…Τα κεριά μόνα τους δεν σβήνουν!

Τα φώτα έσβησαν. Βρέθηκε μόνη της πάνω στη σκηνή. Άνοιξε το στόμα της μα δεν βγήκε ήχος. Ανοιγόκλεισε γρήγορα τα μάτια της και ξαφνικά μεγάλοι προβολείς με λευκό φως άνοιξαν και άρχισαν να την τυφλώνουν. Πλέον όλα όσα είχε γύρω της είχαν χαθεί, δεν μπορούσε να δει την μορφή τους. Έκλεισε τα μάτια της σε μία ανούσια προσπάθεια να μπορέσει να συνηθίσει στο άπλετο φως. Μάταια. Κάθισε στο σκονισμένο πάτωμα και έκρυψε το πρόσωπο της μέσα στις ιδρωμένες της παλάμες. Η παράσταση είχε τελειώσει. Μπορούσε πλέον να ανασάνει.

Εικόνες άρχισαν να παίζουν μέσα στο μυαλό της σαν μικροφίλμ άλλης εποχής. Τούρτες με κεριά που σβήνανε, χαμόγελα, τραγούδια και ευχές να χαϊδεύουν τα αυτιά του με στοργή. Σήκωσε το κεφάλι της. Στα αυτιά της άρχισε να αντηχεί ο ήχος της φωνής του. Χαμογέλασε. Ήξερε πως αυτή την μέρα θα την περνούσαν οι δυο τους. Έκρυψε ξανά το πρόσωπο της και μέσα στο σκοτάδι άρχισε να παίζει ξανά εικόνες από τότε. Αγκαλιές, φιλιά και πειράγματα. Συνέχισε να χαμογελάει καθώς αισθανόταν το άγγιγμα του στην επιδερμίδα της.

Ήταν ήρεμη. Ήξερε πως δεν θα κατάφερνε ποτέ ξανά να ήταν μαζί του. Ήξερε πως δεν θα μπορούσε ποτέ ξανά να ακούσει την φωνή του. Ήξερε πως δεν θα την έπαιρνε ποτέ ξανά στην αγκαλιά του. Δεν έκλαιγε όμως. Χαμογελούσε. Ήξερε πως μία φορά τον χρόνο θα μένανε μαζί, οι δυο τους. Ήξερε πως μία φορά τον χρόνο η φωνή του θα επέστρεφε στα αυτιά της, το άρωμα του θα γέμιζε τον χώρο και οι όμορφες αναμνήσεις θα ξαναζωντάνευαν.

Αυτή η μέρα ήταν σήμερα. Δεν θα την χαράμιζε για κανέναν.

Σηκώθηκε όρθια. Κοίταξε το έντονο φως και ψιθύρισε: «και είπαμε…μην ανοίξεις το ψυγείο! Ξέρεις γιατί…».

Βγήκε τρέχοντας στο δρόμο να βρει την πιο όμορφη τούρτα….και ας μην σβήνουν μόνα τους τα κεριά….

…για σένα!

Βροχή…

Κοίταξε τον ουρανό, άνοιξε τα χέρια της και περίμενε καρτερικά.

Εδώ και ώρα άκουγε τις προειδοποιήσεις.

Έβγαλε τα παπούτσια της, κοίταξε τον ουρανό, πήρε μια βαθιά ανάσα και τότε ξεκίνησε.

Ορμητικά άρχισαν να κυλάνε πάνω τις οι σταγόνες.

Όλες, μονομιάς, άρχισαν να παλεύουν να ξεπλύνουν τα δάκρυα της, να παρασύρουν τις σκέψεις της.

Σαν οξύ άρχισαν να καίνε την επιδερμίδα της, και σαν σφαλιάρες χτυπούσαν το πρόσωπο της.

Εκείνη καθόταν ακίνητη, με τα χέρια ανοιχτά και απολάμβανε την βροχή που την ξέπλενε.

Τα πόδια της πάγωναν μα το απολάμβανε.

