Παπαρούνες...η ζωή μου!!

Και εκεί που λες ότι δεν έχεις τίποτα στην ζωή σου αυτή την περίοδο το οποίο να αξίζει την προσοχή σου, εκεί που λες ότι η ρουτίνα σου έχει γίνει αποπνικτική, σαν ένα ζιβάγκο το οποίο σε στενεύει...αλλά δεν μπορείς να το βγάλεις...ΜΠΑΜ!

Προβλήματα, αγωνίες, χαμόγελα... ένα όνειρο από το οποίο προσπαθείς να δραπετεύσεις αλλά όλο κάτι σε τραβάει πίσω, λες και ο Μορφέας σε έχει ερωτευτεί και δεν θέλει να σε αφήσει να φύγεις μακριά του.

Και πάνω που είσαι -για την ακρίβεια είμαι, γιατί μιλάω για μένα- έτοιμος να πεις ότι έχεις συμβιβαστεί με όλα και πως θα προσπαθήσεις να συμβαδίσεις με αυτό, έρχεται κάτι και τα ανατρέπει όλα...

Αυτό το κάτι... ένας έρωτας ή ένας ενθουσιασμός; και πως ακριβώς είσαι σίγουρος από ποια πλευρά αυτού του μικρού πολύ πολύ λεπτού νήματος πρέπει να περάσεις; Υπάρχει άραγε διαφορά; και αν είσαι απλά ενθουσιασμένος... και τι σημασία έχει; Θα καταφέρεις ποτέ να το ζήσεις ή μόλις αρχίσεις την προσπάθεια θα δεις τα πάντα να απομακρύνονται όπως τα πέταλα μίας παπαρούνας όταν την χαιδεύει ο άνεμος; (Για να μην πω ότι όλα θα ακολουθήσουν την πορεία της ζωής μίας μαργαρίτας. Ναι, ναι, το γνωστό "μ'αγαπά δεν μ'αγαπα" μέχρι που τελειώνουν τα πέταλα τελειώνουν οι αντοχές τελειώνει και ο ενθουσιασμός).

Εγώ λέω να το δοκιμάσω...άλλωστε μ' αρέσει να περιμένω να με χαιδέψει γλυκά ο άνεμος...και ας μου πάρει μακριά κάποια από τα πέταλα μου... την επόμενη άνοιξη θα ξανα ανθίσω!!!