Βροχή…

Κοίταξε τον ουρανό, άνοιξε τα χέρια της και περίμενε καρτερικά.

Εδώ και ώρα άκουγε τις προειδοποιήσεις.

Έβγαλε τα παπούτσια της, κοίταξε τον ουρανό, πήρε μια βαθιά ανάσα και τότε ξεκίνησε.

Ορμητικά άρχισαν να κυλάνε πάνω τις οι σταγόνες.

Όλες, μονομιάς, άρχισαν να παλεύουν να ξεπλύνουν τα δάκρυα της, να παρασύρουν τις σκέψεις της.

Σαν οξύ άρχισαν να καίνε την επιδερμίδα της, και σαν σφαλιάρες χτυπούσαν το πρόσωπο της.

Εκείνη καθόταν ακίνητη, με τα χέρια ανοιχτά και απολάμβανε την βροχή που την ξέπλενε.

Τα πόδια της πάγωναν μα το απολάμβανε.

Ήταν σαν να τιμωρεί τον εαυτό της για όσα επέτρεψε να αισθανθεί, για όσα επέτρεψε να πει, για όσα επέτρεψε να ονειρευτεί.

Τα ρούχα πλέον είχαν κολλήσει πάνω της όπως οι φόβοι και οι ανασφάλειες που ρουφούσαν την ψυχή της και δεν της επέτρεπαν να ανασάνει.

Τα μαλλιά της μαστίγωναν το πρόσωπο της καθώς έπαιζαν με τον δυνατό αέρα σαν μικρά κλαδιά κάποιου δέντρου.

Μα εκείνη καθόταν εκεί. Ακίνητη. Να απολαμβάνει την αυτοτιμωρία της και τον εξαγνισμό.