Σήμερα, έπειτα από πολύ καιρό, χωρίς καμία αφορμή...

Σήμερα, έπειτα από πολύ καιρό, χωρίς καμία αφορμή, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι είδα τα μάτια σου να με κοιτάνε, οι κόρες των ματιών σου έψαχναν εναγωνίως κάτι και οι ρυτίδες γύρω από τα χείλη σου τρεμοπαιζαν.

Δεν σε έβλεπα καθαρά, αλλά σ' ένιωθα, δεν σε άκουγα αλλά η φωνή σου αντηχούσε στον χώρο, δεν μπορούσα να σε αγγίξω αλλά η θέρμη της αγκαλιάς σου έκαιγε το δέρμα μου.

Σήμερα, έπειτα από πολύ καιρό, χωρίς καμία αφορμή, έκλεισα τα μάτια μου και ξανα έζησα τις αγκαλιές οι οποίες δεν είχαν νόημα και τα διψασμένα για βοήθεια βλέμματα τα οποία χτύπαγαν στον τοίχο.

Σήμερα, έπειτα από πολύ καιρό, χωρίς καμία αφορμή, ένιωσα μέσα μου την απουσία σου. Σήμερα μετά από τόσο καιρό κατάλαβα πόσο μου λείπεις.

Έπειτα από πολύ καιρό....... χωρίς καμία αφορμή.... Σ' αγαπώ... και ας μην είσαι εδώ....

Δώσε μου μία βιταμίνη...

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ειλικρινά πιστεύω πως ο δείκτης των αντοχών μου χτυπάει κόκκινο. είναι εκείνες τις στιγμές που νιώθω την φλεβίτσα στο μέτωπο να χτυπάει, που τα χέρια μου τρέμουν, το στομάχι μου σφίγγεται και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα γίνει να αρχίσω να ουρλιάζω στην μάπα του άλλου, κάποιου άλλου, οποιουδήποτε άλλου, για να ξεσπάσω.

Τελικά το να μοιράζεσαι μεταξύ 4ων διαφορετικών εργασιών δεν είναι τόσο εύκολο όσο πίστευα και η μαγεία του πρώτου καιρού περνάει πολύ πιο γρήγορα από ότι περίμενα.... στόχος μου είναι να μην καταρρεύσω μέχρι τον Μάιο από εκεί και πέρα μπορώ να πέσω το ανάσκελο αλλά μέχρι τότε πρέπει να είμαι όρθια στα πόδια μου για να κερδίσω το προσωπικό μου στοίχημα.

Ψάχνω λοιπόν τρόπους να τα καταφέρω... και όχι ο ύπνος δεν είναι λύση γιατί ή θα σκέφτομαι τα θέματα της δουλειάς και σοτν ύπνο μου (μην γελάς, σε βλέπω, μου έχει συμβεί) ή δεν θα έχω πάνω από 4 ώρες για ύπνο......

Αν έχεις λοιπόν καμία συμβουλή στείλτην μου.......

Μην το πεις...!

Μισοδαγκωμένες καληνύχτες που ποτέ δεν υπόθηκαν σωστά...αγκαλιές φοβισμένες και δάκρυα που κρύφτηκαν πίσω από παγωμένα, πρόχειρα πλεγμένα, χαμόγελα....

Μην το πεις.... σε παρακαλώ... μην αφήσεις το χέρι μου, θα αρχίσει πάλι να τρέμει... κράτα το λίγα δευτερόλεπτα ακόμα... όχι όχι σε παρακαλώ μην δαγκώνεις το κάτω χείλος σου... σε παρακαλώ διώξε αυτή την σκέψη....! Kαι τι σημαίνει έχει περάσει η ώρα! Εγώ μπορώ να κάθομαι να σε κοιτάω με τις ώρες... να κάθομαι στο κρύο χωρίς το παλτό μου και ας με χτυπάει δυνατά ο παγωμένος άνεμος! Με ζεσταίνει το βλέμμα σου! Όχι, όχι δεν με απασχολεί που αύριο έχω να ξυπνήσω νωρίς γιατί μαζεύω ενέργεια μέσα από την πνοή σου και δεν έχω ανάγκη τον ύπνο!

Μην το πεις... σε παρακαλώ άσε με να σε κοιτάω χωρίς να μιλάμε....μην δίνεις σημασία στα δάκρυα που τρέχουν είναι ευτυχίας επειδή είμαι κοντά σου και φόβου επειδή σε λίγο θα το πεις! Σε παρακαλω μην το πεις!

Η Αλεξάνδρα (inspiration partout) με έκανε tag σ' ένα από τα αξιολάτρευτα blog-games και αφού είναι και η πρώτη φορά που κάποιος με προσκαλεί να παίξω σ' ένα τέτοιο παιχνίδι (ναι ναι μετά από 3 χρόνια σαν blogger είναι η πρώτη φορά που κάποιος με παίζει και μένα!!!!) είπα να παίξω!!!! το παιχνίδι λοιπόν έχει τίτλο "I love...."

So these are 10 things i love :

1. Ο αχνιστός καφές σε μία μεγάλη κούπα στον καναπέ με μία μικρή λεπτή κουβέρτα, τα πρωινά του Σαββάτου στο σπίτι, συντροφιά μ' ένα καλό βιβλίο μπροστά στο παράθυρο.

