Deadlines, Tελείες, τέλος!

Deadlines....στην δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στην ζωή....

Και αν δεν τα προλάβεις τι γίνεται; Χανεις την δουλειά, κόβεσαι στο μάθημα...και...και...τι γίνεται αν χάσεις το deadline της ζωής;

Χθες περπατούσα στον δρόμο, έτρεχα να προλάβω ακόμα ένα deadline. Ακόμα και ο καιρός συνυπάρχει με μένα! Έβρεχε, έβρεχε κατρρακτωδώς σαν να προσπαθούσε να ξεπλύνει το μυαλό μου από τις άσχημες σκέψεις, από τα άσχημα συναισθήματα, από όλα αυτά τα οποία με κάνουν να καθηστερώ στα deadlines μου.Τελικά τα πρόλαβα όλα! Ένιωθα ευτυχισμένη! Τραγουδούσα όλη την ώρα ένα καινούριο τραγούδι...

"Θα σε παπιοαγαπωωωωώ όπως τον Ντόναλντ η Νταίζη
και εγώ σαν κορίτσι που παίζει με ξανθιές Bibibo,
θα σε ποντικοερωτευτωωωωωώ θα μαστε Μικι και Μίνιιιιι
και μες του έρωτα το καμίνι θα ξανα βαφτιστωωωωωώ"

Επειδή όμως όπως φαίνεται ούτε διατεθημένη είμαι να νοιώσω Νταίζη ούτε να ξανα βάψω το μαλλί μου ξανθό...όλα ξεκίνησαν να αλλάζουν! Αντί να χαρώ το ότι τελείωσα με τα deadlines, το ότι σε λίγες μέρες -ναι! πλεον μετράω μέρες και όχι βδομάδες ή μήνες- γυρνάω Ελλάδα και τέλος ότι μπορώ να κοιμηθώ... ειμαι εδώ στο κέντρο του δωματίου μόνη!

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κλείσω το παράθυρο! σειρά είχαν οι κουρτίνες ερμητικά κλεισμένες να μην μπαίνει ούτε μία σταλιά ήλιος...να μην με ξεγελάσει ποτέ ξανά πως θα είναι εκεί να μου γιατρέψει τις πληγές! Έκλεισα και τα κινητά...το επόμενο λεπτό τα ξανά άνοιξα! Είπα πως αν με πάρουν θα τρομάξουν... απλά θα απαντάω "Λάθος στιγμή καλέστε σε κανένα δίμηνο".

Και εκέι στο κέντρο του σκοτεινού -γι' ακόμα μία φορά- δωματίου μου, κουλουριασμένη σαν έμβρυο στο πάτωμα αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου, δάγκωνα τα χείλη μου για να μην αρχίσω να κλαίω και να φωνάζω "Αφήστε με να ζήσω την στιγμή! Αφήστε με να παπιοαγαπήσω την στιγμή! Αφήστε με να χαμογελάσω!" ...αλλά ακόμα και να φώναζα, κανένας δεν θα μ' άκουγε!

Ένα σημάδι είναι! Ένα μαύρο σημαδάκι σε μία άσπρη κόλα χαρτί! Μία τελεία, που αν την βάλεις νομίζεις πως όλα τα προβλήματα έχουν τελειώσει! Αλλά όλο και κάποιος καλοθελητής θα βρεθεί να πεταχτεί από την κρυψώνα του και να σου φωνάξει "Εεεε, η ζωή δεν είναι ιστορία που την γράφεις στον υπολογιστή και όποτε θέλεις μοστράρεις μία τελεία και κόβεις απότομα την συνέχεια...". Κάπως έτσι...ξεκίνησαν όλα πάλι!

Θα περάσουν όλα... όλα δεν περνάνε ούτως ή άλλως; Μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς; Είναι σαν να είσαι σε μία τεράστια ουρά σε μία τράπεζα, θα περάσει η ώρα ενώ εσύ θα κοιτάς βασανιστηκά τα νούμερα σειράς προτεραιότητας...τι γίνεται όμως όταν εσύ είσαι το 338 και ο πίνακας δείχνει ακόμα 39;;;;;;;;