Μα όσο εγώ κανένας... δεν πρόκειται να σε αγαπήσει σώμα και ψυχή κανένας...την τρέλα και τα λάθη σου δεν θα τα χρεωθεί κανένας....
πόσες φορές έχουν υποθεί αυτά τα λόγια από το στόμα ανδρών και γυναικών... πόσες φορές -ίσως και περισσότερες- έχουν ξεχαστεί... μακάρι ότι λέγαμε να το εννοούσαμε... μακάρι να μην λέγαμε λόγια του αέρα. δεν θα πω ψέμματα, και εγώ έχω πει μεγάλα λόγια! για να καλύψω αδυναμίες μου, για να κάνω τον άλλον να αισθανθεί καλύτερα ή ακόμα και για να τα πιστέψω εγώ η ίδια.
"Σε αγαπάω αλλά είμαι αλλού..." κατά πόσο μπορεί να είναι αληθινή μία τέτοια έκφραση. πως μπορείς να αγαπάς κάποιον και να είσαι αλλού; "Σε αγαπάω τόσο πολύ που δεν μπορώ να το αντέξω και γι' αυτό και θέλω να χωρισούμε" μεγαλύτερο ψέμα δεν έχω ακούσει! πως μπορείς να αγαπάς κάποιον και να τον χωρίζεις επειδή δεν αντέχεις την αγάπη του; "σε αγαπάω πολύ αλλά δεν αντέχω αυτό το ελάττωμά σου! και γι αυτό θέλω να χωρίσουμε..." εγώ ξέρω πως αν αγαπάς κάποιον τα ελαττώματα του τα βλέπεις προτερήματα, τα αγαπάς τα ελαττώματα του, είσαι ερωτευμένος με αυτά τα ελαττώματα όσα χρόνια και να περάσουν.... δεν τον χωρίζεις γι αυτά!!!!!
Κατα πόσο μπορείς να αντέξεις έναν χωρισμό;;;;;; Ειδικά όταν αυτός ο χωρισμός είναι ο δικός σου χωρισμός... και κατα πόσο μπορείς να πεις ότι κάποιον τον αγαπάς όταν τον χωρίζεις εσύ.
Ένας χωρισμός όμως μπορεί να είναι μόνο ερωτικής φύσεως; Για μένα όχι...μέσα σε μερικούς μήνες -άτιμο 2008- βίωσα όλες τις μορφές του... φιλικό, ερωτικό, οικογενειακό εσωτερικό... Το να χάνεις κάποιον άνθρωπο απο την ζωή σου είναι δυσβάστακτο όταν χάνεις τον εαυτό σου τι είναι; Βίωσα αρκετους χωρισμούς και με τελευταιο και πιο δύσκολο να τον δεχτώ αυτό τον γονιών μου... απο μικρή βίωνα καυγάδες σε σημείο που το θεωρούσα δεδομένο...ποτέ όμως δεν είχα νοιώσει και πως επήλθε το τέλος...τώρα το νοιώθω...και μαζί με αυτό το συναίσθημα ένοιωσα πως ένα κομματι του εαυτού μου πάγωσε. Πίστεψα -και πιστεύω- πως από την στιγμή που αυτοί οι δύο άνθρωποι χωρίζουν -αυτοί οι άνθρωποι που μετά από τόσα χρόνια ήταν ακόμα ερωτευμένοι- δεν μπορεί να υπάρχει παντοτινός έρωτας αγάπης ή όπως αλλιώς το λένε...! Και κάπου εκεί είναι που έχασα εμένα τα πιστεύω μου γύρω από τον έρωτα, την κατανόηση και την ανάγκη για μία αγκαλιά...Δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω να αγαπήσω ξανά! δεν γνωρίζω αν θέλω να προσπαθήσω...και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω αν αξίζει να αναρωτηθώ αν όντως αξίζει να ασχολούμαι με αυτό το θέμα...έπειτα από τόσους χωρισμούς έχω παγώσει.