2. Το "άραγμα" με τους φίλους στο υπόγειο, στους άβολους καναπέδες, με την μουσική να παίζει στο shuffle του ipod και από pink floyd να πηγαίνουμε σε Χατζηδάκη ενώ εμείς μιλάμε για το τι θα κάνουμε το Καλοκαίρι, και ας είναι Οκτώβριος!

3.Τις άσκοπες βόλτες με το αυτοκίνητο στους δρόμους της Αθήνας με τέρμα την μουσική και κλειστά τα παράθυρα.

4.Μία καλή ταινία με κλειστά όλα τα φώτα

5. Τα απολαυστικά λογοτεχνικά βιβλία που δεν μπορώ να τα αφήσω από τα χέρια μου αν δεν ρουφήξω το περιεχόμενο μέχρι την τελευταία του σταγόνα

6. Τα γεμάτα σάλια και τρίχες παιχνίδια με την Πύρρα, τον Μπαλά και τον Μαρξ στον κήπο τα Κυριακάτικα πρωινά.

7.Τις στάλες τις βροχής πάνω στο τζάμι μου που χαράζουν την δικιά τους πορεία δημιουργώντας νέα μονοπάτια για τις επόμενες....

8.Τα ταξίδια και όλα τα μυστήρια που κρύβουν!!!!

9.Τα πειράγματα με τις αδερφές μου....

10.Αυτό το blog γιατί αποτελεί κομμάτι του εαυτού μου και είναι ένα είδος ψυχανάλυσης! Γιατί απλά έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου και έβγαλα μέσα από τον πάτο του δικού μου κουτιού συνασθήματα και σκέψεις που δεν γνώριζα πως υπάρχουν.

Τώρα κανονικά θα έπρεπε να κάνω tag και εγώ 10 ακόμα άτομα αλλά λέω να μην πιέσω κανέναν.... οπότε όποιος θέλει παίζει!!!!!!

"Εγώ τί κάνω εδώ?"

Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες που λες "εγώ τί κάνω εδώ"????

Πρωί Σαββάτου... πρωί, λέμε τώρα, και η κλασσική απορία, "τι μέρα είναι?" πάλι στο προσκήνιο. σηκώνομαι από το κρεβάτι και σχεδόν τηλεμεταφέρομαι στην κουζίνα. νέο σκηνικό, νέα απορία, "τι ώρα είναι?" αγκαλιά με τα παγάκια αναρωτιέμαι ακόμα "τι μέρα είναι?". πίνω την πρώτη γουλιά από τον καφέ και όλα βρίσκουν τις απαντήσεις τους, "είναι Σάββατο, είναι 13.00 και είσαι σπίτι σου" η απορία όμως "τι κάνω εγώ εδώ?" είναι ακόμα αναπάντητη.

Κάθε Σάββατο τα ίδια. αγχώνομαι που δεν έχω ξυπνήσει στις 8, που είναι 13.00 και εγώ δεν είμαι στο γραφείο, φτιάχνω αγχωμένη τον καφέ και καταλαβαίνω πως είναι Σάββατο. Σήμερα όμως οι προβληματισμοί είναι περισσότεροι.... ανοίγω τον υπολοιστή και αρχίζω να χάνομαι μέσα στους διαδικτυακούς φίλους μου. Αρχικά facebook (όταν σταματήσω να καίγομαι στο facebook νομίζω πως θα είμαι καλύτερος άνθρωπος), μετά blogs. Πρώτο πρώτο σήμερα είχε ανανεωθεί το αγαπημένο μου, "Είμαστε ακόμα εδώ", (συγγνώμη και τους υπόλοιπους σας αγαπάω αλλά αυτό έχει άμεση σχέση με την πόλη μου). Πάντα με προβληματίζει αυτό το blog. μου θυμίζει πως έφυγα, το γιατί έφυγα και το πόσο μετανιώνω..............a re NdN...

Είχε μία ανάρτηση για τους αποχαιρετισμούς, για έναν συγκεκριμένο αποχαιρετισμό. Με αφορμή αυτό λοιπόν σκέφτηκα πως ήταν τα δικά μου drinks του αποχαιρετισμού, τις δικές μου τελευταίες βόλτες δίππλα στο ποτάμι, τα δικά μου δάκρυα, τα δικά μου όνειρα που κάποτε πίστευα πως θα χωρούσαν μέσα στην μικροσκοπική Αθήνα και που τελικά όλα δείχνουν πως ξεχειλίζουν και χτυπάω το άδειο κεφάλι μου που επέμενα να γυρίσω. η δική μου ατάκα τότε ήταν, "μου λείπει η Αθήνα και η οικογένεια, οι φίλοι".....