Ήταν σαν να τιμωρεί τον εαυτό της για όσα επέτρεψε να αισθανθεί, για όσα επέτρεψε να πει, για όσα επέτρεψε να ονειρευτεί.

Τα ρούχα πλέον είχαν κολλήσει πάνω της όπως οι φόβοι και οι ανασφάλειες που ρουφούσαν την ψυχή της και δεν της επέτρεπαν να ανασάνει.

Τα μαλλιά της μαστίγωναν το πρόσωπο της καθώς έπαιζαν με τον δυνατό αέρα σαν μικρά κλαδιά κάποιου δέντρου.

Μα εκείνη καθόταν εκεί. Ακίνητη. Να απολαμβάνει την αυτοτιμωρία της και τον εξαγνισμό.

Θα περιμένω...

Σε ξένα σώματα προσπάθησε να μπλεχτείς

Ξένα φιλιά προσπάθησε να γευτείς

Καθώς της μοναξιάς σου τους φόβους θα προσπαθείς να αποφύγεις

Μικρές κλεμμένες ανούσιες στιγμές θα προσπαθείς να ζήσεις

Και όταν τα ξένα χέρια σαν λεπίδες θα σε πληγώσουν

Και όταν τα ξένα χείλη θα σε ματώσουν

Στην έρημο του πόνου θα ταξιδεύεις

Και όλα τα χρώματα του ουρανού θα σε κάνουν να υποφέρεις

Όταν τα ξένα μάτια θα σε γρατζουνάνε

Και στάλες από αίμα στα χέρια σου θα κυλάνε

Μια αγκαλιά χρυσάνθεμων θα σε περιμένουν

Να γίνουν φιλιά τις πληγές σου να γιατρέψουν

Χωρις να υπαρχει «εγω»

Χωρις να υπαρχει «εγω».

Χωρις να υπαρχει μελλον και παρελθον. Μονο το τωρα που ποναει σαν κοφτερη λεπιδα.

Μονο το τωρα που με κοβει βαθια χωρις ελεος.

«θα ειμαι για παντα εδω» και το ξερεις.

Θα ειμαι για παντα εδω και ας πονεσω.

Θα ειμαι για παντα εδω για σενα. Για να σε κανω να γελας, να χαμογελας. Να αναπνεεις μεσα απο την ανασα μου και ολους σου τους φοβους να τους ξεπερναμε μαζι.

Χωρις να υπαρχει «εγω»

Χωρις να υπαρχει φοβος.

Ειλικρινα και μοναδικα συναισθηματα.

Μονο για σενα.

Ειλικρινες και πραγματικες αγκαλιες για μενα και για σενα.

Πληγωσε με γιατι δεν υπαρχει «εγω»

Σε παρακαλω πληγωσε με γιατι δεν υπαρχει «εγω».

Μονο εσυ...ουτε «εμεις»... μονο «εσυ»

Αρκει να γελας για να γελαω.

Να αναπνεεις για να αναπνεω.

Να πονας για να ποναω.

Να ονειρευεσαι για να ονειρευομαι...

Γιατι δεν υπαρχει «εγω».

ΠΛΗΓΩΣΕ ΜΕ ΤΟ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ.....

ΤΕΛΟΣ

Το τοπίο άλλαξε

Το τοπίο άλλαξε...

Χρώματα, μυρωδιές, αναμνήσεις.

Τοποθέτησε σωστά το τραπεζάκι. Ανάμεσα στους αρμούς. Να είναι σωστά ευθυγραμμισμένο. Αυτή τη φορά όλα έπρεπε να είναι σωστά τοποθετημένα. Με τάξη. Χωρίς παραφωνίες.
Έβαλε πάνω και τα κεριά. Να ανάψουν, να γεμίσουν με χαμηλό φωτισμό τον άδειο χώρο και να γεμίζουν ζεστασιά το ξένο τόπο.

Έπρεπε να παλέψει να το κάνει δικό της. Να το γεμίσει μέχρι το ταβάνι μόνο με χαμογελαστές αναμνήσεις που θα κοιτάει πίσω και θα τις κλείνουν το μάτι.