πόσες φορές έχουν υποθεί αυτά τα λόγια από το στόμα ανδρών και γυναικών... πόσες φορές -ίσως και περισσότερες- έχουν ξεχαστεί... μακάρι ότι λέγαμε να το εννοούσαμε... μακάρι να μην λέγαμε λόγια του αέρα. δεν θα πω ψέμματα, και εγώ έχω πει μεγάλα λόγια! για να καλύψω αδυναμίες μου, για να κάνω τον άλλον να αισθανθεί καλύτερα ή ακόμα και για να τα πιστέψω εγώ η ίδια.
"Σε αγαπάω αλλά είμαι αλλού..." κατά πόσο μπορεί να είναι αληθινή μία τέτοια έκφραση. πως μπορείς να αγαπάς κάποιον και να είσαι αλλού; "Σε αγαπάω τόσο πολύ που δεν μπορώ να το αντέξω και γι' αυτό και θέλω να χωρισούμε" μεγαλύτερο ψέμα δεν έχω ακούσει! πως μπορείς να αγαπάς κάποιον και να τον χωρίζεις επειδή δεν αντέχεις την αγάπη του; "σε αγαπάω πολύ αλλά δεν αντέχω αυτό το ελάττωμά σου! και γι αυτό θέλω να χωρίσουμε..." εγώ ξέρω πως αν αγαπάς κάποιον τα ελαττώματα του τα βλέπεις προτερήματα, τα αγαπάς τα ελαττώματα του, είσαι ερωτευμένος με αυτά τα ελαττώματα όσα χρόνια και να περάσουν.... δεν τον χωρίζεις γι αυτά!!!!!
Κατα πόσο μπορείς να αντέξεις έναν χωρισμό;;;;;; Ειδικά όταν αυτός ο χωρισμός είναι ο δικός σου χωρισμός... και κατα πόσο μπορείς να πεις ότι κάποιον τον αγαπάς όταν τον χωρίζεις εσύ.
Ένας χωρισμός όμως μπορεί να είναι μόνο ερωτικής φύσεως; Για μένα όχι...μέσα σε μερικούς μήνες -άτιμο 2008- βίωσα όλες τις μορφές του... φιλικό, ερωτικό, οικογενειακό εσωτερικό... Το να χάνεις κάποιον άνθρωπο απο την ζωή σου είναι δυσβάστακτο όταν χάνεις τον εαυτό σου τι είναι; Βίωσα αρκετους χωρισμούς και με τελευταιο και πιο δύσκολο να τον δεχτώ αυτό τον γονιών μου... απο μικρή βίωνα καυγάδες σε σημείο που το θεωρούσα δεδομένο...ποτέ όμως δεν είχα νοιώσει και πως επήλθε το τέλος...τώρα το νοιώθω...και μαζί με αυτό το συναίσθημα ένοιωσα πως ένα κομματι του εαυτού μου πάγωσε. Πίστεψα -και πιστεύω- πως από την στιγμή που αυτοί οι δύο άνθρωποι χωρίζουν -αυτοί οι άνθρωποι που μετά από τόσα χρόνια ήταν ακόμα ερωτευμένοι- δεν μπορεί να υπάρχει παντοτινός έρωτας αγάπης ή όπως αλλιώς το λένε...! Και κάπου εκεί είναι που έχασα εμένα τα πιστεύω μου γύρω από τον έρωτα, την κατανόηση και την ανάγκη για μία αγκαλιά...Δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω να αγαπήσω ξανά! δεν γνωρίζω αν θέλω να προσπαθήσω...και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω αν αξίζει να αναρωτηθώ αν όντως αξίζει να ασχολούμαι με αυτό το θέμα...έπειτα από τόσους χωρισμούς έχω παγώσει.
1 σχόλιο:
orismenes agapes ponane para polu.....isws h apousia tous omws ponaei perissotero! makari na mporousame na apofugoume auto ton pono alla h zwh einai duskolh.
kai pou na deis ti allo se perimenei!!!
Δημοσίευση σχολίου