Λονδίνο, αυτή ήταν είναι και θα είναι η πόλη ΜΟΥ. Πάντα έλεγα να γράψω κάτι για αυτή την πόλη και πάντα έλεγα όχι τώρα, αύριο. Πρώτη μέρα στο Λονδίνο.....πόσο έκλαιγα.... Heathrow, ίσως το δεύτερο σπίτι μου στην Βρετανία, οι αεροσυνοδοί με ήξεραν με το μικρό μου όνομα το πρώτο (ακαδημαϊκό πάντα) έτος. Επέστρεφα στην Αθήνα με κάθε ευκαιρία. και δώσε πάλι κλάμα όταν έβαζα το κλειδί στην πόρτα, την Βρετανική. και δώστου βόλτες πάνω κάτω το ποτάμι να ηρεμήσω από το κλάμα,και βόλτες στην Leicester και στα μαγαζιά (σκέψου πως εγώ στην Αθήνα τα μαγαζιά με ρούχα τα έβλεπα όπως ο διάολος το Λιβάνι... στο Λονδίνο όμως έχουν άλλη ομορφιά!) και φυσικά καραμελωμένα φυστίκια έξω από το δημαρχείο στο γκαζόν....
Διάβασμα πολλές ώρες, εγώ και ο υπολογιστής μου, ενίοτε και οι υπολογιστές στην βιβλιοθήκη του uni, lectures με βρετανική προφορά και εγώ να αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ.... αλλά μετά μία μπύρα στο "cafrie's" πίσω από την trafalgar και όλα περνούσαν.... Μία έκθεση ζωγραφικής, ένα μουσείο και ήμουν ευτυχισμένη, αν υπήρχαν και χρήματα για θέατρο ήμουν σε ανώτερο επίπεδο.

Λονδίνο, τελευταία μέρα. Σ'ένα άδειο δωμάτιο, ούτε καν οι κούτες με τα προσωπικά μου πράγματα δεν υπήρχαν, υπήρχε όμως το ποτάμι, ο γκρι ουρανός, η μυρωδιά του Λονδίνου και οι τεράστιοι ουρανοξύστες του Canary....υπήρχε για μία τελευταία φορά η ανατολή, γιατί για όποιον δεν το ξέρει η Ανατολή στο Λονδίνο είναι διαφορετική, είναι κάτι το μαγικό, ξυπνάει αναμνήσεις, ειδικά όταν περπατάς στους δρόμους της πόλης μου ξημερώματα μ' έναν καφέ στο χέρι, το χέρι σου κρατάει το χέρι του και ο ουρανός φαίνεται πίσω από τις σκεπές των σπιτιών να σου χαμογελάει.....

Λονδίνο. Μία όμορφη ανάμνηση τελικά......και η απορία μου ακόμα αναπάντητη....!

Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, στο δεξί της χέρι κρεμόταν ένα τσιγάρο που καιγόταν σιγά σιγά δίχως να το καπνίζει. Κοιτούσε από το προηγούμενο βράδυ το ταβάνι και αισθανόταν πως το μυαλό της είχε αδειάσει. Καιρό προσπαθούσε να το καταφέρει αυτό αλλά το ρημάδι δεν άδειαζε, πλέον αυτό της φαινόταν παιχνιδάκι. Παρατηρούσε κάθε μικρή ατέλεια του και απλά ανοιγόκλεινε τα βλέφαρα της. Ο καπνός από το τσιγάρο περνούσε μπροστά από τα μάτια της λες και προσπαθούσε να την αποσυντονίσει, να την αναγκάσει να σκεφτεί έστω και για μερικά δευτερόλεπτα κάτι.

Από τον λήθαργο της ξύπνησε μόνο όταν το τσιγάρο άρχισε να τις καίει τα δάχτυλα. Είχε έρθει η ώρα έπρεπε να σκωθεί από το κρεβάτι και να φορέσει το μαύρο μακρύ φόρεμα που είχε σιδερωμένο από χθες. Μηχανικά πάτησε τα πόδια της στο έδαφος, έβγαλε το μαύρο μπλουζάκι που φορούσε σαν νυχτικό, έλυσε τα μαλλιά της και μπήκε στο μπάνιο. Άφησε το νερό να τρέξει πάνω της αρκετή ώρα. Το μυαλό της ακόμα ήταν κενό. Από τα μάτια της όμως έτρεχαν ποτάμια δάκρυα. Βγήκε από το μπάνιο πήρε την πετσέτα και άρχισε να σκουπίζει αργά όλο της το κορμί, σταγόνα σταγόνα και μετά τα μακρυά ξανθά μαλλιά της. Φόρεσε το φόρεμα, έπιασε σφιχτό κότσο όλα τα μαλλιά της και πήρε μόνο τα κλειδιά του αυτοκινήτου της. Είχε έρθει η ώρα. Έπρεπε να φανεί δυνατή. Έπρεπε να φορέσει την μάσκα της και να δείξει στους υπόλοιπους πως αρχίζει και αισθάνεται καλύτερα και ας έλειπε εκείνος.

...11

...περνάει ο καιρός.
11 ολοκληροι μήνες... πως πέρασαν?
χαμογέλασα ξανά...
μέχρι και το μαύρο που λάτρευα έβγαλα από την ζωή μου...

11 και σε λίγο 12...
άδειες μέρες, άδειες στιγμές...

Φοβάμαι πως θα σε ξεχάσω.
Δεν θέλω, δεν πρέπει, δεν γίνεται...

Σήμερα σήκωσα το τηλέφωνο για να σε πάρω, ξέχασα για μια στιγμή την αλήθεια...

11.... και σε λίγο 12
πως περνάει ο καιρος.
Φοβάμαι!

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ!

Σήκωσε το βλέμα της από την οθόνη του υπολογιστή της… είχε απορροφηθεί εδώ και ώρες και δεν είχε καταλάβει ότι είχε νυχτώσει, μέχρι που ένα έντονο φως μπήκε από το παράθυρο. Άνοιξε τα μάτια της διάπλατα, μία τεράστια πανσέληνος στεκόταν απέναντι της και τη κοίταζε σαν να περίμενε καρτερικά να ασχοληθεί και εκείνη μαζί της… σαν να την καταλάβαινε… σαν να διάβαζε την σκέψη της.

