Δευτέρα 26 Μαΐου 2008

Το κλουβί!!


Οι πρώτες νότες στο πιάνο σκέπασαν την σιωπή... μια μελωδία χάιδεψε τα βλεματα των περαστικών. το παράθυρο είχε ξεχαστεί ανοικτό..καθόταν πλάτη, δεν έβλεπε, δεν άκουγε, απλά χάιδευε νοσταλγικά τα ξεθωριασμένα πλήκτρα του πιάνου! με παρτιτούρα τις αναμνήσεις, με νότες τις χαμένες στιγμές και χορδές την ελπίδα, άρχισε να συνθέτει...

Αρχικά δειλά, φοβισμένα, πετούσε από νότα σε νότα. Έπειτα το πάθος έκανε την θριαμβευτική του είσοδο και μια μελαγχολικη μελωδία κάλυψε τα πάντα.

δάκρυα θόλωναν τα μάτια, καθώς έβγαινε ο πόνος σαν μουσική από μέσα της...

και αυτη η μελωδία...εικόνες σχημάτιζε, τρομαγμένες σκιες στον τοίχο! δεν έβλεπε, δεν σκεφτόταν, μόνο ένοιωθε!Μόνο το κελαηδισμα της γερασμένης πλέον καρδερίνας που είχε σε ένα μεταλλικό παγωμένο κλουβί αποσπούσε την προσοχή της...πόσο ζήλευε την καρδερίνα της, πόσο την λυπόταν και παράλληλα λυπόταν τον εαυτό της... η καρδερίνα ήταν αυτή, ήταν η ίδια στο σώμα ενός πουλιού...κλεισμένη σ' ένα κλουβί με μοναδικό της όπλο την ξεψυχισμένη πλέον φωνή της. Αβοήθητη, ανίκανη να ανοιξει τα φτερά της να πετάξει, και η φωνή της όσο περνούσε ο καιρός όλο και έσβηνε... έτσι και αυτή, έσβηνε...

Και η μελωδία συνέχιζε να λούζει με ακτίνες το χώρο...συνέχιζε να προσφέρει ζεστασιά, συνέχιζε να την ταξιδεύει στα μονοπάτια της θύμησης...

8 σχόλια:

Ο άλλος είπε...

Το κείμενό σου βγάζει μια πίκρα που μοιάζει όμως με υπόσχεση. Ωριμάζει, μεγαλώνει και απελευθερώνεται όπως ακριβώς η ζωή . Όπως εμείς. Να θυμάσαι πως τα κλουβια τις περισσότερες φορές τα φτιάχνουμε οι ίδιοι. Ασφαλής τρόπος να τα αποφύγουμε δεν υπάρχει. Αλλά μπορούμε να ακούμε, μα σεβόμαστε και να αλλάζουμε για να έχουμε τις μικρότερες πιθανότητες να κλειστούμε μέσα.Φιλιά

ΑΝΑΣΑ είπε...

καρδερίνα
απλά άνοιξε το κλουβί και πέτα
είσαι τόσο νέα!

pandora's box είπε...

@ Άλλε...
Πίκρα...απόγνωση... όπως θέλεις βάφτισε το! Υπάρχει όμως ελπίδα σωτηρίας...έχει ακόμα το πιάνο!!!

@Ανάσα...
Το άνοιξα το κλουβί σήμερα, τσάκισα τα φτερά μου άμαθη στο να πετάω, πλήγωσα στην προσπάθεια μου και άλλους... αλλά είμαι σίγουρη πως θα ξανα απογειωθώ λείαν συντόμως...

NY ANNA είπε...

Πολλή πίκρα, όντως. Άραγε, τυχαία, συμπτωματική, περιστασιακή, διαχρονική όπως οι νότες, βαθύτερη, επιδερμική; Εκείνη μόνο ξέρει... Ίσως και το πιάνο της, που πιάνει τους σφυγμούς της... Καλησπέρες, φιλιά και καλώς σε βρήκα... (Όντως, αν ήμασταν καρτούν, τα πάντα μάλλον θα ήταν ευκολότερα. Ακόμα κι αν από πάνω μας περνούσανε νταλίκες...)

pandora's box είπε...

@Άννα...
Καλως ήρθες Άννα... και να ξέρεις πως όλα είναι περιστασιακά...αφήνουν σημάδια αλλά περνάνε...

Ανώνυμος είπε...

Ανοιξε το κλουβι και πετα. Μαθε, βγαλε συμπερασματα και μην φοβασαι τιποτα. Καλα ταξιδια, βρε...

pandora's box είπε...

@Γυφτάκι...

λες μια μικρή καρδερινούλα να καταφέρει να πετάξει... let's try!!

Ανώνυμος είπε...

κυρίως οι μικρές καρδερινούλες πετούν... Οι μεγάλες τα χουν δει όλα και που να τρέχουν τώρα, με τη γόβα στα χωράφια...