεγε τίποτα. Της έδινε χρόνο άραγε? Σκεφτόταν πως να αντιδράσει? ...άφησε το χέρι της αφήνοντας τα δάχτυλα της να χαϊδέψουν τον άνεμο καθώς έπεφταν στο κενό, γύρισε το πρόσωπο του αλλού, σύννεφα άφησε να σκεπάσουν το πρόσωπο της και το βλέμμα της να γεμίσει απορία... έκανε ένα βήμα πίσω και αυτός. Την άφησε να τον κοιτάζει καθώς έφευγε... δεν ήταν τελικά η σωστή στιγμή...

Πότε όμως θα είναι η σωστή στιγμή? Μέσα της χείμαρρος έτοιμος να ξεχειλίσει όσα ήθελε να του πει... πόσο ακόμα θα κρατηθεί απο την λεπτή κλωστή της λογικής? Για πόσο ακόμα θα κρατήσει μία αξιοπρέπεια η οποία δεν υπάρχει στον έρωτα? Για πόσο ακόμα θα επιτρέπει στον ίδιο να ορίζει το πως αισθάνεται? Για πόσο ακόμα θα προσποιείται πως εκείνος δεν γνωρίζει?

Έμεινε να τον κοιτάει να απομακρύνεται, γύρισε και την κοίταξε αλλά αμέσως φόρεσε τα γυαλιά του κρύβοντας για ακόμα μία φορά τον ήλιο. Έμεινε μετέωρη για λίγα δευτερόλεπτα. Έκλεισε με δύναμη την παλάμη της, ρεύμα διαπέρασε το κορμί της. Έπρεπε να του πει όσα ήθελε καιμετά ας τον έχανε. Θα το έκανε. Θα έβρισκε την κατάλληλη στιγμή...