Λάτρευε την πανσέληνο… την ταξίδευε μακρυα από όλα και από όλους. Την έφερνε πιο κοντα σ’ εκείνον, ήταν σίγουρη πως και εκείνος της είχε ρίξει έστω μία βιαστική ματιά, ακόμα και αν δεν ήταν κοντά της. Ακόμα και αν την κοιτούσε με άλλην στην αγκαλιά του, της αρκούσε που κοιτάξανε για λίγο την ίδια πανσέληνο….σαν να ενώθηκαν τα βλέμματα τους και να ταξιδέψανε παρέα πέρα από την πραγμτικότητα που τόσο πλήγωνε…

“Μα εχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραια….το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρεα” από κάποια γωνιά του μυαλού της ψυθίριζε τους στίχους και άφηνε τα δάκρυα της να τρέχουν….

(http://www.youtube.com/watch?v=MZQfbcWDP2g)

Κατάλληλη στιγμή!

...Προσπαθησε μάταια...

...Προσπάθησε αληθινα...

...Προσπάθησε χωρίς ανταπόκριση...

Τον πλησίασε. Σήκωσε το βλέμα της ψηλά για να δει τα μάτια του, άνοιξε τα ρουθούνια της για να γεμίσει τους πνεύμονες της με το άρωμα του, έψαξε με το χέρι της την παλάμη του για να αισθανθεί το δέρμα του, την σάρκα του. Άνοιξε το στόμα της μα η φωνή δεν έβγαινε. Του χαμογέλασε γλυκά και πάλευε να του πει τα πάντα μα η φωνή της αρνιόταν πεισματικά να βγει. Κάτι την κράταγε πίσω. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά και η ανάσα της είχε γίνει βαριά... θυμήθηκε την τελευταία φορά που η καρδιά της και η αναπνοή της έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι και χαμογέλασε πονηρά. Πάλι εκείνος ήταν εκεί... τώρα όλα άλλαξαν. Τώρα δεν είχε το ίδιο θάρρος. Τώρα ήθελε να μιλήσει και όχι να κρυφτεί πίσω από την σιωπή.

Έκανε ένα βήμα πίσω. Ολόκληρο το πρόσωπο του τώρα ήταν μπροστά της. Έκλεισε τα μάτια της. Τα χέρια της όμως ακόμα ήταν πλεγμένα στα δικά του. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Ένας αναστεναγμός ξέφυγε από μέσα της. Έπρεπε να το πάρει απόφαση...Έπρεπε να γίνει. Έπρεπε κάποια πράγματα να υποθούν...

Εκείνος στεκόταν μπροστά της την κοιτούσε σαν να μην καταλάβαινε. Ήξερε όμως. Από πάντα γνώριζε και ας μην το παραδεχόταν. Στεκόταν και την κοιτούσε. Ένιωθε πως πλησιάζει η μπόρα και δεν έλεγε τίποτα. Της έδινε χρόνο άραγε? Σκεφτόταν πως να αντιδράσει? ...άφησε το χέρι της αφήνοντας τα δάχτυλα της να χαϊδέψουν τον άνεμο καθώς έπεφταν στο κενό, γύρισε το πρόσωπο του αλλού, σύννεφα άφησε να σκεπάσουν το πρόσωπο της και το βλέμμα της να γεμίσει απορία... έκανε ένα βήμα πίσω και αυτός. Την άφησε να τον κοιτάζει καθώς έφευγε... δεν ήταν τελικά η σωστή στιγμή...

Πότε όμως θα είναι η σωστή στιγμή? Μέσα της χείμαρρος έτοιμος να ξεχειλίσει όσα ήθελε να του πει... πόσο ακόμα θα κρατηθεί απο την λεπτή κλωστή της λογικής? Για πόσο ακόμα θα κρατήσει μία αξιοπρέπεια η οποία δεν υπάρχει στον έρωτα? Για πόσο ακόμα θα επιτρέπει στον ίδιο να ορίζει το πως αισθάνεται? Για πόσο ακόμα θα προσποιείται πως εκείνος δεν γνωρίζει?

Έμεινε να τον κοιτάει να απομακρύνεται, γύρισε και την κοίταξε αλλά αμέσως φόρεσε τα γυαλιά του κρύβοντας για ακόμα μία φορά τον ήλιο. Έμεινε μετέωρη για λίγα δευτερόλεπτα. Έκλεισε με δύναμη την παλάμη της, ρεύμα διαπέρασε το κορμί της. Έπρεπε να του πει όσα ήθελε καιμετά ας τον έχανε. Θα το έκανε. Θα έβρισκε την κατάλληλη στιγμή...

Είναι κάποιες στιγμές...

Είναι κάποιες στιγμές που απλά χρειάζεσαι να γράψεις. . .

Απλά νιώθεις τα δάχτυλα σου να σε γαργαλάνε και να μυρμηγκιάζει όλο σου το κορμί.

Η καρδιά σου σφίγγεται για λίγο και μετά αφήνεται ελεύθερη σαν μερικά δευτερόλεπτα πριν να προσπαθούσε να πάρει φόρα για να αφήσει ελεύθερη την έμπνευση.

Είναι κάποιες στιγμές που απλά κλείνεις τα μάτια σου και χορεύουν μπροστά σου λέξεις και εσύ παλεύεις να τις ενώσεις σε προτάσεις και να βρεις το νόημα.