Το τοπίο άλλαξε...η ίδια;

Ορισμός του έρωτα...

Δεν ξέρω να σου δώσω τον ορισμό του έρωτα...

...δεν νομίζω πως υπάρχει κιόλας.

…Ίσως είναι το τρέμουλο στο κάτω χείλος όταν σε συναντώ, ίσως είναι το έντονο χτυποκάρδι, ίσως είναι αυτός ο κόμπος στο στομάχι όταν σε σκέφτομαι ή η εικόνα σου που έρχεται στο μυαλό μου μόλις κλείσω τα μάτια μου. Ίσως έρωτας να είναι η ανάγκη μου να αγγίξω τα ακροδάχτυλα σου, να σε κοιτώ στα μάτια και να μην μιλάω, απλά να ρουφάω την εικόνα σου για να έχω αναμνήσεις όταν ξαναφύγεις. Έρωτας ίσως είναι τα δάκρυα που κυλάνε το πρωί που ξυπνάω και καταλαβαίνω πως σε ονειρευόμουν. Έρωτας ίσως είναι η προσπάθεια μου να φυλακίσω μέσα μου το άρωμα σου για να με συντροφεύει τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες που δεν θα είσαι εδώ. Έρωτας ίσως είναι απλά η ανάγκη μου να ουρλιάξω πως σε αγαπώ και ας ξέρω πως θα ακουστεί κουτό. ίσως και να είναι έρωτας αυτά που αισθάνομαι για σένα.

Ίσως αυτό να είναι έρωτας...

Αγάπη...

Δεν κοιτούσε πουθενά. Το βλέμμα της ήταν άδειο. Στεκόταν πλάτη σ’ εκείνον. Άκουγε απλά την ανάσα του που γινόταν όλο και πιο έντονη όσο την πλησίαζε. Δεν μπορούσε να κουνηθεί... σκεφτόταν πως να το πει, πως να του το δείξει, πως θα μπορούσε να τον κάνει να καταλάβει τι εννοεί... τι αισθάνεται...

Σκεφτόταν...

«Αγάπη... αγάπη αληθινή, χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Αυτό αισθάνομαι για σένα. Αγάπη μεγάλη. Έντονη. Γεμάτη πάθος. Αυτο αισθάνομαι για σένα. Το ξέρω δεν μπορείς να το καταλάβεις. Δεν το έχεις αισθανθεί...τουλάχιστον δεν το έχεις αισθανθεί για μένα...

Αγάπη από εκείνη που δεν σου επιτρέπει να κάνεις βήματα πίσω. Αγάπη από εκείνη που δεν μπορείς να κάνεις βήματα μπροστά. Αγάπη γεμάτη λαβωματιές. Από εκείνη που σε κάνει να τρέμεις. Από εκείνη που καθημερινά σε γεμίζει με μικρές -σχεδόν αόρατες- χαραματιές αλλά το απολαμβάνεις. Αγάπη από εκείνη που μία ανάσα αρκεί για να σε περικυκλώσει και να σε γεμίσει.

Αγάπη αληθινή. Χωρίς όρια. Χωρίς μέτρα. Χωρίς εγωισμούς. Χωρίς προσμονή.

Αυτό αισθάνομαι για σένα... αυτό θέλω να ζήσω ΜΑΖΙ ΣΟΥ... μια αγάπη πέρα από τα πλαίσια και την πραγματικότητα... μια αγάπη μαζί σου...»

Τίποτα από αυτά δεν του είπε όμως. Τίποτα από αυτά δεν μπόρεσε να αφήσει να της ξεφύγει. Γύρισε προς το μέρος του, τον κοίταξε στα μάτια και τον αγκάλιασε, όπως μόνο εκείνη ήξερε. Αληθινά. Ελπίζοντας πως οι σκέψεις της θα μπορούσαν να περάσουν μέσα από την αγκαλιά της σε εκείνον.