Μα κάθε συνδυασμός σου ανοίγει τις πόρτες ενός άλλου μυστικού και εκεί είναι η μαγεία.

Είναι κάποιες στιγμές που θέλεις να κλάψεις και απλά γράφεις και βλέπεις τα δάκρυα σου να κυλάνε πάνω στην λευκή κόλλα του χαρτιού και να φωνάζουν όσα έχεις στο μυαλό σου.

Είναι κάποιες στιγμές που η χαρά σου στήνει γιορτή μέσα σε κόμματα και τελείες.

Είναι και κάποιες στιγμές όμως…..

Ρυτίδες...

Άνοιξε τα μάτια της διστακτικά. Μόλις είχε βγει από το μπάνιο. Τύλιξε την μεγάλη βαμβακερή πετσέτα γύρω από το κορμί της και στερέωσε καλύτερα την πετσέτα στο κεφάλι της. Το μπάνιο ήταν μέσα στους ατμούς. Έβγαλε με αργές κινήσεις την πετσέτα από το κεφάλι της. Τα μακριά σπαστά καστανά μαλλιά της έπεσαν σαν χείμαρρος και χάιδεψαν την γυμνή της πλάτη. Προσπάθησε να τα χτενίσει φέρνοντας όλο και περισσότερες τούφες μπροστά στα μάτια της. Αναστέναξε δυνατά και καθάρισε τον μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου από τους υδρατμούς με το χέρι της. Έκλεισε με δύναμη τα μάτια της. Άναψε ένα τσιγάρο και με πολύ αργές κινήσεις άνοιξε τα βλέφαρα της πάλι. Περιεργάστηκε την γυναίκα απέναντι της. Της φαινόταν άγνωστη. Ένα πρόσωπο με πολύ έντονα χαρακτηριστικά και βαθιές ρυτίδες. Μεγάλα καστανά μάτια με έντονο βλέμμα τα οποία κλεινόντουσαν μέσα στην αγκαλιά 3 έντονων γραμμών… «ρυτίδες» είπε δυνατά και πήρε μία τζούρα από το τσιγάρο. Τα σαρκώδη κόκκινα χείλια της αγκάλιασαν το φίλτρο και τότε εμφανίστηκαν και άλλες γραμμούλες γύρω τους. Έβγαλε από μέσα της τον καπνό νευριασμένη. «Ακόμα και αυτή η απόλαυση μου υπενθυμίζει πως μεγαλώνω» σκέφτηκε. Το μόνο που μπορούσε να χαζεύει με τις ώρες ήταν τα μαλλιά της. Ο κομμωτής τα την βοηθούσε μια φορά τον μήνα να κρύβει τα σημάδια του καιρού βάφοντας με σκούρο καστανό χρώμα όλα τα λευκά! Τα μαλλιά της την μετέφεραν μακρυά από την πραγματικότητα, την έστελναν στο –όχι και τόσο- μακρινό παρελθόν. Ένα χέρι την έπιασε από τον ώμο. Δεν είχε καταλάβει ότι ο άνδρας της είχε μπει μέσα στο μπάνιο. Στεκόταν από πίσω της ώρα και επεξεργαζόταν και αυτός το πρόσωπο της. «είσαι τόσο όμορφη!» Του χαμογέλασε στεγνά σχεδόν ειρωνικά και γύρισε την πλάτη της στον καθρέφτη. Της χάιδεψε το πρόσωπο πέρασε το δάχτυλο του πάνω από κάθε ρυτίδα… «τις αγαπάω αυτές τις ρυτίδες. Μου θυμίζουν όλα τα χρόνια που περάσαμε αγκαλιά…!». Αυτό αρκούσε. Δεν θα έκανε την πλαστική επέμβαση. Ο άνδρας της ακόμα και χωρίς να το καταλάβει της είχε δώσει την απάντηση την οποία έψαχνε. Είχε δίκιο. Δεν έπρεπε να επέμβει στις μνήμες της…!

Το κορίτσι του τελευταίου θρανίου...

Αισθάνομαι σαν να είμαι στο σχολείο και είμαι το παιδάκι που κανένας δεν παίζει. Κάθομαι σε μια γωνιά μόνη μου και κοιτάω τον τοίχο ούτε καν τον κόσμο κατάματα για να μην καταλάβω ότι ο κόσμος δεν με βλέπει. Αισθάνομαι παραγκωνισμένη. Ούτε η δασκάλα δεν μου δίνει σημασία. Κάθομαι στο τελευταίο θρανίο χωρίς να είμαι το «αλάνι του τελευταίου θρανίου»…. Κάθομαι στο τελευταίο θρανίο γιατί απλά εκεί με βάλανε για να μην κρύβω τους υπόλοιπους, τους ορατούς. Δεν ονειρεύομαι να γίνω η πρώτη από τώρα. Δεν ζω σε ουτοπικές πλαστές καταστάσεις… απλά δεν μπορώ να χωνέψω το τελευταίο θρανίο…. Την γωνία… την απομόνωση. Είμαι υπερβολική??? Βαρέθηκα να ελπίζω στο ότι η κατάσταση θα φτιάξει. Βαρέθηκα να ελπίζω ότι όλα θα στρώσουν…οι μέρες κυλάνε και τίποτα δεν στρώνει… η μόνη αλλαγή η οποία επέρχεται είναι ότι η συνειδητοποίηση γίνεται όλο και πιο έντονη. Έντονη, αιχμηρή, πραγματική. Και εγώ μένω αμέτοχη σ’ όλα αυτά. Όχι από επιλογή. ΠΟΤΕ από επιλογή. ΠΑΝΤΑ από υποχρέωση.

...ταξιδευοντας μέσα στις εποχές....

Ζω σ’ ένα φανταστικό κόσμο. Όλα τα έχω πλάσει μέσα στο μυαλό μου όπως θέλω εγώ. Τίποτα δεν θα αφήσω να μου χαλάσει το ειδυλλιακό τοπίο. Τίποτα δεν θα καταστρέψει όσα έχω φτιάξει. Αν όμως εσύ αποφασίσεις να τα γκρεμίσεις όλα?

Μπροστά στα μάτια μου αλλάζουν οι εποχές. Ξεκίνησα Φθινοπωρινά, τότε που ο ουρανός ήταν στις αποχρώσεις του γκρι και τα φύλλα έπεφταν σιγά σιγά σχεδόν αθόρυβα με ένα απλό φύσημα του αέρα στο έδαφος. Ο Χειμώνας εδραιώνεται και όλα είναι λευκά, ο ουρανός έχει χαμηλώσει και τα φύλλα έχουν χαθεί αφήνοντας γυμνά τα δέντρα…ξαφνικά Άνοιξη! Ο ουρανός πιο ζεστός με πορτοκαλί ανταύγειες, επιτρέπει στα σύννεφα να χαθούν και να λιώσει το χιόνι. Οι πρώτες αμυγδαλιές άνθισαν και το τραγούδι ξανά ακούγεται. Και εκεί που όλα άρχισαν να ομορφαίνουν επέστρεψε το φθινόπωρο…. Τα φύλλα πέφτουν, κρύο και στάλες βροχής χαράζουν την δική τους μοναδική πορεία πάνω στο μεγάλο τζάμι….

Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο του τρένου και παρακολουθώ τα τοπία να εναλλάσσονται με μεγάλη ταχύτητα. Παρατηρώ τον αντικατοπτρισμό του προσώπου μου στο τζάμι. Ακούω την φωνούλα των σκέψεων μου να κλαίει και να βαριανασαίνει. Φαντάζομαι πως η θέση δίπλα μου δεν είναι άδεια και το χέρι μου δεν έχει γαντζωθεί στο ύφασμα της.

Χάνεται πίσω μου η πόλη, χάνεσαι πίσω μου εσύ…και εγώ κοιτάω απλά τα τοπία να αλλάζουν….. ανήμπορη να κάνω το οτιδήποτε. Ανήμπορη να αλλάξω τα δεδομένα. Ανήμπορη να σε φέρω κοντά μου! Και απλά παρατηρώ τα χιλιόμετρα να με παίρνουν μακρυά από όσα αγαπώ. Μακρυά από σένα

ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ....

Ποτέ δεν ήμουν εκεί. Πάντα όμως τέτοια μέρα ήμουν στην άλλη άκρη της γραμμής και τραγουδούσα φάλτσα το γνωστό άσμα.
Δώρο? Πάντα έλεγα του χρόνου θα πάρω φέτος δεν βγαίνω οικονομικά ακόμα. Αυτή η αναβλητικότητα μου…
…και φέτος? Πάλι πήρα τηλέφωνο. Δεν τραγούδησα όμως. Άκουσα απλά τον τηλεφωνητή. Άκουσα την φωνή σου. Ρούφηξα κάθε φωνήεν και κάθε σύμφωνο που ακουγόταν μελωδικά με την φωνή σου. Αισθάνθηκα πως είσαι εδώ και ας μην είσαι. Ένιωσα πως ήρθες πάλι έστω και για λίγο. Αλλά δεν ήρθες… δεν είσαι εδώ. Και έμεινα με τις αναμνήσεις. Την μυρωδιά σου. Πήγα και πήρα την κολόνια σου για να σε μυρίζω. Μα αυτό δεν βοήθησε αρκετά. Ψάχνω στο πλήθος στους δρόμους άνδρες με κοτλέ παντελόνια και χαμογελάω. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζουν εσένα τα κοτλέ παντελόνια. Ψάχνω να βρω εσένα αλλά δεν σε βρίσκω.
Φέτος δεν μπορώ να πω χρόνια πολλά, ούτε να ζήσεις…. Θα πω απλά «ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ» όπως φώναζε η μικρή όταν κρύβαμε την τούρτα σου στο ψυγείο….
Μου λείπεις και σ’ αγαπάω. Ελπίζω όπου και να είσαι να είσαι καλά.
Φέτος θα γιορτάσω και ας μην είσαι εσύ εδώ. Δεν θα κλάψω….. ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω να μην κλάψω.
Σ αγαπάω.

Τι κάνεις?

Όταν οι ώρες κυλούν μπροστά απο τα μάτια σου και εσύ τρέχεις να τις πιάσεις... Τι κάνεις?

Όταν το παρόν γίνεται ασπρόμαυρες εικόνες απο το παρελθόν... Τι κάνεις?

Όταν τα πρόσωπα που έχεις γύρω σου αλλάζουν και εσύ παραμένεις ο ίδιος... Τι κάνεις?

Όταν οι άλλοι προχωράνε και εσύ παραμένεις ο ίδιος ...Τι κάνεις?

Όταν οι άλλοι γνωρίζουν τι θα πει έρωτας ενώ εσύ όχι... Τι κάνεις?

Όταν έχεις ανάγκη μια αγκαλιά και όλες είναι άδειες... Τι κάνεις?

μελωδική αλλαγή...!

Έκλεισε τα μάτια της. Χάθηκε μέσα στις νότες που γεννούσε το πιάνο. Το λάτρευε να μένει ακίνητη και να ταξιδεύει με την μελωδία του πιάνου. Συνήθως έφευγε μακρυα από όλα ενώ φανταζόταν πως είναι να δημιουργείς ήχους, να συνθέτεις μελωδίες, να χαμογελάς γιατί έφτιαξες κάτι δικό σου. Έφευγε μακρυά από την πραγματικότητα κλείνοντας τα πάντα πίσω από μία μικρή γυάλινη πόρτα χωρίς χερούλι, χωρίς κλειδαριά. μπορούσε να τα δει όλα αλλά δεν μπορούσαν να την πλησιάσουν... μέχρι να τελειώσει το κομμάτι τουλάχιστον... μέχρι να ξυπνήσει απότομα από την ονειροπόληση.

Αυτή την φορά έβαλε την μουσική να παίζει όχι για να απομακρυνθεί από την πραγματικότητα αλλά για να πάρει φόρα, να κλείσει την μύτη και να βουτήξει όσο πιο βαθιά γινόταν.

Άλλαξε. Το αισθανόταν. Πλέον δεν γύριζε την πλάτη στην αλήθεια αλλά την κοιτούσε στα μάτια ορθόνοντας το ανάστημα της και πάλευε. Πάλευε να βρει λύσεις σ' όλα, από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό, με σύμμαχο της την μελωδία..το πιάνο.. γιατι η ζωή κυλά όπως το νερό στο ποτάμι,άλλωτε ήρεμα άλλωτε φουρτουνιασμένα!

Άνοιξε τα μάτια της. Η μελωδία γέμιζε ακόμα το δωμάτιο. Αυτή την φορά θα απολάμβανε την ζωή, όχι την ονειροπόληση...

p.s. http://www.youtube.com/watch?v=rhN7SG-H-3k

Εγώ και εσύ μαζί.....

Μεσημέρι. Η μικρή –τότε- μελαχρινή κοπελίτσα έκλαιγε μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματος τους για να την αφήσουν να πάει στην φίλη της να παίξει. Όπως πάντα κατάφερε να τους τουμπάρει. Φόρεσε τα παπούτσια της και το μπουφανάκι της το οποίο μισούσε –ακόμα το μισεί- και περίμενε υπομονετικά την γιαγιά της να την πάει στο διαμέρισμα της φίλης της και να λυσσάξει στο παιχνίδι. «Άντεεεεε με περιμένει!!!!». Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού περιτριγυρισμένη από δεκάδες κούκλες και την Π. η οποία πάλευε να της τραβήξει την προσοχή για να της αρπάξει την Barbie βασίλισσα μέσα από τα χέρια.

Οι δυο κοπέλες ήταν πολύ δεμένες μεταξύ τους και δεν είχαν προβλήματα… ίσα ίσα ένιωθαν πως τίποτα δεν θα τους χωρίσει. Μέχρι τότε! Ξαφνικά η μαμά της Π. τους είπε πως ακόμα ένα κοριτσάκι θα ερχόταν να παίξει μαζί τους. Τα κορίτσια δεν έδωσαν σημασία μέχρι που ήχησε το κουδούνι και εισέβαλε στον χώρο τους ένα κοντό ξανθό κοριτσάκι με έντονα γαλάζια μάτια! Το όνομα αυτής Άννα. Από τότε η δυάδα έγινε τριάδα…. Μέχρι που ξανά έγινε δυάδα. Αυτή την φορά όμως η Π. παραγκωνίστηκε –ψυχρά, χωρίς φόβο και ντροπή- και έμειναν η Άννα και η άλλη.

Όλη η γειτονιά θυμάται ακόμα πως μικρές κάνανε τις μεγάλες και σπουδαίες βόλτες τους –γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο διέμενε η μία από τις δύο-, τα θεατρικά που ανέβαζαν και αφισοκολλούσαν διαφημιστικά σε ΟΛΕΣ τις κολόνες της γειτονιάς, τα λουλούδια που κόβανε και ζητούσαν από τον ανθοπώλη της γειτονιάς να τους τα κάνει μπουκέτο –πλέον ο ανθοπώλης έκλεισε. Μάλλον ήταν τα μόνα άτομα που έμπαιναν στο μαγαζί του-, το ότι έπαιζαν γραφείο κι η Άννα πάντα υπέκυπτε και γινόταν η γραμματέας και η άλλη αφεντικό και φυσικά τους καυγάδες τους !!!

Τα χρόνια κυλούσαν και οι δυο φίλες γινόντουσαν αχώριστες. Ώρες παιχνιδιού…μέρες ατελείωτες που κοιμόντουσαν η μια στο σπίτι της άλλης… απίστευτα παιχνίδια μέχρι που η μία έφυγε για άλλη πόλη… ώρες κλάματος. Αγκαλιές. Φιλιά. Και μετά ο ΟΤΕ πήρε φωτιά….! Άπειρα τηλεφωνήματα, άπειρα εισιτήρια από την μία πόλη στην άλλη, άπειροι αποχαιρετισμοί.

Η απόσταση όμως, οι κακουχίες, οι μεγαλύτερες αποστάσεις –βλέπε ότι η μία καβαλημένη όπως είναι έπρεπε να ξενιτευτεί για να σπουδάσει-, οι συγκυρίες και όλα αυτά που παίζουν βασικούς ρόλους στις ζωές μας δεν κατάφεραν να τις χωρίσουν κι έτσι σήμερα αυτές οι δυο κλείνουν 19 χρόνια φιλίας.

19 χρόνια που πλέον δεν θεωρούνται χρόνια φιλίας γιατί δεν είναι απλώς φίλες αλλά αδερφές.

(Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στο άλλο μου μισό, την αδερφή μου, την κολλητή μου, την φιλεναδίτσα μου η οποία μου κάνει συνεχώς παράπονα ότι δεν έχω γράψει ΤΙΠΟΤΑ γι αυτήν. Μην φοβάστε θα επιστρέψω στο κανονικό στυλ μου σύντομα…. Έπρεπε όμως να κάνω αυτή την παρένθεση για χάρη της!)

Είμαστε ακόμα ζωντανοί….. (?)

Λοιπόν, υποσχέθηκα κομμάτι και θα το έχετε! (Αααα, όλα και όλα. Έχω όρεξη για απειλές. Τέλος. Δεν μπορώ να το καταπιέσω.) Νομίζω πως εύκολα μπορεί κάποιος που διαβάζει συχνά το blogaki μου να καταλάβει πως είμαι καλά πλέον. Αυτό είναι εμφανές από πολλούς λόγους.

Α. Έχω καιρό να γράψω. (Χμμ! τώρα αυτό είναι δείγμα του ότι είμαι καλά και εγώ είμαι και χαρούμενη γι’ αυτό!!!!)
Β. Έχω βάλει χρώμα στην φωτογραφία του προηγούμενου post (ίσως και σ’ αυτό δεν ξέρω ακόμα we will see!)
Γ. Βάζω πολλές παρενθέσεις και όχι τελίτσες. (Καλά οκ αυτό μπορεί να είναι πολύ μικρή λεπτομέρεια αλλά ένας συνειδητοποιημένος αναγνώστης μου –ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΤΟΥ- θα έπρεπε να το έχει καταλάβει ήδη.)

Και γιατί είμαι καλά? Πως το έπαθα και είμαι καλά? Και γι’ αυτό παίζουν πάμπολλοι λόγοι.

Α. Έκανα μία ανασκόπηση του blogakiou μου και είδα πως μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα. Πολύ κατάθλιψη και το γυφτάκι μου είχε δίκιο πως κάποιος ψυχολόγος θα μπορούσε άνετα να μου γράψει αντικαταθλιπτικά και να απαιτήσει να απομακρυνθούν όλα τα ξυραφάκια από το σπίτι μου και όχι μόνο.
Β. Επίσης είδα και όλα τα σχόλια που έχουν γραφτεί τα οποία επίσης έλεγαν να «ανέβω» (ψηλά πολύ ψηλά) γιατί δεν την παλεύω!
Γ. Βρήκα δουλειά σε περιοδικό και επιτελούς αισθάνομαι πως ζω το όνειρο μου (ελπίζω να μην γίνει εφιάλτης!)
Δ. Αποφάσισα πως η ζωή είναι μικρή –πολύ μικρή- και πως πρέπει να απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο της και να ρουφάω (με το καλαμάκι) κάθε εμπειρία. Γιατί όταν θα σιτέψω και θα γίνω γριά σταφιδιασμένη γυναικούλα και θα παρακαλάω τα εγγόνια μου (ναι, ναι μιλάω για εγγόνια) να μου φέρουν ένα ποτήρι σαμπάνια (είπαμε βρε παιδί θα είμαι γριά, σταφιδιασμένη, θα έχω εγγόνια ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΠΕΣΩ? Ας πίνω at least σαμπάνια!) θα πρέπει να έχω πει ότι τα έζησα όλα!
Ε. Γιατί ρε συ όλα δεν μου πάνε καλά αλλά η Πολυάννα (τα βιβλία της οποίας το γυφτάκι μ’ έβαζε να τα διαβάζω και με αυθυποβολή με έκανε και να πιστεύω πως μου αρέσουν) έλεγε πως παντού υπάρχει μία θετική πλευρά και λέω να την ψάξω. (και αν χρειαστεί θα προσλάβω και την Νικολούλη με τον Χαρδαβέλα μαζί!)
Ζ. (ή ΣΤ. Whatever!) Γιατί επιτέλους βρήκα το πρώτο θετικό στο να μην έχω αμάξι ή μηχανή. ΔΕΝ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΕΝΖΙΝΗ!!!!

Η. Γιατί ξύπνησα σήμερα και άκουσα το:

http://www.youtube.com/watch?v=e9iQbnZC9Kc

(αν μάθω να κάνω upload και videakia θα είμαι ακόμα πιο χαρούμενη!)

i am still here....

Είμαι ακόμα εδώ. Μπορεί να έχω καιρό να κάνω post κάποιο κείμενο αλλά με φάγανε οι υποχρεώσεις.... θα επανέλθω όμως κιουρία (εκ του ΚΥΡΙΑ!) σύντομα (πολύ πολύ σύντομα - και αυτο ναι είναι απειλή) με κειμενάκι....!!!!

???

Μια αγκαλιά σου απαιτώ και με μιας θα χαθώ

στα σκοτεινά σοκακια της αναμνησης

αυτης της αγκαλιας......